But I was taken aback when somebody pulled my wrist. Nanlaki ang mata ko at agad na tumingin sa lalaking nakasuot ng airforce uniform.



"Y-yes?" I asked and looked at his badge. It looks like he's a Seargeant?




"Doc emergency," he said and I immediately followed him to the emergency room. I stopped midway when I saw who was injured. He was holding his forehead to stop the bleeding.



I walked and kept my calm. A nurse immediately came to assist me. He was looking down so he didn't noticed me.



"Let me see the wound." I said. Agad siyang nagtaas ng tingin nang marinig akong magsalita. Umawang agad ang kaniyang labi at walang emosyong nakatingin sa akin.



He acts and looks like he doesn't know me.



I checked his wound in his forehead but good thing it wasn't deep and it wouldn't leave a scar. I held his face to see the wound better. Bumaba ang tingin ko sa kaniya at tinignan ang kaniyang reaksiyon pero ganoon pa rin ang reaksiyon ng mukha niya simula kanina.



Dahan dahan ko nalang itong ginamot. I can't stop myself to check how much he've change. His face became much mature, his eyes became more defined.




He suddenly shifted his eyes on me kaya napapikit ang ng ilang beses bago ako umatras at tumikhim.



Nilagyan ko na ng ointment. He flinched a bit kaya tumigil ako. "Mahapdi ba?" I asked.



"It's fine," he answered shortly. Ipinagpatuloy ko nalang ang paglalagay ng ointment.



Inabot sa akin ng nurse ang gauze band aid at dahan dahan ko ulit itong inilagay sa sugat niya.



"It's done, you should treat your wound and get back here for it to get checked." I said shortly. "I'll go first," I said.



"Thank you, Doc!" Pahabol na sabi ng kasama niya. I just smiled in return bago naglakad na paalis.



Dumiretso nalang ako sa left wing at nakasalubong ko na sila Iyana at Jane. I stopped in front of them.



"Oh Doc, we're about to fetch you. Let's go get our lunch." Sabi ni Iyana. I just nodded and we continued walking towards the cafeteria hall. We saw some of our colleagues there. We were just talking about work the whole time.



Bumalik muna ako sa on-call room para magpahinga, after two hours I went outside to assist again. It was kinda tiring because the hospital is so huge. Mabuti nalang at mabait si Dr. Almasen. Kahit iyong mga kasama naming intern ay gustong gusto siya.



"Thank you for your work today," She said to the interns and then she faced me. "You're good on handling patients, well done." She complimented me. 


"Thank you Doc." I answered politely. 


"You can all rest for the meantime." She said at iniwan na kami dahil may tumawag sa kaniyang cellphone.



"Good job," I said to them as we walk to the on-call room. 



"Thank you Doc," The two giggled. Nag bow lang nang bahagya yung lalaking intern. 



Nang makarating kami sa on-call room ay agad na kaming nagpahinga. Magra-rounds uli kami mamaya para i-check ang mga pasyente. The hospital is so busy today, maraming emergencies at busy sa kaniya kaniyang trabaho.



Wala pa atang isang oras ay tumunog ang alarm kaya napabalikwas ako mula sa pagkakahiga, ganoon din ang mga kasama ko.



"Code Blue," bulong ko at agad kinuha ang coat ko. Sunod sunod kaming tumakbo palabas ng on-call room. Nakarating agad kami sa emergency room at nakita roon si Dr. Almasen, it's an emergency patient.



The patient had a cardiac arrest and it needs to get a CPR immediately. The AED is now connected to the patient's chest and all we need to do is to get his heartbeat back. After two minutes of doing CPR.


"Prepare for defibrillation," 


"Clear,"


We manage to get the patient's heartbeat back. Doon lamang ako nakahinga ng maluwag. The patient will now be transferred to the ICU for the meantime.


Wala na kaming tulog dahil diretso na kami agad  nagrounds.  Natapos lamang kami nang umaga na. I'm heading back to the dormitory to take a shower, babalik din ako kaagad dahil may naka-schedule na operation ngayon. 


Tinanggal ko ang suot ko na heels at naglakad ng nakapaa. sobrang sakit na ng paa ko at naiwan ko sa dorm ang tsinelas ko. Umupo muna ako sandali sa bench at minasahe ang paa ko. It is now a bit red. Napakagat ako sa labi ko, mabut at malapit na ako sa dorm. Napangiwi ako at isinuot nalang uli ang heels kaysa sa makaapak ako ng kung anuman sa daan.



Pa-ika ika akong naglalakad at pinagtitinginan ako ng mga nakakasalubong ko. Nang subukan kong bilisan ang paglalakad ay kamuntikan na akong matapilok pero may humawak sa braso ko.


Nakayuko ako kaya hindi ko kaagad nakita kung sino ang tumulong sa akin. Napakurap ako nang makita ko si Jac. He was holding my arm to keep me balanced.



Hinablot ko ang braso ko at umayos ng tayo. What should I say? I maintained my composure and bowed at him shortly instead. Nang malagpasan ko na siya ay saka lamang siya nagsalita.



"Can you walk?" He asked. Humarap ako sa kaniya at tumango nalang. "Don't get me wrong, it's my duty to help others." He said and walked away leaving me dumbfounded.



Duty? I scoffed and continued walking and why would I think about something else? I'm not the kind of girl na laging naglalagay ng malisya. Tinanggal ko ang sapatos ko at naglakad na lang ng nakapaa papasok sa dorm.

The Day My Love Flew Away (Justice Series #2)Where stories live. Discover now