C-8
"Ano bang pinagsasabi mo? Umayos ka nga!"
Gusto ko siyang kurutin dahil ang bigat niya pero hindi ko magawa dahil alam kong may pinagdadaanan siya.
Inilabas ko na lang ang cellphone ko nang marinig kong nagring 'to. Agad kong sinagot nang makita ko ang pangalan ni Sef.
"Tara dito sa may eskinita! Nandito 'tong kaibigan mong inalmusal ang alak!" Iritang bungad ko sa kaniya.
[How is he?] Naramdaman ko ang pagbungad niyang pagaalala base sa boses niya.
Tumingin naman ako kay Adriel na nakasandal sa balikat ko. Hindi na 'ko nagreklamo kung gaano kabigat ang ulo niya dahil mukhang inaantok na rin naman siya.
"He's not good. Mukhang naparami ang alak na nainom niya." Nakatingin pa rin ako kay Adriel, pinagmamasdan ang bawat kilos ng katawan niya.
[Ihatid natin siya sa bahay nila. May bahay siya dito na madalas niyang tinitirhan kasama ang kapatid niya. Papunta na 'ko kaya ibababa ko na 'to.] Tumango na lang ako at hinintay na lang ang pagpatay niya sa tawag. Mukhang hindi rin namam magtatagal, nandito na rin naman siya.
Pinagmamasdan ko ang bawat galaw niya, sinisipat kung iiyak na naman ba siya. Nakaramdam ako ng kaunting awa sa kaniya dahil mukhang malalim ang dahilan niya kung bakit uminom siya kahit umaga pa lang.
O baka kagabi pa siya umiinom at ngayon lang siya natapos?
"Geez! So hindi ka pa yata naliligo?" Nakangiwi kong pagkausap sa kaniya nang mapagtantong posible nga 'yon.
But he doesn't smell anyway. Sa katunayan, ang bango niya.
Nagulat ako nang bigla siyang umupo ng tuwid. Tumingin siya sa 'kin at binigyan ako ng ngiti.
"Hi Lia! Ikaw pala 'yan," natatawang sabi pa niya at itinuturo pa niya ang mukha ko.
Napairap naman ako. "Obviously."
Itinulak ko at inalis sa harapan ko ang hintuturo niyang nakaturo sa mukha ko. Bahagya siyang napakamot sa ulo niya, tila naguguluhan.
"Y-you know what? I don't understand myself whenever I saw you."
My brows furrowed. I didn't know na mas weird pa pala siya kapag lasing. Sino bang tao ang hindi alam mismo sa sarili niya kung bakit siya umaakto ng ganoon?
"Y-you know what? I-I should blame my...myself." Yumuko ito pero inangat ko lang ulit ang ulo niya dahil mas lalo lang siyang mahihilo.
"You're drunk already. Wait lang natin si Sef so he can accompany you to your house," pagkausap ko pa at bahagyang pinitik ang noo niya dahilan para samaan niya 'ko ng tingin.
I tried to stop myself from laughing because of his funny reaction. Mukhang bata. Nakita kong napapapikit siya ulit kung kaya't nagdesisyon akong isandal muli ang ulo niya sa balikat ko.
"You also know what? Even I, don't undersand why you're always acted as if I did something wrong to you. Like, the hell? All I can remember was the time when I once asked you." Sinilip ko pa siya habang nakasandal ang ulo niya sa balikat ko.
Mukhang nakakatulog siya sa balikat ko dahil bumibigat ang paghinga niya. Pinakatitigan ko lang tuloy siya habang nakapikit ang mata niya.
Bakit ganoon? Kapag tulog ka, nagmumukha kang anghel pero kapag gising ka, kulang na lang, gawin ka nang kanang kamay ni satanas.
"Quit staring."
Nanlaki ang mata ko at agad na umiwas. Hindi ko naman alam na gising pala siya. Nakakahiya.
"Look at me," he commanded.
Hindi ko siya sinunod. Ang sabi niya, quit staring tapos sasabihin niya biglang tingnan ko siya ulit? Ang gulo niya.
"Even if I'm tipsy a bit... I know na kanina mo pa pinagmamasdan ang mukha ko," sigurado pang anito at nakita ko pa sa gilid ng mata ko ang pagtango niya.
"Assuming ka rin pala, 'no?" Kunwaring iritang sabi ko at muling iniiwas ang tingin sa kaniya.
Naramdaman kong inialis niya sa pagkakasandal sa balikat ko ang ulo niya. Mas lalo akong umiiwas ng tingin dahil ayokong makasalubong ang mga tingin niya.
"I don't assume. It's a fact," he said as a matter of fact.
Nanlaki ang mata ko dahil sa ilang segundo lang, nasa harap ko na ang mukha niya at sinasalubong ang mga tingin kong pilit kong iniiwas.
"You're blocking the view!" Pagrereklamo ko kunwari pero ang totoo, naiilang ako.
Mapungay na mata naman siyang tumingin sa likuran kung saan ang view na tinutukoy ko'y puro mga gamit na sira na.
"What a nice view, huh," sarkastikong anito bago ibalik ang tingin sa 'kin.
Tinulak ko ang mukha niya bago tumayo para makalayo sa kaniya. He slightly lose his balance pero mabuti na lang, hindi rin naman siya natumba.
Sinamaan ko naman siya ng tingin nang makita kong nakatingin siya. I raised my brow, wondering kung bakit siya nakatitig sa 'kin.
"Stop staring, drunk man!" I commanded which made him chuckled a bit.
"So now you already know how I felt when I know someone's staring at me, huh?" He slightly bit his lower lip, trying to hide his smile.
Sinamaan ko naman siya ng tingin. "I don't feel anything!" Pagtanggi ko pa pero mukhang hindi siya naniniwala.
Namayani ang katahimikan sa pagitan namin. Gusto ko pang suntukin si Sef dahil ang sabi niya, malapit na raw siyang pumunta dito para kunin 'tong kaibigan niya.
Napatingin ako kay Adriel na nakaupo na sa kaninang inuupuan ko. Napansin ko pa ang pamumula ng mukha niya, senyales na may tama pa rin siya.
"I appologize to you for seeing me like this," he seriously said, breaking the silence between us.
I remember, Sef once told me that appoligize to someone is not his thing. But maybe dahil lasing siya kaya siya nagkakaganito? Sayang naman! Dapat niready ko ang phone ko para navideohan. Napabuntong hininga ako at lumapit sa kaniya bago umupo sa puwestong inupuan niya kanina.
"Ano ba kasing dahilan? Bakit nagpakalasing ka?" Hindi ko mapigilang tanong.
Umiling siya. "I just thought that this feelings that I have will fade if I'll drink as many as I can."
My brows rose up. "But you made it worst. Look at you." Itinuro ko pa ang buong katawan niya. "Nakatulong ba?"
Natatawa siyang umiling. "Hindi."
"Nakalimutan mo ba?" Tanong ko ulit.
Mas lalo siyang umiling at yumuko. "Mas lalong hindi."
"So nagsisisi ka na?" Sunod ko pa ulit na tanong.
Inangat niya ang tingin niya at pilit na ngumiti. "Kinda."
Napabuntong hininga na lang ako at ibinuka ang braso ko. Nagtataka naman siyang tumingin sa 'kin na animong pinoproseso pa niya sa utak niya ang dahilan kung bakit nakabuka ang dalawang braso ko sa harap niya.
"What are you d-doing?" Naguguluhang tanong nito.
Napairap naman ako. "Free hug," I simply said.
He stunned a bit, maybe he was not expecting me to say that. But later on, he just shook his head and looked away. "No thanks," he whispered, still averted my gaze.
I punched him slightly. "Ang arte mo! Kanina nga lang, todo yakap at iyak ka pa!" Mas lalo siyang napaiwas ng tingin na ikinatawa at iling ko. "Come on! Walang malisya, dude!"
I saw him biting his lips as if pinipigilan niya ang sarili niya. Napabuntong hininga na lang ako at wala nang sabi sabing niyakap na lang siya.
When I hugged him, that was the time when I felt his tears started to fall from his eyes. Mas hinigpitan ko ang yakap ko sa kaniya, making him sure that I'll be by his side until maging okay siya.
"Iiyak mo lang 'yan. Hindi kita pagtatawanan," pagpapakalma ko pa.
"I-I know you're already laughing in your mind," he said while sobbing.
Bahagya kong hinampas ng mahina ang likod niya. "I'm not bad as you think, jerk!" Pagrereklamo ko pa pero wala na 'kong ibang narinig kun'di ang paghikbi niya.
I just gave him a time to sobber himself. I don't mind kung magtagal kami dito. As long as hindi pa siya okay, hindi ko siya bibitawan.
Ilang minuto pa ang itinagal ng hikbi at iyak niya. Ako naman ay patuloy na nagpapakalma sa kaniya. I didn't know na iyakin pala siya kapag nakakainom.
"L-Lia?" He called me after the long cries.
"Yes?" I asked while still tapping his back.
"I-I think I'll..." Hindi niya maituloy ang sinasabi niya na ikinataka ko.
"You think what?" I asked him curiously, still tapping my hands on his back.
Nararamdaman ko ang hindi mapakaling ulo nito na hindi ko maintindihan kung bakit.
"I'll vo..vommi------"
He didn't even finished his sentence nang makarinig ako na parang naduduwal. At first, I didn't give any attention but when I smell the liquid on my back, ako na ang humiwalay sa pagkakayakap ko sa kaniya at sinilip ang likuran ko.
Kinapa ko pa nang bahagya ang likod ko at nang mahawakan at maamoy ay nandiri agad ako.
"Adriel Rylan Celino! I'll fucking kill you!" I said when I realized na nagsuka siya sa likod ko.
Lumayo siya ng kaunti sa'kin dahilan para mas mairita pa 'ko. Argh! Why I didn't even noticed na hindi pa pala siya sumusuka magmula kanina!
"Your fault!" Pag-akusa pa nito sa 'kin.
Mas lalo pa akong inis na lumalapit sa kaniya. Pinanlakihan ko siya ng mata at bahagya pang itinuro ang sarili.
"My fault? You jerk! Ako na nga nagmamagandang loob!" I shouted.
When I almost reach him, I was about to grab his collar when someone just held my hands lightly which made me irritate more.
"That's enough," pagsuway ni Sef na animong natatawa. Agad akong iritadong humarap sa kaniya na ikinawala bahagya ng ngiti niya.
"The hell with you! Bakit ang tagal mo?!" Irita kong bungad sa kaniya at bahagyang nagpumiglas sa pagkakahawak niya.
"I'm just enjoying myself while watching you guys!" He pointed the direction where we was seated earlier.
Napataas ang kilay ko. "So you mean... Kanina ka pa rito?" I felt the irritation in my voice.
Napakamot siya sa ulo at dahan dahang napapatango. Napakagaling mag-isip ng paraan. Nagdesisyon siya na huwag muna lumabas hanggat hindi pa nagsusukat ang kaibigan niya. E 'di ang ending, ako naman ang amoy suka.
"Argh! Magkaibigan nga talaga kayo! Pareho kayong jerk!" Inis na sabi ko at susugurin na rin sana siya nang mapansin ko si Raylene sa likod nito.
Agad akong tumigil at umiwas ng tingin. I feel like she was about to approach me again but she stopped and pointed his finger somewhere.
"Si Adriel!" She exclaimed which made us look at the back.
"The heck! Malakas nga talaga ang tama nito!" Agad binuhat ni Sef si Adriel na nakahiga na para iuwi dahil mukhang nakatulog na naman sa sobrang kalasingan.
Hindi ko na inisip pa ang mga classes na mayro'n ako dahil dali dali na 'kong pumasok sa kotse ni Sef para sumama.
"Iinom inom, hindi naman pala kaya! Sinukahan pa 'ko! Bwiset!" Inis na pagrereklamo ko sa tulog na si Adriel. Narinig ko ang pagtawa ni Sef dahilan para samaan ko siya ng tingin.
"At ikaw naman! Anong trip mo't hinayaan mong sukahan ako ng kaibigan mo?" Napapakamot siya sa ulo na ikinairap ko. "Kung dumating ka sana kanina pa, e di sana, nalinisan na 'tong kaibigan mo! Amoy alak na friend mo at ang sakit sa ilong!"
Tahimik kong binabantayan ang lasing na si Adriel habang tahimik lang din na nagmamaneho si Sef papunta sa kung saan mang lumalop nakatira ang lalaking 'to. Hindi na sumama si Raylene and she just insisted na siya na ang bahala magrason.
I slightly playing his hair habang maayos siyang natutulog. Gusto ko man siyang bigwasan dahil sinukahan niya 'ko pero mas nangingibabaw ang pagalala ko sa kaniya.
"Napaditch pa 'ko dahil sa'yo," kunwaring inis na sabi ko.
Tahimik lang ang byahe. Nakasandal lang ang ulo ni Adriel sa balikat ko dahilan para may nanunuksong tinging ipinupukol sa'min si Sef.
"Matagal pa ba? Akala ko ba malapit lang?" Inip kong kunwaring tanong.
"Malapit na tayo." Tumigil ang sasakyan. "Here we are!"
Siya ang unang lumabas ng sasakyan upang alalayan si Adriel.
"Adriel, gising!" Bahagya ko pang tinatap ang mukha niya para magkaroon man lang siya ng ulirat.
"Hayaan mo na. Tulungan mo na lang akong buhatin 'yan. Tara na," pag-aya nito at inunang niyang hinawakan ang braso ni Adriel upang isabit sa balikat niya.
Inalalayan ko naman sa likod at bahagyang hinarangan ang ulo niya dahil baka mauntog siya habang papalabas.
"Why do I even need to do this!" Reklamo ko pa pero inaalalayan pa rin si Adriel.
Nang tuluyan kaming makalabas. Nahirapan kaming alalayan ito dahil panay ang gewang nito habang naglalakad.
"Bibitawan kita, sinasabi ko sa 'yo!" Pagbanta ko pa kahit alam kong wala 'to sa wisyo.
Kinapkapan na lang ni Sef ang bulsa ni Adriel at agad kinuha ang susi ng bahay na may dalawang palapag. I switched the lights on before we finally entered the house. Idineretso namin si Adriel sa sofa dahil mahihirapan kaming umakyat sa taas.
"Why did you even drink this morning? Ang bigat mo!" Reklamo ni Sef at umupo sa pangisahang sofa.
"Get me a cold water and towel to help him sobber." I commanded.
"Kakaupo ko pa lan------"
"Now!" I cut him off.
Walang nagawa naman na siyang tumango. "Fine."
He just went to the kitchen to get the things that I need. I started to remove his shoes, even his socks. I slightly opened the three buttons on his shirt. He groaned a bit which made me rolled my eyes.
"Iinom inom ka tapos ganito ka pala! Ay ewan ko sa 'yo!" Pangaral ko pa kunwari na animong maririnig niya.
My forehead furrowed when I noticed Sef as if he's in a hurry. The water in the basin even spilling on the floor which made my brows rose up.
"Balak mo bang basain ang buong bahay?" Iritang bungad ko sa kaniya.
Agad naman niyang binaba ang basin sa lamesa na may lamang tubig. Napansin kong balisa siya kaya agad akong nagtaka.
"Bakit? May problema ba?" Lumapit ako nang bahagya sa kaniya. Napabuntong hininga siya na ikinakunot lalo ng noo ko.
"I need to go," seryosong pagpapaalam niya.
My eyes widened. "What? Wait! Paano si Adriel?"
Sinulyapan naman niya si Adriel bago muling bumaling sa 'kin.
"Ako lang, Lia. Ako lang ang aalis. May kailangan akong kitain regarding sa taong pinapahanap ko. I really need to go." Kinuha niya ang bag niya.
"W-Wait! Iiwan mo 'ko kasama ang lalaking 'to?" Tinuro ko pa si Adriel na prenteng nakahiga at natutulog.
Agad siyang tumango. "I don't have a choice. I can't, we can't just leave him with that state. I'm sorry but favor lang. Ikaw na muna ang mag-alaga sa kaniya hanggang sa maging maayos na siya."
Agad akong umiling. If I know that this would be happen, dapat hindi na lang pala ako sumama rito. Ayokong maiwan dito na kasama ang lalaking 'to.
"Please? You know how hard his cries kanina 'di ba? Just like what I've said, Lia. Hindi siya puwedeng iwanan nang ganito ang ganap sa kaniya. He might hurt himself lalo na't he's not totally sobber," pangongonsensya niya pa.
Napaiwas ako ng tingin, inaalala kung gaano kalala ang pag-iyak niya sa balikat ko.
"Please? Do me a favor." Tumingin ulit ako sa kaniya. "Huwag mo siyang iiwanan. He needs someone right now at alam nating pareho na mukhang ikaw 'yon."
Tinuro ko ang sarili ko. "Ako? Bakit ako? Mukha ba siyang magkukwento sa'kin?"
Ngumiti naman siya. "Oo at kung sana, kung maikwento or masabi man niya sa'yo ang problema niya. Please! Let him feel warm. Pagaanin mo ang loob niya."
Tumingin ako sa gawi ni Adriel. "But how should I do that?"
"Just listen to him. 'Yun lang." Tumingin ako sa kaniya, naguguluhan pa rin. "I know you will take care of him. I need to go."
Tumalikod na siya nang hindi na hinihintay pa ang sasabihin ko. Wala na lang akong nagawa kun'di ang bantayan siya. I just started to wipe him using the towel to make him warm a bit. When I finished to wiped his arms, huminga ako ng sobrang lalim.
"I'll just remove his shirt lang naman. Walang malisya ro'n," pangungumbinsi ko pa sa sarili ko.
Dahan dahan kong binuksan ang iba pang butones habang pikit ang aking mata. I even pursed my lips just to be sure that I won't make any sounds here.
Nang maihubad ko na ang shirt, agad kong kinakapa sa kung saan ang kumot while my eyes still closed.
But I immediately stopped when instead of holding a soft blanket, I felt something hard that I couldn't explain how hard it is.
My eyes widened when I saw the thing that I was felt. I quickly removed my hand from the hard part.
He has abs!
I took a deep breath. I irritably washed my hand, thinking that what I touched was dirty. When I finished washing, I was annoyed when I saw the blanket that was just top of his head. Agad ko na lang siyang kinumutan so I could no longer see his topless body. Napangiwi naman ako nang maalala ko na I didn't even change my clothes after akong sukahan ni Adriel.
"I'll use one of your shirt upstairs! Kasalanan mo naman, e!" Paninisi ko pa.
I just decided to clean all the mess here before I get the basin with water para maibalik ko na at makapaghanap na ng damit. Since I don't even know kung sino ang kapatid niya, sa kaniya na lang talaga ako manghihiram.
I was about to go to kitchen when I suddenly felt that my hand in my right hand held by someone which made me stopped. Kunot noo akong tumingin kay Adriel at sisigawan sana siya but I saw his eyes slightly opened na masuyong nakatingim lang sa'kin. I tried to pull my hand para mabitawan niya pero mas lalo niya lang hindi binibitawan.
"Hoy! Ano b------"
"Don't leave me."
Napatigil ako sa tila nakikiusap niyang boses. Nagtataka ko siyang tiningnan.
"I'll just ge-----"
"Please?" He begged which made me realized that he thought I was going to leave him here alone.
I faced him while smile is plasterring on my face.
"I'm not leaving," I said in a small voice.
I saw how innocent his face is while staring at me. I didn't know na ganito pala siya kapag nalalasing. Nagiging bata.
Nang maramdaman ko nang wala na siyang sasabihin ay tatalikod na sana muli ako nang pigilan na naman niya 'ko.
"You'll comeback?" He hopefully asked.
I stop myself from smiling because of his sudden action infront of me.
I nodded. "I'll comeback."
"Hindi mo na ba 'ko kakalimutan?" He asked again.
Naguluhan man sa tanong niya pero agad din naman akong tumango.
"I will not forget you," nakangiting sagot ko.
He smiled at me so I smiled back. But my smile automatically faded when I heard him spoke.
"But you still did...."
-------- ------- ------------ ----------
---------- ---------