Wicked Games (the story of Elena and Alexander)

Maybe

Daniel's POV

Άλλη μια ημέρα πέρασε και η μικρή Elena δεν μου έχει δώσει κανένα γαμημένο σημείο ζωής. Την έψαξα σε όλο το Άσπεν αλλά δεν μπορώ να την εντοπίσω. Το τηλέφωνο της έχει νεκρωθεί. Λες και άνοιξε η γη και την κατάπιε. Μόλις έχω ξυπνήσει και περπατάω στο σαλόνι του σπιτιού, πίνοντας παράλληλα τον καφέ μου. Που στο διάολο είσαι Elena;
(κύριε! κύριε!)
Αμέσως στρέφω το κεφάλι και βλέπω τον Ash να έρχεται τρέχοντας προς το μέρος μου
(τι συμβαίνει Ash;)
(έχω... άσχημα νέα)
Γαμώτο!
(τι εννοείς;)
Ρωτάω με ήπιο τόνο και εκείνος χαμηλώνει το κεφάλι του στο πάτωμα. Που να πάρει και να με σηκώσει!
(μίλα γαμώτο!)
(βρέθηκε το κινητό της δεσποινίδας Jones...)
Τα μάτια μου γουρλώνουν από το σοκ
(βρέθηκε πεταμένο έξω από το Άσπεν. Μάλλον... πρόκειται για απαγωγή)
Όχι! όχι ρε γαμώτο, όχι!
(τι λες τώρα! καταλαβαίνεις τι μου λες;)
(απόλυτα κύριε)
Δεν μπορεί να μου συμβαίνει εμένα αυτό, δεν γίνεται να μου συμβαίνει! Πως στο διάολο τα κατάφερε; πως γίνεται να την απήγαγαν;
(εξετάζουμε τώρα το τηλέφωνο για αποτυπώματα)
Προσθέτει και αμέσως τον πλησιάζω και τον αρπάζω από τα πέτα του σακακιού του
(το καλό που σου θέλω, να τον βρεις γρήγορα αυτόν που την πήρε)
Γρυλίζω μέσα από τα σφιγμένα δόντια μου και τον αφήνω. Εάν δεν την βρω σύντομα... τότε θα έχω πολύ άσχημους μπελάδες με τον πατέρα της. Που στον διάολο είσαι, Elena... που;

Elena's POV

Το ταξίδι μας στην Γαλλία ήταν υπερβολικά κουραστικό. Σχεδόν σε όλη την διαδρομή κοιμόμουν. Μόλις φτάσαμε το πρώτη πράγμα που κάναμε ήταν να πάμε στο ξενοδοχείο για να κοιμηθούμε. Τώρα να μου πεις, πόσο θα κοιμηθείς ακόμη; Αλλά η αλήθεια είναι ότι το κλίμα της Ευρώπης... μου φαίνεται αρκετά βαρύ
(είμαι τόσο κουρασμένη)
Μουρμουρίζω καθώς μπαίνουμε μέσα στην κρεβατοκάμαρα της σουίτας και εκείνος γελάει
(το ταξίδι φταίει)
(μμ, σίγουρα!)
Λέω με ειρωνικό τόνο και τα χείλη του αγγίζουν απαλά τον λαιμό μου καθώς μου τραβάει το παλτό από τους ώμους
(θέλεις να ξαπλώσεις; η να ετοιμάσω την μπανιέρα;)
Χμμ, οι προτάσεις του μου ακούγονται τόσο δελεαστικές
(ας κάνουμε ένα μπάνιο πρώτα)
Μουρμουρίζω και με φιλάει στο μάγουλο
(πάω να ετοιμάσω την μπανιέρα)
Ψιθυρίζει κοντά στο αυτί μου και έπειτα φεύγει από το δωμάτιο. Ωραία, και τώρα... προσπάθησε να μην κοιμηθείς, Elena. Κάθομαι στο κρεβάτι και κοιτάζω το δωμάτιο τριγύρω. Είναι μεγάλο και τα χρώματα του είναι απαλά, δημιουργώντας μια αίσθηση ζεστασιάς. Είναι περίεργη η Ευρώπη τελικά.

Σε λίγα λεπτά, η μπανιέρα ήταν ήδη έτοιμη. Τώρα βρίσκομαι μέσα στο ζεστό, μυρωδάτο νερό, με τον Alexander να βρίσκεται απέναντι μου και να μου κάνει απαλό μασάζ στις πατούσες. Τα δάχτυλα του είναι δυνατά και ευλύγιστα, κάτι που με κάνει συχνά να αναστενάζω. Είναι τόσο καλός σε αυτό που εκπλήσσομαι
(μήπως... πριν ασχοληθείς με τον κόσμο των επιχειρήσεων... ήσουν μασέρ;)
Ρωτάω πειραχτικά και μισανοίγω τα μάτια για να τον δω να χαμογελάει στραβά
(όχι, δεσποινίς Jones. Δεν ήμουν μασέρ. Απλώς... ξέρω μερικά κόλπα)
Αποκρίνεται με παιχνιδιάρικο τόνο και μου κλείνει το μάτι. Ύπουλο κάθαρμα! Αμέσως ανακάθομαι και τον πλησιάζω
(και ποιος σας τα έμαθε αυτά τα κόλπα, κύριε James;)
Ρωτάω σιγανά πάνω στα χείλη του και παρακολουθώ τα μάτια του να σκοτεινιάζουν
(προσπαθείτε να παίξετε μαζί μου, δεσποινίς Jones;)
Ρωτάει με χαμηλή, βραχνή φωνή και χαμογελάω στραβά
(φυσικά, κύριε James!)
Απαντάω λιτά και αυτόματα δαγκώνει το κάτω χείλος του, προσπαθώντας να κρύψει το χαμόγελο του
(μου αρέσει όταν χαμογελάς)
Λέω εντελώς ασυναίσθητα, αλλά αμέσως το μετανιώνω
(σοβαρά;)
Ρωτάει έκπληκτος και γνέφω καταφατικά ενώ νιώθω ένα κοκκίνισμα να βάφει τα μάγουλα μου
(γιατί κοκκίνισες;)
Με ρωτάει γλυκά και έπειτα διώχνει μια τούφα που έχει ξεφύγει πίσω από αυτό αυτί μου
(έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας)
Μουρμουρίζω και γνέφει καταφατικά
(πάρα πολύ!)
Λέει σιγανά και με τυλίγει στην αγκαλιά του. Χμμ, η αγκαλιά που λατρεύω πλέον. Η αγκαλιά που με κάνει να αισθάνομαι ασφάλεια και σιγουριά. Κρύβομαι μέσα στα δυνατά του μπράτσα, αφήνοντας τον κόσμο και τα προβλήματα έξω από το κεφάλι μου. Τώρα είμαστε μόνο εμείς οι δύο, και κανείς δεν μπορεί να μας το χαλάσει αυτό!

Daniel's POV

(ακόμα να βρεις κάτι;)
Ρωτάω έξαλλος καθώς μιλάω στο τηλέφωνο με τον Giulio
(όχι, κύριε. Τίποτα ακόμη)
Βρίζω μέσα από τα σφιγμένα δόντια μου ενώ παράλληλα τραβάω τα μαλλιά μου. Γαμώτο!
(σου δίνω άλλη μια ημέρα διορία, Giulio. Ελπίζω να κάνεις κάτι!)
Λέω ειρωνικά και έπειτα το κλείνω. Ανάθεμα σας! Πως είναι δυνατόν να μην μπορούν να βρουν ένα μικρό κακομαθημένο; πως είναι δυνατόν να τους κρύβεται τόσο καλά; Αλλά... ξαφνικά μου έρχεται η ιδέα πως... ίσως κάποιος να την βοηθάει. Μα ναι! αυτό είναι! Η Elena δεν έφυγε μόνη. Κάποιος την βοήθησε η την απήγαγε. Ναι αλλά ποιός θα μπορούσε να είναι αυτός; Σκέψου Daniel. Σκέψου! Γαμώτο, θα σε βρω Elena. Όπου και να κρυφτείς... εγώ θα σε βρω. Σου το ορκίζομαι αυτό!