Leora
Kuchend zakte ze neer op de grond. Haar borst ging snel heen en weer. De tijdelijke hoestbui hield op en vermoeid bleef Leora op de grond zitten.
Ze begroef haar vingers in het drassige zand onder haar. Een warme hand nam plaats op haar schouder en traag keek ze omhoog. Rabelais.
'Gaat het, Leora?'
Nora, en hij. Dat was het. Drie mensen die nog ontbraken. Híj was er niet. De reden dat zij in beweging was gekomen, was nog binnen.
Hoe kon het in hemelsnaam goed met haar gaan? Nadat ze had gezien hoe Gisèle levend verbrand werd? Hoe kon het goed gaan, nu Alex en Luc daar nog binnen waren? Hoe kon het goed gaan, als ze op het punt stond haar jeugdvriend te verliezen?
Ze knikte. Een grote leugen. Ze zette haarzelf ertoe om overeind te komen. Nora keek ontzet naar het gebouw, dat luid kreunde onder de brand. Het stond op het punt van instorten.
Leora richtte haar aandacht op de grond. Het was te pijnlijk om te zien hoe het huis op instorten stond. Weer deed ze hetzelfde als toen. Ze deed niets om de situatie te veranderen.
Timothy jammerde om hulp, de pijn klonk door in zijn stem, maar ze deed er niets aan. Het was Alex geweest die zo moedig was geweest om terug te gaan.
Zij niet. En zelfs nu hij in gevaar was, de jongen om wie ze het meest gaf, deed ze het niet.
Lafaard.
Leora ademde diep in en keek naar Rabelais. Hij staarde, net als Nora, naar het gebouw. Alleen hij zag er niet ontzet uit.
Sinds zijn vaders dood leken alle emoties uit zijn lichaam verdwenen. Ze herinnerde zich hoe hij schreeuwend en vloekend de gang op was gelopen en had geroepen dat het een foute boel was.
'Alex! Luc!' riep Nora. Haar geroep werd overstemd door een luide knal die de bliksem achterliet.
Ze rende op het tweetal af dat uit de boerderij geslenterd kwam. Luc was bij zinnen, Alex niet.
Sterker nog, hij leek helemaal niet bij zinnen. Zijn lichaam was slap en hij lag op de grond. Zelfs vanaf hier kon ze de brandplek op zijn schouderblad zien. Nora knielde bij de jongen neer en pakte zijn pols, om zijn hartslag te voelen. 'Hou vol, Alex.'
En met dat Leora zag hoe Nora naar hem keek, naar hoe ze de woorden zei, hoe ze zijn naam uitsprak... Er brak iets.
Ze vond hem leuk. De ontzette blik die ze net had gehad, het was dezelfde hoop als die zijzelf voelde. De dodelijke blik die ze had geworpen toen ze Alex' hand vastpakte.
Nu begreep ze die blik. De opmerkingen die Nora soms maakte jegens haar eveneens.
'Waar is ze?' De wanhoop droop van zijn stem af. Hij keek eerst naar Nora, vervolgens naar Leora. 'Jullie waren bij haar, waar is ze?'
Nora deed haar best Alex bij zinnen te houden door zacht tegen hem te spreken. Ze hield zijn gezicht in haar handen. Het was bijna aandoenlijk om te zien, was het niet dat ze zelf graag in dat beeld had willen staan.
Heel even keek Nora op. 'Ik niet, ik was naar de wc op het moment van de blikseminslag.'
Luc richtte zijn aandacht direct op haar. Hij keek verwijtend, maar tegelijkertijd ook ontroert. 'Waar is ze? Waar is ze!'
Hij kwam overeind en snelde op haar af. Hoe kon ze hem vertellen wat er gebeurd was?
Hoe kon ze zeggen dat ze het gewoon had laten gebeuren? Ze had de balk van haar af kunnen tillen.
Het had haar brandblaren veroorzaakt, maar het had Gisèle's leven kunnen sparen.
Leora sloeg haar ogen neer en schudde haar hoofd. Waarom had ze niets gedaan?
Waarom kon ze op zulke momenten niet gewoon de held uithangen? Ze had Timothy kunnen redden, ze had Gisèle kunnen redden en misschien had ze Alex ook van pijn kunnen ontdoen.
'Leora. Waar is ze?' De stem die eerst nog fel had geklonken, klonk nu vol emoties. Smekend keek hij naar haar.
En ze zei iets waar ze spijt van kreeg. Iets wat ze niet kon maken tegenover iemand die net zijn zus verloren was. 'Je moet Alex helpen. Jij bent de enige die hem kan helpen.'
Geen eens een verontschuldiging. Ze legde hem iets op, terwijl hij op instorten stond.
Zijn ogen vernauwden zich en hij draaide zich ruw om. 'Zij had hier moeten staan, niet jij.' Hij knielde bij Alex neer en deed wat ze hem had opgedragen.
Leora draaide haar rug naar de brandende resten en staarde naar de lucht, die meermaals wit kleurde van de flitsen.
Hij had gelijk. Ze hadden meer gehad aan Gisèle dan aan haar. Leora had degene moeten zijn die bedolven werd onder het puin.
Rabelais kwam naast haar staan en staarde met haar mee naar de bliksem. 'Hij meent niet wat hij zegt,' zei hij.
Ze waardeerde zijn poging, vooral omdat hijzelf ook nog genoeg steun kon gebruiken.
Leora sloot haar ogen. 'Hij zou het recht ertoe hebben het te menen.'
De tijd verliep traag.
Niet omdat ze moe was, maar omdat de sfeer om te snijden was.
Nora die zo dicht bij Alex was en zijn aandacht bij haar probeerde te houden.
Luc die haar de dood van zijn zus kwalijk nam.
Het feit dat Alex er slecht aan toe was.
Het zorgde ervoor dat de elke minuut een eeuwigheid leek te duren. Ze wilde wel naar hem toe gaan, maar ze zou op dit moment alleen maar in de weg zitten.
Daarbij, misschien wilde hij de aandacht van Nora liever dan het hare. Ze kon het hem niet verwijten.
Ze haatte haarzelf. Ze haatte haarzelf voor alles wat ze deze avond deed. Ze was te zwak om iets te ondernemen.
Te egoïstisch om Luc een normaal antwoord te geven. En nu zat ze ook weer in de negatieve spiraal waar ze niet uit kon.
Ze haatte zichzelf voor alle acties die ze had ondernomen. Ze had niet terug moeten komen, ze had niet moeten doorzetten.
Zodra Luc klaar was met de (brand)wonden van Alex, bekeek hij de wonden van de anderen. Behalve die van haar.
Ze had Luc gemogen. Hij had haar meerdere keren geholpen en leek soms zelf beschermend over haar. Ze herinnerde zich dat hij haar had verteld dat ze aan haarzelf moest denken en dat alleen op pad gaan met een brancard onverstandig was.
Ze mocht hem nog steeds. Het was haar gedrag die zijn gedrag tegenover haar veranderd had.
Ze besloten om de rest van de nacht hier te blijven, tot Alexander wakker zou worden en ze verder zouden kunnen trekken. De regen en de onweer zorgden ervoor dat niemand ertoe instaat was te slapen.
Ze wilde naar de jongen toe, ze wilde zo graag naar hem toe en alles aan hem vertellen.
Hoe ze zich nu voelde en hoe ze zich toen voelde. Ze wilde zo verschrikkelijk graag een luisterend oor, maar ze wist dat hij er nu niet toe in staat zou zijn. En zelfs al zou hij dat zijn, dan zou ze het hem niet kunnen vertellen.
Aarzelend liep Leora naar Nora toe, die nog steeds naast Alex zat. Ze verdiende het misschien niet, maar ze wilde zijn aandacht voelen, ook al was hij in een ander bewustzijn. 'Mag ik?' vroeg Leora zacht.
Nora's blik verharde. 'Zodat je hem ook kunt achterlaten zoals je bij Gisèle hebt gedaan?'
Dat was hard. Zelfs voor Nora. Ze zuchtte luid, rolde met haar ogen en kwam overeind. 'Veel succes,' zei ze, voor ze bij hen wegliep.
Leora ging naast Alex zitten, die zijn ogen gesloten had. Zou hij het haar kwalijk nemen?
Als ze het hem vertelde, zou hij haar er dan op afkeuren?
Alex leek haar te begrijpen waar anderen dat niet deden, maar dit was niet te vergelijken. Ze nam het haarzelf kwalijk.
Weifelend pakte Leora de hand van Alex vast en begon ze te spelen met zijn vingers. 'Neem het me alsjeblieft niet kwalijk, alsjeblieft...'
Alex
Hij was nog wakker, maar het leek wel alsof hij alles toeschouwde vanuit een hele andere wereld. Alsof hij in de hemel zat toe te kijken hoe het er beneden aan toe ging.
En hij geloofde best dat het beroerd was. Elke keer hoorde hij wel een panikerende uithaal van verdriet of woede.
Alex hielp altijd eerst anderen en dan zichzelf. Dit keer had hij dat niet gedaan. Maar om eerlijk te zijn had hij ook niet het idee dat hij zichzelf had gered, of iemand anders.
Het was zo warm.
Dat was alles wat hij voelde, wat zijn lichaam schreeuwde. Impulsen gaven zijn hersenen allang niet meer af. Enkel dat het warm was. Dat hij koelte moest hebben. En het gras was dan wel vochtig, en het regende dan wel, het was niet genoeg zijn geest te kalmeren.
Alle muren bewogen.
Alex stond in een rechthoekige kamer, waar de muur voor en achter hem korter was dan die aan de zijdes van zijn handen. Maar opmerkelijk was dat alle muren bewogen.
Eerst zag hij het niet, omdat hij zich vooral concentreerde en zorgen maakte over het feit dat de muren eerst groen waren, toen blauw werden. Ze veranderen in geel, naar oranje, naar knalpaars en wit.
Hij had moeite zijn ademhaling onder controle te houden. Het was alsof hij drugs had gebruikt. Toen hij wankelde en iets zocht om steun te vinden, voelde het alsof hij zweefde op duizenden onzichtbare handen.
Maar dat niet alleen. Hij voelde ook bekeken en betast door die duizenden onzichtbare mensen. Hij wist niet wie hij was. Alsof hij in de spiegel keek en zichzelf niet zag. Of dat hij maar een beetje naast zijn eigen lichaam stond en toekeek hoe hij tegen onzichtbare objecten aan vloog.
Door de zwarte muren vielen de gedaantes in de hoek van de kamer niet op als ze niet zo'n blanke huid hadden gehad.
De een had golvend blond haar en de andere een kort zwart kapsel. Alex wist dat hij ze herkende, maar niet meer waarvan en wat hun namen dan wel niet waren.
Ze zaten in elkaar gedoken en tegenover elkaar, maar toch allebei tegen een andere muur.
Heel langzaam, als een bloedvlek op een tapijt, begon de bloedrode kleur achter het meisje met het donkere haar zich te verspreiden over de muur.
Alex hoestte bloed op en spuugde dat op de zwarte vloer onder hem toen hij door zijn knieën zakte. De twee gedaantes vormden zich tot twee jongvolwassen meisjes.
Beide meisjes hadden een groot, zwart gat tussen hun wenkbrauwen.
Over hun schouders droegen ze riemen met verschillende wapens erin, van messen tot heuze pistolen en Nora had een plasticzaag vast. De chemische geur van een verfföhn drong zijn neusgaten binnen.
Zowel Leora als Nora leek woest. Over Leora's wangen liepen grote striemen en er zaten bloedspetters op Nora's wangen, als bloedrode zomersproetjes. Alleen was dit niet mooi. Dit was angstaanjagend.
Kracht pompte plotseling weer door zijn lijf en hij kwam snel overeind. 'Wat zijn jullie in godsnaam aan het doen? Leo, leg alsjeblieft die föhn ergens veilig weg. Nora, alsjeblieft, doe die-'
Maar ver kwam hij niet. Ze schoof de zaag in haar riem en keek hem dodelijk aan.
Een revolver kwam tevoorschijn uit haar handen, en met haar handpalm ondersteunde ze de kolf die ze in haar andere hand vasthield. Het was alsof ze dit elke dag deed.
'Doe je dit soms elke dag?' vroeg Alex, zonder te weten waar hij het lef vandaan haalde.
Hij was verward door de muren die nog steeds veranderden van kleur. Hij was bang voor Nora, die ineens geen vijand meer was van Leora, maar een metgezel. Een bondgenoot.
Spreken deden de twee meisjes niet. Alsof er een muur tussen hen was gespannen en ze elkaar toch gewoon konden zien.
Waar Alex niet heel zeker van was, was het feit dat de twee elkaar geen pijn konden doen. Ze hadden allebei dan wel die kogel door hun hoofd gekregen, maar de wond bloedde niet.
Maar zodra hij dat had waargenomen, begon er bloed uit hun wonden te stromen. En het was zoveel, dat ze allebei naar achteren vielen alsof er een onzichtbare vuist in hun buik werd gestompt.
Ze kwamen tegen de muur aan en de hele kamer schudde, waardoor hij voorover viel, maar hij wist zijn evenwicht toch beter te bewaren dan zij.
Want zij lagen spartelend en gillend van de pijn op de grond te kronkelen. Hun riemen en hun wapens losten op in hun kleding. Ze hapten naar adem alsof er pogingen werden gedaan hen te verdrinken, en af en toe slaakte één van hen een gesmoorde kreet.
In een opwelling rende Alex naar hen toe toen ze zijn naam riepen. Maar de afstand tussen hem en de meisjes werd alsmaar groter. En hoe harder hij wilde rennen, hoe groter het werd. Toch bleef hij rennen, niet opgeven, niet opgeven en dat zo volhouden.
Alles in Alex schreeuwde. Twee van de mensen die veel voor hem hadden betekend de laatste tijd waren in nood en hij kon hen niet bereiken.
Maar toen botste hij tegen een onzichtbare muur op.
Alex was helemaal klaar met al die onzichtbare dingen en hij brulde onwillekeurig.
Toen hij opkeek zag hij ze naast elkaar zitten, Nora op haar hurken, Leora in kleermakerszit. Hijzelf zat op zijn knieën en strekte zijn hand naar hen uit.
Een plotseling woord van Leora deed hem opschrikken en verstijven. 'Egoïst.'
Bloed droop nog steeds uit haar schotwond. Ze had haar hoofd gebogen en keek toch naar hem op met haar ogen, zodat ze er nog gevaarlijker uit zag dan eerst.
'Verrader.' vulde Nora haar aan.
Leora hief haar arm en daar zat niets dan een stuk weggeschroeid en opengereten vlees. 'Je hebt me in de steek gelaten.'
'Je bent onbetrouwbaar. Je hebt me bedrogen.'
'En waarom?'
'Alex had het te druk. Met aan iedereen te laten zien hoe behulpzaam hij wel niet is.'
'En ze dan als een zoutzak te laten vallen.'
'Niemand kan jouw heldendaden hebben.'
'Het zijn geen heldendaden, Leora...'
Hij probeerde zich tevergeefs af te sluiten voor hun hatelijke stroom woorden. Alles wat ze zeiden kwam als een mokerslag neer op zijn hoofd en het liet zijn hele lichaam schudden.
'Hij wil gewoon aan iedereen laten zien hoe goed hij wel niet is.'
'Alles wat hij doet, doet hij voor zichzelf. Hij is een egoïst van het meest zuivere ras.'
'En erger dan dat. Hij doet alsof hij je helpt en dan laat hij je alleen achter op het oorlogspad.'
De twee meisjes keken hem indringend aan. Overal op hun lichaam waren wonden bij gekomen.
Alex wilde weg, hij wilde aan hen ontkomen en nooit meer terugkeren naar deze hel, maar tot overmaat van ramp begon de ruimte te krimpen.
Nora strekte haar armen alsof ze hem wilde knuffelen, waar eveneens niets meer van over was gebleven dan een bloederige homp vlees. Leora was ineens achter hem en gleed met haar stompjes langs zijn borstkas.
En dat was helemaal niet prettig of iets. Alex voelde zich doodsbenauwd. Hij was al niet gestorven bij de brand, maar hier zou hij ook niet sterven, hoe graag hij zou willen.
Hun ogen waren zwart en rood van het bloed tegelijk. Overal smolt hun huid weg en maakte het plaats voor dik, vloeibaar en heet bloed dat overal langs zijn lichaam gleed toen ze hem omhelsden.
Hij was niet in staat aan hen te ontkomen.
Omdat ze beide een stevige greep hadden voelde het alsof hij helemaal samen werd geknepen in een drukpers. De hitte was moordend.
En zij waren dat ook.
Tussen alle hitte door voelde hij een koud rondje op zijn slapen. Lang haar kietelde langs zijn wang toen Leora haar lippen iets boven zijn oorschelp hield om te fluisteren: 'Het is beter voor ons allemaal als je er niet meer bent.'
De muren drukten tegen zijn eigen lichaam aan. Hij werd nog meer samengeperst.
'Doe het, nu!' siste Nora naar Leora.
Maar die huilde alleen. Ze keek naar zijn vingers die ijskoud en bewegingsloos waren.
'Neem het me alsjeblieft niet kwalijk, alsjeblieft...'
Waarop Alex zijn ogen opende.