The Day My Love Flew Away (Justice Series #2)

Simula

Simula

Itinaas ko ang aking kamay at pilit na inaabot ang himpapawid. The sky is so pretty at this hour. Orange and pink is taking over the blue sky. It is a sign that another day has passed and awaits a new one.

I am just seven years old but I know what I want to be someday. Hindi ko pa man nasasabi sa parents ko pero sigurado na talaga ako sa gusto kong kunin paglaki ko.

I really want to fly a plane someday. I want to be part of the airforce. Patuloy kong nilalaro ang aking laruang eroplano. Ibinaba ko ito at nakapulot ng isang papel.

Lumingon ako sa yaya kong may kausap sa isang telepono. Tinapos ko ang finofold kong eroplanong papel. Tumayo ako at pinalipad ito sa hangin.

Pero dahil na rin mahangin ay patuloy itong lumipad at patuloy din ako sa paghabol at pag-abot nito.

Nakarating na ako sa street ng lumapag ang eroplano. I was about to pick it up when I saw a car approaching. Nasilaw ako ng bahagya sa headlight niya kaya naestatwa ako sa kinatatayuan ko.

Before I could even process I was on the floor lying and feeling numb by the impact.

"Zea!" I heard some voices but my vision is so blurry. Iginalaw ko ang ulo ko at nakitang hawak ko na ang eroplanong papel.

Blood is over my arms until my paper plane. I heard some murmurs but I can't understand anything. Unti unti akong nanghina at hinila na ng antok.

***

Mabigat ang talukap ay pinilit kong imulat ang aking mga mata. We were on a vacation and now we're here in the hospital because of me.

My body is numb. My lips are dry, pilit kong ginalaw ang aking kamay at inabot ang aking noo. I felt a bandage over my head, medyo kumikirot din ito.

The door opened and a nurse went in pero nang makita akong gising ay sumungaw siya sa pintuan at sinabing gising na ang pasyente.

My Dad rushed inside and checked my vitals. My Dad and Mom are both doctors.

"Zea, what are you feeling? Are you okay?" Malalim pero puno ng pag-aalala ang boses ni Daddy. Tumango ako ng bahagya pero agad ding napasapo sa ulo nang makaramdam ng kaunting sakit dito.

Mommy is beside me and watching me. Tears pooled in her eyes as she reach for my hair and caressed it a bit.

Nang matapos ay kinausap ako nila Mommy at Daddy kung ano ang gusto ko pero tahimik lamang ako. Kung hindi ay tango at iling lamang ang sagot ko.

"Zea, we're going to buy some food okay?" Mom whispered and kissed my forehead. Inabot ko ang braso ni Mommy kaya napabaling siya ulit sa akin.

"Mommy, where is yaya Anita?" I asked. Kumunot ang noo ni Mommy at umupo para magkapantay kami.

"She went home baby. Just stay here, and if you need anything just press this button and the nurse will go here, okay?" Tumango na lamang ako at hinayaang lumabas na si Mommy.

I roamed my eyes inside the room. Napadako ang tingin ko sa kalendaryo. Two days akong walang malay? I am in a private room, ibinaba ko ang aking paa at umapak sa malamig na sahig. Isinuot ko ang aking tsinelas at hinila ang aking dextrose stand. Hinila ko ito hanggang sa makarating ako sa pinto. I opened it and went outside my room.

Mukhang wala namang nabali sa mga buto ko at nakakapaglakad naman ako ng maayos.

Walang katao-tao sa hall pero may isang batang lalaki sa may bench at umiiyak. Looks like he is admitted here too. I find him cute, tho.

I surveyed him. His eyes has some unshed tears, he has thick eyebrows, pointed nose, messy hair, but what I noticed is his sad awra. Mukhang kasing edad o mas matanda lang siya sa akin ng kaunti.

I didn't know but I found myself walking towards him. Naramdaman niya sigurong may papalapit kaya napalingon siya sa gawi ko.

His thick brows creased as he saw me, pinunasan niya ang mata niyang may kaunti pang luha. I gave him a sweet smile pero mas lalo lamang kumunot ang no niya.

"Hi! I'm Zea." I just told him my nickname. Mas lalo akong lumapit sa kaniya at umupo sa tabi niya. Takot siyang umatras kaya tinaasan ko siya ng kilay.

"What's your name? Did you got yourself injured?" Tinignan ko kung may sugat ba siya o ano pero wala naman kaya inangat ko ulit ang tingin sa kaniyang mata.

"I'm J-jac." He answered. I offered my hand at him and he hesitantly shook my hand.

"Nice to meet you. Taga saan ka?" Patuloy kong pagtatanong sa kaniya. Napakagat siya sa kaniyang labi kaya mas lalo itong pumula.

"I lived in M-manila. Ikaw?" Tanong din niya, akala ko ako lang ang magdadala sa conversation na ito. Napahagikhik ako sa aking isipan.

"I lived in Manila, too. Bakit ka nandito? Sino kasama mo?" I fired some questions at nagulat ako nang tumawa siya ng bahagya. Pero agad ding nag-iba ang mukha niya. Napakurap siya ng ilang beses.

"We were on our way to a gathering here in Bataan, but we were ambushed and my d-dad was k-killed." Hindi ko napigilang abutin ang kaniyang balikat para damayan siya. His dad got killed? And now he's all alone here?

Magtatanong pa sana ako ng biglang kumirot ang ulo ko at napasandal ako sa balikat niya. Naramdaman kong hinawakan niya ang aking likod.

"Hey, are you okay?" Nag-aalalang tanong niya. Huminga ako ng malalim at pinatila ang pagkirot ng ulo ko.

"Jac! Anak, what are you doing out here?" Nag-angat ako ng tingin at nakita ang isang babaeng nakasuot ng airforce uniform at tumakbo papunta kay Jac. Nakita niya ako kaya tinignan ako. I was holding my head beacuse it's still aching a bit.

"Zea! Bakit ka lumabas ng kwarto?" Pagalit na sabi ni Daddy sa akin. He grabbed me and hugged me tightly. Tumayo si daddy at napabaling sa babaeng nasa harap niya, ang mama ni Jac.

"Gerald?" The woman whispered enough for us to hear. Dad's gaze was lock onto the woman, I can sense some bitterness on his eyes.

"Let's go, Zea." Hinila ni Daddy ang dextrose stand ko kaya wala akong nagawa kundi sumunod sa kaniya.

Pero bago kami makapasok sa kwarto ko ay muli kong nilingon ang lalaki na nakayakap sa kaniyang ina. He was looking straight into my eyes.

I smiled at him and waved a little, he responded it with a smile that shines up to his eyes.