Tulad ng pinag-usapan, umagang-umaga pa lang, gumagayak na ako. Nagtataka sina Mama at Eunice kung bakit ang aga ko nagising kahit Linggo, hindi nga naman ako sumasama kapag nagsisimba sila. Si Veronica, hindi pa rin ako pinapansin.
“Magsisimba ako,” sagot ko habang kumakain ng sandwhich sa dining area.
“Bakit hindi ka pa sumabay sa amin?” tanong ni Mama na kumakain na ng breakfast niyang sinangag. Si Papa, tinitingnan lang ako nang nagtataka.
Umiling ako. “May kasama ako.”
Matapos n’on, nagpaalam na ako sa kanilang aalis na.
“Dalhin mo rito ’yan,” sabi ni Papa.
Napalunok ako. “Sa birthday ko, ’Pa.”
Inasar-asar pa ako ni Eunice bago tuluyan nang umalis. Kinuha ko ang sasakyan at nag-drive papunta sa simbahan na sinabi ni Destinee. Mabilis akong nag-drive, sakto dahil walang traffic. In less than 30 monutes, nakarating ako do’n. Kinuha ko ang cellphone habang naglalakad papasok sa simbahan. May text siya.
Destinee:
Nandito na ako! Nasa left wing ako mear the altar, makikita mo ako kaagad.
I replied.
Me:
Okay, nandito na rin ako. ;)
Dahil maaga pa at hindi pa nagsisimula ang misa, kaunti pa lang ang mga tao sa loob. Nakita ko kaagad siya na naghahanap din habang nakaupo, hanggang sa ngumiti siya bago kumaway. Mabilis akong naglakad papunta sa pwesto niya.
“Hi,” I said before sitting beside her.
“Hello.” She smiled.
It was a little bit awkward. Dahil siguro sa nangyari sa library. Medyo naiinitan tuloy ako kahit na ang laki naman ng fan na nandito.
Simple lang ang suot niya. Naka-white na blouse at blue jeans saka flat shoes lang siya tapos may maliit na shoulder bag. Yung ayos niya, nakabagsak na ang buhok. Pansin ko na hindi na niya inilit yung braids. Bagay naman sa kan’ya ang lahat. Ang ganda niya pa rin sa kahit na anong ayos.
“Inihatid ka ng papa mo?”
Tumango siya. “Oo, bago sila nag-date ni Mama.” She chuckled. Natawa na rin ako.
“Sabi ng papa ko, dalhin daw kita sa bahay.”
Mabilis na namula ang mukha niya. “N-Ngayon?”
Tumawa ako. “Hindi. Sinabi ko, dadalhin kita sa birthday ko.”
She gulped. “I think I need to prepare.”
Tumawa ako. “Hindi na, mabait sila sa bisita, ’wag kang mag-alala. Sa akin lang naman galit palagi ’yon.”
Ngumuso siya. “Hindi ko pa rin maiiwasang kabahan, ’no. Pero I’ll trust you. Dahil sinabi mong okay naman sila sa mga bisita, I’ll calm myself a bit.” She chuckled.
Nag-usap pa kami ng mga plano hanggang sa nagsimula na ang misa kaya napunta na doon ang atensiyon naming pareho. Sobrang inaantok ako pero bilang respeto na lang sa simbahan, pati sa kan’ya, I tried my best to wake myself up.
Hindi talaga ako p’wede sa church dates.
Nang matapos ang misa, hinintay ko siyang matapos na magdasal habang nakaluhod bago siya niyayang lumabas na.
“Hintayin natin hanggang kumonti ang tao.”
Tumango ako bilang tugon.
Makalipas lang ang ilang minuto, naging maluwag na ang daan palabas kaya naman tumayo na kami at sumunod sa mga taong naglalakad. Hinawakan ko ang kamay niya saka pinagsalikop ang mga daliri namin hanggang sa tuluyan na kaming nakalabas.
“S-Saan tayo pupunta?” tanong niya.
Lumingon ako sa kan’ya. “Nag-breakfast ka na?”
She nodded. “Light breakfast.”
I smiled. “Ako rin. Kain muna tayo.”
Tuluyan na kaming naglakad papunta sa parking lot. Habang kinukuha ko ang susi ng sasakyan sa bulsa, huminto siya sa paglalakad at may tinawag.
“Rej!” Hinila niya akp papunta sa babaeng tinawag niya kanina. “Hi! Nakauwi ka na pala! Kumusta?”
I looked at the woman who Destinee called Rej. Maganda at sopistikada ang itsura niya. Halata rin na may sinabi sa buhay. Siguro, nagtatrabaho na rin ’to ngayon. I was about to smile at her when she started looking at Destinee in disgust.
“I’m fine,” tamad na sagot nito.
Lumingon siya sa akin bago tumingin sa kamay namin ni Destinee na magkahawak. Ibinalik niya ang tingin dito.
“Boyfriend mo?” Destinee didn’t answer. She smirked. “Buti ka pa, nagtuloy-tuloy ang buhay mo na parang walang nangyari. Good for you, Destinee.”
Matapos sabihin ni Rej ’yon, nakataas ang kaliwang kilay na nag-iwas ito ng tingin sa amin bago sumakay ng sasakyan. Gumilid kami sa daan bago nagsimulang mag-drive paalis ang sasakyan.
Hindi man lang itinago n’ong Rej yung sarcasm sa tono niya. Anong trip n’on? Binati lang siya ni Destinee, eh.
“Sino ’yon?”
Nagkibit-balikat siya bago nagsimulang maglakad papunta sa sasakyan ko, hindi pa rin binibitiwan ang kamay ng isa’t isa. Sumunod ako sa kan’ya.
“She’s Regine. She was my high school best friend. Pero ang daming nagbago simula nang bumalik ako dito for college.”
Matapos i-unlock ang sasakyan, pinasakay ko na siya sa shotgun’s seat bago ako unikot para sumakay sa driver’s seat. I started the engine before driving away.
“Bakit kaya? Ano sa tingin mo?”
Nagkibit-balikat siya. “Hindi ko rin alam.” She forced herself to smile. “I told you before, yung mga high school friends ko, they started treating me differently, like a stranger, after I came back. Wala akong idea kung bakit.”
Sa buong byahe bago kami makarating sa restaurant na kakainan namin ng breakfast, wala akong ibang iniisip kung hindi ang reaction n’ong Rej nang makita si Destinee.
Kung mag-best friend sila dati, itatrato niya ba nang gano’n-gano’n lang si Destinee? Hindi naman niya alam bakit nagkagano’n ang mga kaibigan niya sa kan’ya.
May koneksyon ba ’to kay Desiree?
Pero si Destinee ang kaibigan nila, hindi si Desiree. They should’ve felt sorry and comforted her instead. Why would they treat them indifferently, like a stranger, kung ’yon nga ang dahilan?
May iba pa ba?
Nang makarating kami sa restaurant, um-order kami ng sariling mga pagkain. Destinee was happily telling me stories about her plans for my birthday.
“Nagpaalam na ako sa Sunday. Pinayagan na ako.”
Napaawang ang bibig ko. “Wow, bago ’yan, ah?” I laughed. “Anong sinabi mo?”
Ngumisi siya. “Birthday ni Solari.”
We both laughed while eating.
“Kilala ni Papa si Solari since palagi niya akong sinusundo kapag may time siya. Minsan, sinasamahan ako ni Solari maghintay sa kan’ya so familiar na siya. He knows I’m in good hands in your birthday party.”
Napanguso ako “And you’re in bad hands kapag sinabi mong ako ang totoong may birthday?” kunwari’y nagtatampo kong tanong.
Umawang ang bibig niya bago tumawa. “No! That’s not what I meant! Papa just doesn’t trust you yet pero I’m sure, darating din ang araw na ’yon. Let’s just hope for the best.”
When we finished eating, I paid for the bill and rested for a few minutes before we left. Wala na akong idea kung saan pa siya dadalhin pero nag-drive na lang ako papunta sa park dahil gusto ko pa siyang makasama. Sabi niya rin, sa bahay nila siya magla-lunch para may kasabay ang kasambahay kaya sulitin ko na rin.
“So, what now?” she asked while we’re walking at the park hand in hand. “What about this?” She raised our hands.
I smiled and stopped walking as we faced each other.
“I want you to become my girlfriend.”
She gulped, her eyes moved in panic. She slap my chest with her free hand. “N-Napaka-straight to the point naman!”
I laughed. “But that’s the truth. I want you to be my girlfriend. I don’t want you questioning us anymore. I want your mind to be at ease. I want you to know that I am not holding any of my friends’ hands and I never kissed any of them. I don’t want to label you as my friend anymore because I clearly wanted more than that.”
She didn’t talk. Her eyes continue to wander in places around as she listened to me.
“I don’t want you overthinking just because we did things only couples do when we don’t have a label yet. I don’t want you doubting my feelings for you thinking that I might not be ready for you when in fact, I have always been ready. I have always wanted this from you. I’m just scared.”
I guloed as I held her other hand too. He looked at me.
“I’m still scared of what could happen in the future but I am betting my all here. I am betting myself and will fight for us . . . fight for my love for you . . . kasi alam kong ayaw sa akin ng papa mo. But it doesn’t matter to me kasi ikaw naman ang gusto ko.”
Her eyes started to get wet.
“I want to be your girlfriend but I can’t disappoint my family yet. Are you willing to be my boyfriend even though I’m not ready yet to introduce you to them as one?”
I smiled, nodding slightly. “Oo naman. I’m willing to do anything if that means I’ll have you . . . and I’ll get to hold your hand and kiss you without you overthinking things. I’m willing to sneak out just to see you. Just tell me anything and I’ll try my best to do it for you.”
She faced down and sniffed as she held my hands tighter. Ngumiti ako kasabay ng bahagyang paghila sa kan’ya papalapit sa akin.
“I’ll make you be in comfort with my love for you. That . . . I promise you.”
Right after I told her that, she quickly hugged me and cried in my chest. I smiled and hugged her back before I planted a kiss on her temple.
After we spent our morning together, inihatid ko na siya sa kanila bago ang lunch time, saka nag-drive pauwi nang may masayang puso. Nag-usap kami buong hapon sa cellphone hanggang sa makatulog na kami pareho.
And once again, I am contented and fulfilled, knowing that I finally have a love I have yearned for so long.
Hindi man kay Desiree, na una kong minahal, pero kay Destinee na sisigguraduhin kong magiging huli na.
Kahit na anong mangyari, wala na akong balak na magmahal pa ng iba.