We zijn terug op Schiphol, alsof we nooit zijn weggeweest. Lerika staat er een beetje verloren bij. 'Kijk eens wat blijer' zeg ik tegen haar. 'Ja, maar straks zijn jullie weg en zit ik in mijn eentje mijn huisarrest uit te zitten' moppert ze. Ik negeer de boze blik en sjor wat aan mijn koffer. Eigenlijk is hij belachelijk licht, maar goed. 'Loop je mee? We kunnen zo gaan boarden' onderbreekt Niall mijn acties. Alsof hij al jaren ervaring heeft tuurt hij naar de borden in de vertrekhallen en klemt zijn vingers om de tickets tot zijn vingertoppen er wit van zien. Ik leg mijn hand op zijn hand. 'Je kan je hand wel ontspannen, hoor. Er is geen zuchtje wind hier die ze uit je greep zou kunnen blazen' lach ik. Niall lacht mee en verslapt zijn greep. Mijn tante is ook mee en kucht even. 'Dan is het denk ik tijd om afscheid te nemen' kondigt ze aan. Ik draai me om naar haar en glimlach even. 'Heel erg bedankt voor alles. Ik kom snel weer een keertje!' zeg ik. Niall bedankt ook en dan draaien we ons om om naar het vliegtuig te lopen. Met elke stap laten we steeds meer een stukje Nederland achter ons. Mijn rode All-stars schuifelen over de vloer, de ene stap vastberaden, de andere meer twijfelend. De wieltjes van de koffer rollen met veel geluid over de vloer. Met elke stap steeds minder Nederland en steeds meer Engeland.
De avond is inmiddels gevallen en duisternis heerst over de luchthaven, het platform en het hele land. Ik krijg er de kriebels van. De avond en de nacht zijn niet mijn favoriete delen. Het toestel glimt in het licht van binnenin, van het licht in het gebouw en alles wat zich op het platform afspeelt. Het toestel waar wij zometeen in gaan en die ons naar huis zal brengen. Het drukt ineens heel zwaar. Het is en blijft een raar gevoel om iets achter te laten waar je veel plezier hebt gehad. Niall pakt mijn hand en geeft een geruststellend kneepje erin. Ik gaap en leg mijn hoofd tegen zijn schouder. Dan lopen we het vliegtuig in.
We hangen een klein tijdje in de lucht. De zon boven de wolken heeft een contrast geschetst met de donkere zee onder ons. De zee die Engeland met de rest van Europa verbindt. Zo ver en toch zo dichtbij. Dan valt het vliegtuig naar beneden, net als mijn hart. Ik zag het aankomen, maar toch blijft het naar. Niall blijft er een stuk cooler onder, wat mij verbaast. 'Hoe kan jij zo cool blijven?' vraag ik hem met trillende stem. 'Don't know,' antwoordt hij. 'Het is maar een beetje turbulentie.' 'En wat als we echt zouden neerstorten, hier direct en nu?' Niall kijkt me schuin aan. 'Ho ho, gaan we zo denken, missy Panic? Niet doen hoor, word je angstig van. Maar mocht het zo zijn, dan stort ik in ieder geval neer met de liefde van mijn leven' stelt hij me gerust. Ik wend mijn blik af en kijk naar buiten. Daar moet ik even over nadenken.