Wicked Games (the story of Elena and Alexander)

We are together

Οι επόμενες ημέρες ήταν βασανιστήριο για όλους μας, και κυρίως για την Elena. Ξέρω πώς νιώθει, μπορώ να την καταλάβω. Έχασε την μητέρα της, και τώρα τον πατέρα της. Νιώθει ότι έμεινε μόνη της, ότι τους έχει χάσει όλους, και σίγουρα θεωρεί υπεύθυνο τον εαυτό της για τον θάνατο του πατέρα της.

Σήμερα είναι η κηδεία του κυρίου Jones. Σήμερα η Elena τον αποχαιρέτησε για πάντα. Φυσικά ήμουν μαζί της κάθε λεπτό, δεν την άφησα ούτε για μια στιγμή. Κάποιοι μας κοιτούσαν περίεργα και άλλοι επικριτικά. Λες και κάναμε κάτι κακό! Αλλά δεν με νοιάζει, μπορούν να σκέφτονται ότι θέλουν. Ευτυχώς εκείνος ο Daniel δεν εμφανίστηκε, διαφορετικά θα τον είχα σκοτώσει, και δεν αστειεύομαι καθόλου! Τον θέλω πάρα μα πάρα πολύ μακριά από την Elena, για αυτό κανόνισα να τον παρακολουθώ ώστε να είμαι σίγουρος για τις κινήσεις του.

Μόλις επιστρέφουμε στο πατρικό της Elena's παρατηρώ ότι ο χώρος είναι άδειος, σαν νεκρός. Προς μεγάλη μου έκπληξη βλέπω ότι το τζάκι είναι αναμμένο
(μήπως κρυώνεις;)
Ρωτάω ενώ παράλληλα τρίβω τους ώμους της
(όχι, το μόνο που θέλω είναι να καθίσω μπροστά στο τζάκι)
Η φωνή της είναι ένας ψίθυρος που με δυσκολία βγαίνει από μέσα της. Γαμώτο!
(όπως θέλεις)
Μουρμουρίζω και την οδηγώ προς το τζάκι. Της τραβάω το παλτό και αμέσως κάθεται στο πάτωμα
(μήπως πεινάς;)
Ρωτάω για άλλη μια φορά και γνέφει αρνητικά
(δεν κατεβαίνει μπουκιά)
Γαμώτο, φαίνεται τόσο άψυχη. Βγάζω το παλτό μου και κάθομαι δίπλα της στο πάτωμα
(έλα εδώ)
Λέω σιγανά και αμέσως χώνεται στην αγκαλιά μου. Την φιλάω στα μαλλιά ενώ παράλληλα τρίβω την πλάτη της
(ξέρω ότι σου είναι πολύ δύσκολο να το διαχειριστείς όλο αυτό.... αλλά θέλω να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη σου)
Προσθέτω και εκείνη σφίγγεται ακόμη περισσότερο επάνω μου
(νιώθω πως τα έχω χάσει όλα, Alexander)
Ψελλίζει και την φιλάω στα μαλλιά
(μην το ξανά πεις αυτό. Εγώ είμαι εδώ για σένα, θα σε στηρίξω σε οτιδήποτε και αν θελήσεις)
Λέω και σηκώνει ελάχιστα το κεφάλι για να με κοιτάξει κατάματα
(με αγαπάς;)
Ρωτάει χαμηλόφωνα και την φιλάω στην γωνία του ματιού της
(όσο τίποτα στον κόσμο)
Απαντάω με τον ίδιο τόνο και τα χείλη της ενώνονται με τα δικά μου σε ένα τρυφερό φιλί. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά! Νιώθω σαν ερωτοχτυπημένος έφηβος μαζί της. Το φιλί μας σπάει και τα μάτια μου ανοίγουν για να αντικρίσουν το γαλήνιο πλέον πρόσωπο της. Τα μάτια της είναι κλειστά, τα μάγουλα της κόκκινα και τα χείλη της μισάνοιχτα, σαν να περιμένουν ξανά το δικό μου φιλί
(από σήμερα σου ορκίζομαι ότι είμαι αποκλειστικά δικό σου)
Ψελλίζω ενώ παράλληλα βγάζω το κουτί με το κολιέ από την τσέπη του παντελονιού μου
(τι είναι αυτό;)
Ρωτάει και της χαμογελάω
(άνοιξε το για να μάθεις)
Λέω ενω νιώθω την έξαψη να με καταβάλει. Όπως ένα μικρό παιδί τα Χριστούγεννα. Την παρακολουθώ να ανοίγει το καπάκι και να σηκώνει το κολιέ στον αέρα
(θεέ μου!)
Αναφωνεί ενώ τα πράσινα μάτια της λάμπουν και ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη της
(σου αρέσει;)
(πολύ! πότε το πήρες;)
(όταν ήμασταν στο Παρίσι. Ήθελα να σου κάνω ένα ξεχωριστό δώρο, κάτι που θα θυμάσαι)
Λέω και το βλέμμα της συναντά το δικό μου
(σ'αγαπάω, το ξέρεις;)
Ψελλίζει κάνοντας με να χαμογελάσω συνεσταλμένα
(εσύ μου το έμαθες)
Αποκρίνομαι σιγανά και τα χείλη της ενώνονται ξανά με τα δικά μου. Για πρώτη φορά μετά από καιρό η καρδιά μου χτυπάει ξανά, είναι και πάλι ζωντανή και αυτό εξαιτίας αυτής της όμορφης κοπέλας με τα πράσινα μάτια και την πληγωμένη καρδιά. Ορκίζομαι στον εαυτό μου ότι δεν πρόκειται να την αφήσω ποτέ! Όμως υπάρχουν κάποια μυστικά που πρέπει να μάθει. Κάποια μυστικά που θα έρθουν αργότερα στο φως. Προς το παρόν είμαστε μόνο εγώ και αυτή, στον δικό μας κόσμο, στην δική μας πραγματικότητα.

Τέλος.

Και ναι λοιπόν, μετά από τόση υπομονή τελικά και αυτό το βιβλίο έφτασε στο τέλος του. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους όσους διαβάσετε την ιστορία, όλους όσους ασχοληθήκατε, και ελπίζω πραγματικά να σας άρεσε. Ελπίζω να σας τα πούμε και σε κάποια άλλη ιστορία.