C-20
"Lia, ano ngang sukat?"
Napatingin ako kay Raylene habang nakalahad sa harapan ko ang sketch pad niya. Ipinasilip ko naman sa kaniya ang sa 'kin para malaman niya ang sagot sa tinatanong niya.
I decided to do my works here sa place ni Raylene so I can guide her because she had absence for a week for unknown reason. Hindi ko na lang din siya kinulit dahil magkukusang kuwento rin naman siya.
"Grabe! Ang laki ng improvement mo sa pagdedesign." Lumapit siya nang bahagya. "Well, you already good na rin before pero mas lalo kang gumaling sa totoo lang."
Ngumiti naman ako sa kaniya bago ibinalik ang atensiyon ko sa ginagawa. Masiyadong madaldal si Raylene kaya mas pinipili kong huwag siyang kausapin dahil once na kausapin ko siya, wala nang tigil sa kuwentuhan ang magaganap.
"Ang serious mo naman! Ayaw mo ba 'kong kausap?" Lumingon ako sa kaniya saglit bago bumalik sa ginagawa. "Fine! Gagawa na lang din ako."
"That's good to hear, then." I smiled at her slightly which made her just rolled her eyes at me.
Tahimik na lang kaming gumagawa ng mga sketch designs namin nang bigla naming marinig ang malambing na boses ni lola Rita, ang lola ni Raylene.
"Ang sisipag naman. May pasalubong ako!" Naramdaman kong sabay kaming nagtaas ng tingin ni Raylene bago rin kaming sabay binitawan ang mga gawain namin.
"Lola!" Naramdaman ko ang kagalakan sa boses ni Raylene na ikinangiti ko.
"You suprised us po. I thought you're staying in province for good?" Agad din naman akong lumapit sa kaniya para magmano. "Anyway... We missed you, lola!"
Sabay naman niya kaming niyakap at binigyan ng halik sa aming noo. Nagkatinginan pa kami ni Raylene bago sabay kaming humiwalay sa pagkakayakap.
"Where's Molly? Grabe! You really grew up so fast." Bahagya niyang ginulo ang buhok namin. "Soon, you guys will achieve the dreams na matagal niyo nang gustong makamit."
Napangiti kami at taas-noong tumayong nakaharap sa kaniya. Napatawa naman si lola Rita sa iniasta namin.
"Molly is always MIA these past few weeks dahil na rin sa mga training niya since she'll be the one to handle their company soon so." I shrugged my shoulder a bit. "She's in her first year but still, kailangan niya talagang pag-igihan."
"It's too early to give her too much frustration and works." Lola sighed. "Gusto naman ba niya ang kursong kinuha niya? O napilit lang siya ng mga magulang niya?"
"At first, ayaw niyang itake but she realized that she really need to." Ngumiti ako. "But for sure, knowing Molly... If she saw some potential on herself on the things she doesn't even imagine, she wouldn't think twice but to continue taking that things until she satisfied."
Napatango na lang si lola Rita bago kami nginitian. Mukha namang gusto na rin ni Molly talagang itake ang kursong gusto ng mga magulang niya. Hindi rin naman niya nilinaw sa 'min ang kung anong gusto niya.
"But one thing is for sure... We know, isa ka po sa mga papalakpak sa 'min habang sabay-sabay na kinakamit ang mga pangarap namin. Thank you for being an inspiration to us, lola," matamis na wikang sabi ni Raylene.
Nakangiting tumango naman si lola Rita bago bumaling sa 'kin. Ngumiti rin ako sa kaniya pabalik at pinapakiramdaman ang kagalakan sa puso ko habang pinagmamasdan ang mukha niya. Hindi ko malilimutan ang mga oras na ipinapagtanto niya sa 'kin ang mga bagay na talagang gusto ko. Isa siya sa mga dahilan kung bakit naglakas loob akong kunin ang kursong gusto ko kahit pa alam kong hindi papayag ang magulang ko.
I remember the time how she saw me crying because I was upset that time. I just felt useless before because I couldn't even decide what I really want since my parents, especially my mom keep pursuing me to take the course that I know... wouldn't make me feel myself proud at all.
"Why are you crying? Are you not happy that finally, you'll be a college student na?"
Lola Rita asked.
Tumingin ako sa kaniyang lumuluha at nang makita ko ang mukha niya, mas naramdaman ko ang muling pagtulo ng luha sa aking mata.
"Should I be happy? If... If I feel like I'm such a stupid? Because I couldn't think what I really want? I couldn't even decide what the job I want in the future. Everytime I imagined my future, I saw nothing. I don't have any choice but to let my parents control me what they want me to... take." I'm crying out of frustration. I need to cry it out all because I already don't know how to handle it.
"Buti pa sila Raylene, they already knew what they really like, unlike me." I sighed before I turned my gaze at her. Napakunot-noong tumitig ako sa kaniya dahil sa ngiting ipinapakita niya.
"You know what? You really stupid... literally," she seriously said which made me groaned a bit. "What? You already admitted to yourself that you're stupid, right? So anong inirereklamo mo kung sa ibang tao nangggaling ang salitang binabato mo sa mismong sarili mo?"
"I admitted it because that's what I think I am. I admitted it because that's the truth, Lola." Napayuko ako dahil naramdaman ko na naman ang pag-agos ng luha ko. "I-Its just that... hindi ko kayang marinig sa ibang tao ang mismong ibinabato ko sa sarili ko dahil mas napapatunayan ko lang na talagang... totoo."
Naramdaman ko ang paglapit niya sa 'kin bago unti-unti niyang iniyakap ang braso niya sa 'kin. I was about to lean on her shoulder but I stopped when she suddenly hitted me.
"Bakit mo naman po ako hinampas? I was about to lean on you, e..." I hissed.
"Because you don't even realize your wants, your likes!" Tumayo siya sa harapan ko na ikinayuko ko. "Your'e just stupid because you always treat yourself unfairly. Bakit mo iisipin sa sarili mo na ganoon ka dahil lang sa hindi ka pa makapagdecide sa kung anong gusto mo?
"I always look myself fairly, lola." I pouted.
"Well not this time, Lia. Hindi mo ba narinig ang mismong mga sinabi mo kanina?" She slightly rolled her eyes before she took a distance between us. "Hindi mo man lang ba naramdaman kung gaano mo minamaliit ang sarili mo dahil lang sa isang bagay na alam kong may desisyon ka ngunit natatakot ka lang na magsalita?"
Iniangat ko ang tingin ko sa kaniya habang nararamdaman ko ang unti-unting pagtigil ng aking mga luha. Tanging hikbi ko na lamang ang naririnig. Nang makita ko ang pagngiti niya sa akin, naramdaman ko ang kaginhawaan sa loob ko.
"You really know what you want. Its just that you are blinded by the thoughts of the people around you. Alam mo ngang hindi ka magiging masaya sa kursong gusto ng mga magulang mo para sa 'yo 'di ba?" She smiled. "Don't mind the people who's not even helping you to achieve what you really want. Just mind your own and follow your heart," she said and she even putted her hand on her chest.
Ang mga salitang ibinigkas niya sa 'kin ang naging dahilan kung bakit ako masaya habang ginagawa ko ang gusto ko. Ang mga salitang 'yon ang nagbigay daan upang sundin ang kung anong gusto ko, ang kung ano talagang minamahal ko.
Those times, I ranted out all my frustration, my thoughts, my feelings. Gusto ko naman talagang kunin ang gustong kurso ng mga magulang ko no'ng bata pa 'ko. But as time goes by... as time I get older, I realized that I should need to know how to decide for myself. I shouldn't let anyone to control me lalo pa kung nararamdaman ko na hindi ako magiging maayos kung hahayaan ko ang pagdedesisyon ng iba sa buhay ko.
"Why are you smiling?" Lola Rita asked. "Is that because of your man?"
Nahihiya akong tumingin sa kaniya. "Hindi po. May naalala lang po akong sobrang importanteng nangyari sa buhay ko." Bahagya pa akong napatingin sa gawing puwesto ni Raylene na inirapan lang din ako.
"So how's him? Paano siya manligaw?" Lola Rita asked. I automatically smile at her as I heard her question. "Base on your expression, I already know the answer. Keep that smile on your face, alright?"
The conversation went well. Hindi ko na nga namalayan na malapit na dumilim kung kaya't kahit hindi pa tuluyang natatapos ang mga gawain, nagpaalam na 'ko upang umuwi.
"Lia, I have a question," Raylene suddenly asked while seriously focusing herself to drive.
Bahagya ko munang binuksan ang bintana bago nagtatakang bumaling sa kaniya. Sandali rin siyang tumingin sa gawi ko at nang napansin na hinihintay ko ang sasabihin niya, agad din naman siyang nagsalita.
"Nakikita mo na ba si Claude... as the one?" She kept focusing herself to drive but her question slightly caught me off guard.
"Bakit mo naman natanong 'yan all of a sudden?" I chuckled a bit. "Of...course I already seeing him as the one."
Naramdaman ko ang dahan-dahang pagtigil niya sa pagmamaneho kung kaya't napatingin ako sa kalsada. Red light pala.
"It's been what? Six months? Since he started courting you." Bahagya siyang tumingin sa harapan bago muling bumaling sa 'kin. "Kailan mo siya sasagutin? Or may balak ka nga bang sagutin siya?"
"Ano ba namang klaseng tanong 'yan?" Natatawa kong tanong at bahagya siyang hinampas. "You know me, Raylene. I wouldn't give him a chance kung wala akong balak sagutin siya. I’m just really looking for the right time."
"Sabi rin ni Molly, three weeks from now, birthday na niya. So..." Lumapit siya nang bahagya. "May plano ka bang sagutin siya sa mismong kaarawan niya?"
Binigyan ko siya ng makahulugang ngiti at tingin bago ko iniiwas ang aking sarili sa kaniya.
"I know that face, Lia! Gosh!" She said histerically."
Nakangiti na lang akong tumanaw sa labas ng sasakyan nang maramdaman ko ang muling pag-andar. Napatingin ako nang bahagya kay Raylene na seryosong nagmamaneho ngayon.
"You wouldn't against when that time comes, right?" I asked unconciouslly.
Bahagya siyang bumaling sa 'kin saglit bago niya iikot ang manibela papasok sa subdivission namin. Hindi na lang ako nag-abala pang hintayin ang sagot niya dahil mukhang wala siyang balak sagutin ngunit nagkamali ako.
"Once is enough, Lia." Bahagya siyang ngumiti. "Kung ano man ang desisyong gagawin mo, hindi na kami kokontra. Ayokong maglakabuan na naman ang pagkakaibigan natin."
Napangiti ako nang marinig ko ang sagot niyang 'yon. Nakahinga ako ng maluwag dahil sa mali kong pag-aakala. Dahan-dahan akong sumandal na may ngiti sa labi habang kalmadong naghihintay na makauwi.
"But everytime I imagine you with Claude." She sighed. "Nasasaktan ako para kay Adriel."
Agad akong napatingin sa kaniya sa biglaan niyang sabi. Kasabay din nito ang pagtigil ng sasakyan kung kaya't tiningnan ko ang paligid at nakumpirma kong nasa labas na pala kami ng aming gate.
"Bakit naman napasok si Adriel sa usapan?" Hindi ko naiwasang maitago ang iritadong boses ko dahil sa biglaan niyang pagtatanong. Ikinalma ko na lang ang sarili ko upang magkaroon ng maayos na usapan.
Hindi ko alam kung anong punto kung bakit niya biglang isinali sa usapan ang taong pinipilit kong kalimutan. Ilang buwan na ang nakakalipas magmula nang huli ko siyang makita ngunit sa ilang buwan na 'yon, patuloy niya pa ring ginugulo ang aking isipan.
"I know that he's really involve for some reasons." She sighed a bit. "If you just saw how he stares at you, I feel like he's literally has a hidden feelings toward you."
My brows suddenly furrowed. Bahagya kong naalala ang minutong pag-amin niya. Sa mga oras na 'yon, hindi ko alam kung paniniwalaan ko ba. Sa mga oras na 'yon, doon din nagsimula ang pagkalito ko dahil sa kaniya.
"Base sa mga galaw niya sa tuwing nagkakasalubong kayo." Pasimple niyang tinanggal ang seat-belt niya bago bumaling sa 'kin. "Tinitingnan ka niya na para bang isa kang mamahaling dapat ingatan---------"
"Stop!" I covered up my ears. "I don't want to talk about anything na related sa lalaking 'yon. Maiinis lang ako..." I turned my gaze at her. "Thanks for the ride. Take care!"
Nagmamadali akong tumakbo nang makalabas na 'ko sa sasakyan. Ayokong marinig ang mga ganoong bagay tungkol sa kaniya. Wala na siya kaya hindi ko na kailangan pang pagurin ang sarili ko sa kakaisip sa kaniya.
"Wala na 'kong pakealam sa kaniya! Ayoko muling makarinig tungkol sa kaniya!" Dumapa ako sa kama at ipinangtakip ang unan sa aking mukha upang mailabas ko ang mga tiling gusto kong ilabas.
Ngunit agad akong napaupo at wala sa sariling napatingin sa drawer upang dahan- dahang kunin ang bagay na ibinigay niya.
"Ano bang ginagawa ko?" Mabilis kong pinigilan ang sarili kong hawakan ang ibinigay niya.
Pinakatitigan ko na lang ang nakabukas na drawer. Gusto ko mang ibalik ang ibinigay niya ngunit ayaw naman niyang tanggapin. Gusto kong itapon na lang ngunit may parte sa akin na ayaw din.
Padabog kong isinara ang drawer bago ko mapagdesisyunang maligo na lang. Hindi ko na nga siya nakikita pero patuloy pa rin niyang pinapasakit ang ulo ko.
"Lia...." Napatingin ako kay Claude at agad din napansin ang hawak niya. "I want you to wear this."
Napakunot ang noo ko sa box na hawak niya. "What's that?"
Dahan-dahan naman niyang binuksan ang kahon kung kaya't nalaman kong necklace ang laman nito. Napatakip ako nang bahagya dahil sa ganda nito.
"Ang mahal nito, Claude." Napangiti lang siya. "I should be the one to give you a gift since ikaw ang may birthday."
Ngumiti lang siya at hindi na nagsalita pa. Pasimple ko na lang sinilip ang kahon na may lamang regalo ko. Inalalayan na niya ako papasok sa venue ng party. Hindi ko naiwasang mamangha sa ganda ng set-up. Inikot ko pa ang aking paningin at napansing pamilyar ang ibang mukhang naririto.
"Some people looks familiar. I think I've seen them somewhere?" Inilibot ko ang aking paningin at doon ko naman nakita sila Molly at Raylene kung kaya't agad akong lumapit sa kanila at nagpaalam saglit kay Claude.
"Seems like someone will leave this party taken any moment now." Napailing naman ako kay Raylene. "Ano 'yang regalo mo?"
Agad kong itinago ang regalo ko sa aking likod na ikinasimangot nang bahagya ni Raylene.
"This is for Claude's eyes only." Napangiti ako nang bahagya. "Siya dapat ang mauunang makaalam nito."
Inirapan na lang niya ako at inabala na lang ang sariling kainin ang pagkaing nakahain sa harapan nila. Nagpaalam muna ako saglit upang hanapin si Claude at para na rin mabati ang pamilya niya.
"It's good to see you, Tito." Lumapit ako at yumakap sa kaniya bago humiwalay at tumingin sa gawi ng ina ni Claude. "You're gorgeous as ever, Tita."
Napangiti naman ito at binigyan ako ng mahigpit na yakap. Masaya sa loob ko dahil noong araw na ipinakilala ako ni Claude sa kanila, tinanggap na agad nila ako.
Nagkaroon kami ng kaunting usapan bago ako nagpaalam saglit at hinila si Claude. Hindi nakaligtas sa aking paningin ang klaseng ngiting ipinakita nila Raylene at Molly nang mapadaan ako sa table nila.
"Make him happy, Lia." Molly even whispered at me which made me smile.
Tumango na lang ako bago ko muling hinila si Claude papasok. Tumigil din ako at agad humarap sa kaniya na may ngiting mayroon sa aking mukha.
"What's with that smile, Lia?" I raised my brow. " Stop that! Mas lalo akong nahuhulog sa 'yo."
"Bolero!" I chuckled a bit. "Happy Birthday!"
Napangiti naman siya bago niya agad akong binigyang halik sa pisngi. "You greeted me again? Ilang pagbati ba ang gusto mo?"
"This is my gift." I handed the small paper to him instead na sagutin siya. Nagtataka naman niya 'kong tiningnan. "Open it."
"I told you, Lia. Your presence is already enough for me to enjoy my party." Pinakatitigan niya ang binigay kong box.
"Pero medyo kinakabahan ako."
"Just open it." Dahan dahan naman niyang binuksan at napangiti nang makita niya ang relong paborito niya. Ngunit agad napakunot ang kaniyang noo bago nalilito siyang tumingin sa 'kin dahil sa papel na nakita niya.
"Read it, please?" I smiled, already looking at him. I watched the every reaction he made. But I felt nervous as he read the word.
"Yes?" Dahan-dahan siyang tumingin sa 'kin. "Lia? What do you mean na y-yes?"
Nakangiti kong hinawakan ang isang kamay niya habang pinakakatitigan pa rin ang bawat reaksiyong ipinapakita niya.
"A months ago, you asked me something, didn't you?" Hinigpitan ko ang pagkakahawak ko sa kaniyang kamay. "A months ago since you started courting me."
Kinuha ko sa isa niyang kamay ang papel na hawak niya. Napapansin ko ang naghihintay niyang itsura. Napapansin ko din ang tila luhang namumuo sa mata niya.
"So this night, I want you to stop courting me..." Dahan- dahan kong pinunit ang papel. "Because this time is the first night that we are official."
"I hope you're not kidding..." He sighed. "Damn! I hope my thoughts is real."
Napapangiti akong tumango sa kaniya dahilan upang matuloy ang pagtulo ng luhang pinipigilan niya.
"Shit! Lia. You made my birthday so special. You made me feel so complete." Naluluha niya akong hinalikan sa aking noo. "I love you! So damn much!"
"I love you more that you know." I whispered at him.
"You have no idea how happy I am right now!" He whispered too.
I smiled sweetly at him before I lightly kiss him on his lips. Naramdaman ko ang pagkagulat niya. Nang inihawalay ko na ang aming mga labi ay agad ko siyang nginitian muli.
"I hope your love will never be faded." I took a deep breath. "You're the one that I see in my future and I hope... you too."
-------- ------- ------------ ----------
---------- ---------