Wicked Games (the story of Elena and Alexander)

Threats

Elena's POV

Σταματάει το αμάξι ένα τετράγωνο μακριά από το σπίτι μου. Σβήνει την μηχανή και στρέφει το κεφάλι για να με κοιτάξει
(αυτή η μέρα... Ήταν η καλύτερη ημέρα της ζωής μου!)
Μουρμουρίζω και εκείνος χαμογελάει. Έπειτα παίρνει το χέρι μου και αφήνει ένα γλυκό φιλί στην αναστροφή της παλάμης μου
(εάν χρειαστείς κάτι... Το οτιδήποτε... Εγώ θα είμαι εδώ!)
Με διαβεβαιώνει και νιώθω μια αίσθηση ασφάλειας. Από τα λόγια του και μόνο με κάνει να νιώθω σιγουριά! Πως γίνεται αυτό;
(θα ήθελα να σε ξανά δω!)
Του εξομολογούμαι και παρακολουθώ το ύφος του να σοβαρεύει
(αυτό... Δεν γίνεται Elena)
Μουρμουρίζει και κατσουφιάζω
(τι εννοείς, δεν γίνεται;)
Ρωτάω χαμηλόφωνα και εκείνος ισιώνει το σώμα του, κοιτάζοντας προς τα μπροστά. Αποφεύγει το βλέμμα μου... Δεν μου αρέσει αυτό
(Elena, σου υποσχέθηκα μια μέρα, αλλά τώρα... Θα ήταν καλύτερα να... Να μην ξανά βρεθούμε)
(τι;)
Ψελλίζω, φανερά σοκαρισμένη
(αυτό που άκουσες, Elena. Περάσαμε λίγο χρόνο μαζί και τώρα... Απλά τελείωσε!)
(πως γίνεται να το λες αυτό! Εγώ νόμιζα πως... Νόμιζα πως...)
Δεν μπορώ να ολοκληρώσω... Δεν θέλω να ρεζιλευτώ περισσότερο μπροστά του
(μην μου ξανά μιλήσεις ποτέ!)
Μουγκρίζω και έπειτα βγαίνω από το αυτοκίνητο του για να πάω στο σπίτι μου. Δεν το πιστεύω αυτό! Ο άνθρωπος... Ο άνθρωπος απλά δεν υπάρχει! Πως είναι δυνατόν να μου το κάνει αυτό; εγώ νόμιζα... Νόμιζα πως... Αχ, είμαι τόσο ηλίθια! Φέρθηκα τόσο χαζά, τόσο ανώριμα!

Μόλις μπαίνω μέσα στο σπίτι, τρέχω ως τα σκαλιά για να ανέβω στο δωμάτιο μου
(Elena!)
Η φωνή του πατέρα μου, κάνει τα βήματα μου να σταματήσουν και χαμηλώνω το βλέμμα μου στο σαλόνι για να τον δω να στέκεται δίπλα στον καναπέ μαζί με τον Daniel. Πότε γύρισε αυτός; και πότε πρόλαβε να ξυριστεί;
(έλα εδώ)
(δεν εδώ όρεξη)
Λέω και έπειτα ανεβαίνω τα υπόλοιπα σκαλιά. Μόλις μπαίνω μέσα στο δωμάτιο, νιώθω την καρδιά μου να σπάει. Δεν μπορώ να το πιστέψω! Πώς επέτρεψα στον εαυτό μου να πέσει στην παγίδα του! Και το χειρότερο είναι πως... Πως προσποιούταν τόσο καλά, που στο τέλος με έκανε πραγματικά να τον πιστέψω. Ξαφνικά, η πόρτα ανοίγει και γυρίζω απότομα από την άλλη για να δω τον Daniel να στέκεται στην είσοδο
(τι έπαθες;)
Με ρωτάει, αλλά δεν του απαντάω. Στρέφω ξανά το βλέμμα μου προς το παράθυρο ώσπου ξαφνικά, νιώθω το χέρι του να αρπάζει δυνατά τον αγκώνα μου και να με γυρίζει απότομα από την άλλη, ώστε να τον ξανά κοιτάξω
(σου μιλάω!)
(τι θέλεις επιτέλους!)
Μουγκρίζω καθώς τραβάω το χέρι μου από την λαβή του και παρακολουθώ τα γκρίζα του μάτια να φουρτουνιάζουν
(τι τρέχει μαζί σου; Τις τελευταίες ημέρες εξαφανίζεσαι συνέχεια! Δεν μας λες που πας, στα τηλέφωνα δεν απαντάς...)
(εδώ εσύ έφυγες για ταξίδι και μου έστειλες ένα απλό μήνυμα για εξήγηση!)
(άλλο εγώ, άλλο εσύ!)
Αποκρίνεται φωναχτά, κάνοντας με να στριφογυρίσω τα μάτια μου από αγανάκτηση
(εντάξει Daniel, ότι πεις!)
(μην με ειρωνεύεσαι)
Γρυλίζει και στριφογυρίζω τα μάτια μου
(τι θέλεις επιτέλους ρε Daniel!)
(να μάθω τι διάολο σου συμβαίνει και αντιδράς έτσι)
(δεν χρειάζεται να ξέρεις. Και τώρα φύγε)
Λέω ενώ περπατάω προς το παράθυρο του δωματίου μου και τον ακούω να ρουθουνίζει
(συγγνώμη)
Ορίστε! Αυτόματα στρέφω το κεφάλι για να τον δω να κοιτάζει χαμηλά τα χέρια του
(εσύ μου ζητάς συγγνώμη;)
Ρωτάω και σηκώνει το κεφάλι για να με ξανά κοιτάξει
(δεν είμαι και τόσο αναίσθητος όσο νομίζεις, Elena)
Μουρμουρίζει και εγώ σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου. Δεν μπορώ να τον πιστέψω τόσο εύκολα, δεν γίνεται!
(δεν είπα ποτέ πως είσαι αναίσθητος, Daniel. Μπορώ να σε κατηγορήσω για πολλά, αλλά όχι για αυτό)
Λέω και εκείνος χαμογελάει στραβά
(ευτυχώς που... Υπάρχει και κάτι θετικό επάνω μου)
Αποκρίνεται με κεφάτο τόνο και αρχίζει να με πλησιάζει, κάνοντας με να παγώσω για μερικά λεπτά
(θέλεις να βγούμε μαζί απόψε; να πάμε κάπου για ποτό;)
Η πρόταση του αρχικά με βρίσκει αρνητική, αλλά μετά... Σκέφτομαι πως είναι ένας καλός τρόπος για να ξεφύγω από την απογοήτευση που μου δημιούργησε ο κύριος James
(θα το ήθελα πολύ)
Λέω και τα φρύδια του ανασηκώνονται από την έκπληξη
(αλήθεια;)
(φυσικά!)
Αποκρίνομαι και εκείνης χαμογελάει
(ωραία, αν είναι... Θα έρθω να σε πάρω κατά της έντεκα, εντάξει;)
(εντάξει)
Λέω και χωρίς να το περιμένω, με πλησιάζει και αφήνει ένα σύντομο φιλί στο μάγουλο μου
(τα λέμε αργότερα όμορφη)
Μουρμουρίζει και έπειτα φεύγει από το δωμάτιο, αφήνοντας με μόνη και μπερδεμένη. Να πάρει! Τι έκανα μόλις τώρα! Ίσως αντέδρασα λάθος, βασικά... Τι ίσως! Σίγουρα αντέδρασα λάθος. Αχ αυτό το πείσμα μου! Τέλος πάντων, όπως και να χει δεν μπορώ να πάρω πίσω τον λόγο μου. Απόψε θα βγω με τον μέλλοντα σύζυγο μου για ποτό. Θα προσπαθήσω να βγάλω από το μυαλό μου τον Alexander James... Θα τα καταφέρω!

Alexander's POV

Το βράδυ, βγαίνω σε ένα φασαριώδες κλαμπ μαζί με κάτι συναδέλφους. Καθόμαστε σε έναν γωνιακό καναπέ και αυτόματα αρχίζουν οι συζητήσεις
(λοιπόν κύριοι, σας πληροφορώ πως σας έφερα στο καλύτερο κλαμπ της Νέας Υόρκης!)
Μας ενημερώνει ο Marcus και εγώ απλά ρουθουνίζω
(για πες Alexander... Δεν σου αρέσει το μέρος;)
Με ρωτάει ο Jason, ένας συνάδελφος από την δουλειά ο οποίος κάθεται δίπλα μου και εγώ απλά κουνάω το κεφάλι
(δεν είμαι εγώ για τέτοια μέρη, Jason)
Λέω και εκείνος ρουθουνίζει
(να πω ότι δεν το ξέρω... Ψέμματα θα πω)
Αποκρίνεται πειραχτηκά και εγώ απλά ρουθουνίζω ξανά καθώς κοιτάζω τριγύρω το μαγαζί, το οποίο είναι γεμάτο με κόσμο. Παρακολουθώ τους ανθρώπους γύρω μας να χορεύουν και να διασκεδάζουν, άλλοι με παρέες, άλλοι ζευγάρια και άλλοι μόνοι τους. Παράξενο! Όλη αυτή η ατμόσφαιρα... Μου προκαλεί ένα αίσθημα αηδίας. Κανονικά δεν θα βρισκόμουν καν εδώ, αλλά με ανάγκασαν να τους ακολουθήσω. Δεν μπορούσα να τους πω όχι. Ξαφνικά, το βλέμμα μου πιάνει ένα πολύ οικείο βλέμμα... Το δικό της βλέμμα. Μα τι κάνει η Elena εδώ! Την βλέπω να στέκεται ανάμεσα στον κόσμο και να με καρφώνει με το βλέμμα της, όπως κάνω και εγώ άλλωστε. Όμως όλη η εικόνα χαλάει καθώς βλέπω εκείνον τον... Daniel να της μιλά. Τι δουλειά έχει εδώ και μάλιστα με αυτόν! Γαμώτο, την αγγίζει! Δεν μπορώ να το αντέξω αυτό. Δεν μπορώ να ελέγξω τον θυμό που απειλεί να με κυριεύσει αυτή την στιγμή! Νομίζω πως θα τους ορμήξω! Κάτω τα χέρια σου από αυτό που είναι δικό μου!