My mind is gone, I'm spinning round
And deep inside, my tears I'll drown
I'm losing grip, what's happening
I stray from love, this is how I feel
~ Cry, Rihanna
Leora
Het was maar een droom. Een droom die niets te maken had met de werkelijkheid. Een vervorming van haar eigen hersenen. Er was niets van waar. Enkel leugens. Die dingen schoten door haar hoofd om haarzelf wat kalmte toe te spreken.
Net toen Leora haarzelf tot kalmte had weten te brengen en haar ademhaling weer rustig werd, zag ze de lege plek naast haar. De plek die eerder nog bezat was geweest door Alexander.
De jongen wiens pols ze had vastgepakt voor ze in slaap viel, om er zeker van te zijn dat ze het zou merken als hij weg was.
Onrustig ging ze overeind zitten, terwijl ze paniekerig de verschillende hoeken van de ruimte observeerde. Verschillende dingen schoten door haar heen.
Onredelijke dingen. Was hij zonder haar vertrokken, zodat ze niet meer zo'n blok aan zijn been hoefde te zijn? Zodat hij haar niet met de woorden hoefde te belasten en ze enkel zelf de conclusie kon leggen?
Of was hij er gewoon tijdelijk tussenuit gegaan en was hem iets overkomen? Het akelige beeld van Alex, vol bloedvlekken en met een lege blik in zijn ogen, verscheen voor haar. Een beeld dat ze nu al verachte.
Opnieuw probeerde ze haarzelf gerust te stellen. Dat hij hier weg was, betekende toch niet dat hij haar had achtergelaten? Ze had geen idee hoe lang hij weg was, voor hetzelfde geld kon hij elk moment terugkeren.
Helaas werkte de geruststellende gedachten deze keer niet zo goed als dat het bij haar nachtmerrie gedaan had. Ze werd er niet rustiger op.
Ze wilde haarzelf net overeind duwen, toen ze Alex in de deuropening zag staan. Zijn haren waren vochtig en zijn gezicht was ontdaan van al het vuil dat er enkele dagen op verzameld was. Hij droeg andere kleren die net een maatje te groot voor hem leken. Een opgeluchte zucht verliet haar mond en ze sloot kort haar ogen.
Zie je wel? Er was niets. Hij was er nog steeds.
Hoe had ze ooit kunnen denken dat hij haar zonder pardon zou achterlaten? Ondanks dat ze hem al een hele tijd niet gezien had, wist ze dat hij zoiets nooit zou doen. Niet zomaar, in elk geval.
'Wat is er?' vroeg hij, terwijl hij nog steeds in de deuropening stond.
Leora begon aan een loszittend velletje aan haar duim te pulken. 'Ik had een nare droom.' Haar vader. Alex. Zijn dood. In een versneld tempo schoot het weer door haar hoofd. Het was maar een droom, maar het feit dat zoiets echt zou kunnen gebeuren beangstigde haar.
Alex had enkele tijd nodig voor hij een antwoord had kunnen geven, en die ontnam ze hem door op een ander onderwerp over te schakelen. 'Je hebt jezelf opgefrist?' Het was meer een conclusie dan een vraag.
Hij had ook naar buiten kunnen gaan, waar het nog steeds regende, maar het feit dat hij andere kleding droeg en al het vuil van zijn gezicht was, bewees dat hij zich wel degelijk had moeten opfrissen.
Hij knikte en glimlachte. 'Ze hebben een douche die nog intact is. Jij kunt jezelf ook nog even wassen voor we weer gaan?'
Het idee dat ze straks weer enkele kilometers zouden moeten lopen viel haar zwaarder dan ze wilde. Het bed deed wonderen, maar ze was nog steeds uitgeput en ze wist dat zo'n lange tocht weer dezelfde pijn zou oproepen als de dag ervoor. Ze protesteerde echter niet. Ze wist dat ze wel moesten. En daarbij, haarzelf opfrissen was een luxe die ze niet kon afslaan.
'Graag.'
'Het douchen is af te raden. Als het sop in je wond komt is dat echt enorm pijnlijk.' Hij klonk alsof hij uit ervaring sprak.
Leora duwde haarzelf omhoog van het bed en schonk hem een glimlach. 'Dan hou ik het wel bij alleen wassen.'
Eenmaal boven bekeek ze haarzelf in de spiegel, halfnaakt. Vroeger had ze haarzelf al mager gevonden, maar nu was het extreem.
Het zag er gewoon ongezond uit. Dan had ze nog niet gesproken over al het vuil dat zich had verzameld op haar lichaam. Daarbij was ze ook nog eens verschrikkelijk bleek.
Of dat kwam door de pijn, het gebrek aan voeding en slaap of aan bloedverlies wist ze niet. Want bloed was ze nog wel verloren na gisteren. Het verband was alweer bedekt met een enorme rode plek en ze vreesde dat ze al het bloed van de transfusie alweer verloren had.
En al dat, maakte het net alsof ze een lijk was dat was omhoog gekropen uit haar graf.
Het kostte haar behoorlijk wat tijd om haarzelf te wassen. Een hoop van het vuil en bloed zat vastgekoekt op haar lichaam. Daarbij maakten de blauwe plekken het uiterst pijnlijk om het vuil er vanaf te halen.
Nadat ze zowat helemaal schoon was, had ze wat schone kleding - inclusief schoon ondergoed, wat echt een verademing was - had Alex haar haren gewassen.
Hoewel het uiterlijk wel het laatste was waar ze zich zorgen over maakte, was het toch fijn om de vette plukken te wassen. Alex had ook nog een verbanddoos gevonden en besloot dat het hen beide goed zou doen hun verband te verwisselen.
Eerst had ze hem geholpen bij zijn arm, die rondom de wond, nog steeds bont en blauw was. Ze kon zich voorstellen dat het hem enorm beperkte.
Daarna hielp hij haar. Leora hield haar shirt omhoog zodat Alex er goed bij kon. Zorgvuldig haalde hij het vieze verband er vanaf.
'Het zal je goed doen als we weer in het ziekenhuis zijn,' zei hij.
Hij had gelijk: een nieuwe behandeling zou niet ongewenst zijn. Hij maakte het verband met een knoopje vast en borg het overige verband op in zijn tas.
Voor ze vertrokken, hadden ze nog wat gegeten en zochten we het huis door voor eventuele andere bruikbare spullen. Ergens voelde Leora zich schuldig om tussen iemands bezittingen rond te neuzen, maar ze hadden weinig keus.
Ze zochten naar medicijnen, eten en extra onderkleding. Het was toch wel fijn daar een extraatje van te hebben. Ook besloten ze de kamers nog even door te kijken voor iets van vermaak. Een potje kaarten, of iets dergelijks, voor als ze een keer een avond iets leuks wilden doen.
Terwijl Leora door één van de slaapkamers zocht, vond ze een tekenblok. Het was bijna ongebruikt. Slechts twee A4'tjes waren versierd. Een kleine glimlach vormde zich op haar gezicht. Ze haalde de twee tekeningen eruit en zocht naar een grijs potlood. Toen ze deze gevonden had zocht ze Alex op.
'Is er nog ruimte in de tas voor een tekenblok?' vroeg ze.
Alex keek wat verward op uit de kast waar hij in was wezen zoeken. Hij liep naar de tas die hij had neergelegd bij de deur en opende het. 'Het zou iets kunnen verbuigen, maar het kan wel.'
'Zou ik het mee mogen nemen?'
Alex knikte en pakte het van haar over. 'Ik weet nog dat ik vroeger altijd jaloers was op hoe je tekende,' zei Alex glimlachend.
Een compliment die ze meer waardeerde dan dat hij waarschijnlijk door had. Ze tekende graag en ze was er ook goed in, maar tegelijkertijd was het ook één van haar grootste onzekerheden. Puur en alleen omdat ze dingen tekende die veel over haar gedachten en gevoelens zeiden. Niet dat hij die tekeningen ooit gezien had.
Ze hadden nog één kamer doorzocht, maar ze hadden er niets bruikbaars gevonden. En de dingen die wel bruikbaar waren geweest, waren te groot of te zwaar geweest.
Met een goed bepakte rugzak en met meer energie dan dat ze er gisteren gekomen waren, begonnen ze hun tocht naar het ziekenhuis. Het gebouw dat in haar ogen de grootste hoop was die de mensheid had.
Alex
Alex was degene die als eerste de deur uit liep. Het regende gelukkig al minder hard dan gisteren, dus hij vond het niet nodig een capuchon op te doen. Hij werd wel nat, maar dat was helemaal niet zo erg. Als zijn arm maar droog bleef.
Hij had gezien hoe erg zijn huid was opengereten en hoe het bloed eraan vastgekoekt zat en hoe de gezonde zijkanten van de wond rood en opgezwollen waren.
En het ergste was nog dat hij zich wel kon herinneren dát het dak op hem was gevallen, maar niet hoe hij er onder vandaan was gekomen en hoe hij aan de wond kwam, want die had hij nog niet gehad.
Als hij probeerde te denken over hoe de mensen die hij tot nu toe gezien had aan hun wonden waren gekomen huiverde hij en wilde hij écht terug naar dat bed.
Het was zacht, warm, en groot genoeg om voor altijd in te blijven liggen.
Maar de ironie viel te proeven. Natuurlijk kon hij niet in een bed blijven liggen als de wereld op het randje van instorten stond.
En toen ineens dacht hij aan het feit dat niet de hele wereld er zo erg aan toe hoefde te zijn. De kerncentrale van Utrecht was weliswaar de grootste van de hele wereld, zoals er wel meer dingen in Utrecht de grootste van de wereld waren, maar dat betekende toch niet meteen dat de hele wereld er slecht aan toe was?
Misschien konden ze een vliegtuig vinden dat hen naar Amerika kon brengen of zo. Er was toch niets mis met de communicatie, die mensen zouden hen toch komen halen, of in ieder geval hulp sturen?
Al was het maar verband en kleine jodiumflesjes voor mee op reis, hij zou het aannemen alsof het diamanten waren.
Ze liepen een aantal uren zwijgzaam door, en hoewel ze af en toe wel iets zeiden tegen elkaar voelde Alex dat de stilte niet ongemakkelijk was, maar juist prettig zodat hij zijn gedachten goed kon oriënteren.
Gek genoeg leidden al zijn gedachten naar het afscheid dat hij toen van Leora had genomen. Het was een hele korte herinnering, maar hij wist het nog goed. Zo slecht was zijn geheugen niet. Nu pas snapte hij wat hij toen niet begreep.
Ze droeg een simpel roze pastelroze jurkje met zwarte stippen tot op haar knieën en de rok klokte. Alex vond het leuk als ze rokjes droeg. Dat stond haar leuk. En als hij dat zei, dan bloosde ze altijd.
'Nu denk ik aan Eskimo's,' zei ze dan, 'als ik aan iets kouds denk dan word ik niet zo rood meer.'
Die keer durfde hij niets te zeggen.
Haar moeder droeg koffers en dozen naar een grote truck, en op zijn vraag had de chauffeur een aantal keren getoeterd, zodat er een oorverdovende frequentie door de straten denderde, en Alex vond het echt geweldig.
En haar vader stond naast hun auto aanwijzingen dat eigenlijk vooral bevelen waren te schreeuwen en maar in zijn handen te klappen en "Tempo!" te roepen.
Alex vond hem niet zo aardig meer. Dat vond hij in de drie maanden voor Leora's vertrek al niet meer. Hij was zo opgefokt en onaardig, en als hij dan iets schreeuwde, dat Leora naar binnen moest komen of zo, dan kromp ze altijd ineen.
Hij kon toen nog niet anders dan gewoon een hand op haar schouder te leggen, te glimlachen, te zwaaien als ze wegliep en "Tot morgen!" roepen.
Nu was het anders. Er zou geen volgende morgen uit school meer zijn wanneer ze stoepkrijtjes tot poeder maakten en er water mee probeerden te verkleuren.
Toen wisten ze ook nog niet dat stoepkrijt oplost in water. Maar dat modder dat niet doet, maar dat het zinkt. Hij vond het leuk om op die manier zijn middag door te brengen.
Alle vrolijkheid en blijdschap die hij voelde om hen heen was verdwenen. Daar stonden ze maar. Een jongen die bijna elf zou worden en een meisje van net tien jaar. Haar blonde lokken wapperden in de wind.
'Ik moet nu echt gaan,' zei ze en ze keek over haar schouder toen haar vader de chauffeur afpoeierde door de file die net was gemeld.
Alex had een brok in zijn keel en speelde met zijn nagels door het dubbel te vouwen en los te laten. Hij moest ze knippen.
Maar dat was niet waar het nu om ging.
Als die brok in zijn keel er niet was geweest had hij gezegd hoe leuk hij haar wel niet vond en dat hij haar snel op zou komen zoeken, dat hij, hoe hard haar vader ook probeerde voorgoed uit ieders geheugen weg te blijven en geen adres van het nieuwe huis op te geven, toch zou proberen haar op te zoeken als hij zijn rijbewijs had, en dat ze daarna met eenzelfde truck, ingericht als een huis, zouden gaan touren door heel Europa en misschien ook Azië of Afrika, wat ze maar wilde.
Hij zou blijven zoeken. Zij zou niet meer van hem af komen voor de rest van haar leven.
Maar in plaats daarvan omhelsde hij haar en fluisterde hij: 'Ik ga je echt heel heel heel heel heel heel heel erg missen,' een zin die maar liefst zes heelen meer dan gemiddeld.
Ze sloeg haar armen om hem heen en even leek het wel alsof ze probeerde haar snikken te onderdrukken tegen zijn borstkas aan, maar hij voelde het niet meer. Want haar vader had haar bij hem vandaan gerukt alsof het een hond was die van plan was gras te gaan eten.
Ze was zo wijselijk niet meer over haar schouder te kijken. Alex zwaaide en zei: 'Tot morgen!' toen ze in de auto stapte/werd geduwd. Maar haar antwoord had hij nooit gehoord.
De oude Nissan reed weg in de kletterende regen.
Eenzelfde soort regen als waar ze nu in liepen. Leora keek hem even aan toen hij de deur open deed en hem voor haar open hield toen hij binnen was. 'Je wangen zijn helemaal rood.'
'Oh? Oh. Misschien moet ik dan aan Eskimo's denken. Dan krijg ik het vanzelf wel weer koud.'
Leora glimlachte breed en gaf hem een heel subtiel duwtje met haar elleboog toen ze passeerde. 'Grapjas.'
Meteen kwamen ze binnen in een drukte van jewelste. En hoewel dat haast onmogelijk leek, merkten ze Steven gelijk op, die van hot naar her rende met een verbandtrommel. Leora en Alex waaiden met hun armen en toen hij hen zag, lachte hij en liep hij naar ze toe.
'Oh, godzijdank, ik dacht echt even dat jullie om waren gekomen door de radioactiviteit ofzo. De muren hier zijn er wel tegen bestand, maar niet zo heel goed als we allemaal zouden willen.' hij veegde zijn vieze handen af aan zijn vieze broek. Het had niet erg veel zin.
'Is Nora in orde?' informeerde Alex.
'Ach, is het een liefde tussen jullie of zo? Zij vraagt ook al de hele morgen naar jou,' zei hij plagerig.
Eskimo's. Eskimo's.
Zonder nog iets te zeggen leidde hij hen naar de kamer van Leora, dat een paar gangen door nog steeds op de begane grond was. Alex verbaasde zich iedere keer weer over de grootte van het ziekenhuis.
Her en der op de gang zaten mensen als gezin bij elkaar, gewikkeld in dekens of oude lakens om warm te blijven, en soms aten ze wat, soms zaten ze bibberend voor zich uit te staren.
Ook moesten ze een aantal keer uitwijken voor verplegers die met bedden, een soort computers op een hoge ijzeren staaf, omhuld met slangetjes, of met een patiënt in de armen langs renden.
Toen Steven de deur open sloeg naar de kamer waar Nora in lag, merkte Nora hen direct op. 'Daar zijn ze, even applaus allemaal!'
Er was niemand in de kamer, en dus was het een grappig beeld van een meisje dat zo enthousiast en alleen op een ziekenhuisbed, gekleed in een totaal onpraktisch kanariegeel jurkje dat ze ergens uit een boetiek moeten hebben gehaald, zat te klappen.
'Mag ik even mededelen dat ik jullie twee heel erg dankbaar ben voor mijn redding?'
'En Steven dan?' vroeg Leora terwijl ze over haar schouder keek hoe Steven de deur achter zich dicht deed.
'Steven heeft een ereprijs gewonnen. Die ga ik ook nog even aan jullie uitreiken.'
Alex vroeg zich af of ze degene naar wie ze zo had gevraagd toen ze haar net vonden, Eloïse, soms was vergeten. Hij kon het niet aflezen uit haar ogen toen hij haar recht aankeek.
Ze had hele grote bruine ogen en hoewel ze deed alsof ze vrolijk was, zag hij toch nog teveel somberheid om te zorgen dat ze op hem overkwam alsof ze ook echt vrolijk was.
Leora plofte op een stoel en hij liet zichzelf omlaag zakken tegen de muur, vlak naast de stoel.
'Dus...' zei Leora.
'Dus...' echode Steven.
'Ik ga tekenen.' kondigde Leora aan.
Alex voelde haar drang om te tekenen. En zijn eigen drang om voor zich uit te staren en aan niets te denken.
Dus dat was wat ze deden.