Wicked Games (the story of Elena and Alexander)

I can't handle with this

Elena's POV

Τα μάτια μου ανοίγουν για να αντικρίσουν τα δικά του, που με κοιτάζουν με τρυφερότητα αλλά και κάτι άλλο... Κάτι πιο σκοτεινό
(καλημέρα)
Μουρμουρίζει και κοιτάζω τριγύρω, προσπαθώντας να καταλάβω τι γίνεται
(Alexander... Τι κάνεις στο δωμάτιο μου;)
Ρωτάω, φανερά μπερδεμένη και εκείνος ρουθουνίζει
(μα δεν είμαι... Εσύ νομίζεις ότι είμαι)
Απαντάει λιτά, έχοντας ένα αυτάρεσκο χαμόγελο στο πρόσωπο του. Ορίστε!

Τα μάτια μου ανοίγουν απότομα και αμέσως ανακάθομαι, κοιτάζοντας πανικόβλητη τριγύρω. Δεν είναι εδώ. Άρα... Όλο αυτό ήταν ένα όνειρο. Ένα πολύ κακό όνειρο. Ξανά ξαπλώνω στο στρώμα ενώ τραβάω το μαξιλάρι στην αγκαλιά μου. Ήταν ένα όνειρο, αλλά ήταν τόσο ρεαλιστικό! Τέλεια, από εκεί που νόμιζα πως θα τον ξεπεράσω, ξαφνικά εμφανίζεται στο όνειρο μου. Είμαι τόσο χαζή. Η αλήθεια είναι πως ντρέπομαι για όσα έχω κάνει ως τώρα. Εγώ δεν ήμουν έτσι! Αχ μανούλα μου... Συγχώρεσε με, αλλά δεν μπορώ να μείνω μακριά του. Νιώθω λες και εξαρτημένη σε αυτόν, όπως ένας ναρκομανής. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και έπειτα σηκώνομαι από το κρεβάτι για να πάω στο μπάνιο. Χρειάζομαι ένα καυτό ντουζ για να συνέλθω.

Όταν κατεβαίνω στο σαλόνι, βλέπω τον Daniel μαζί με τον πατέρα μου να κάθονται στους καναπέδες και να συζητάνε
(καλημέρα)
Αναφωνώ και γυρίζουν και οι δύο για να με κοιτάξουν
(καλημέρα κόρη μου!)
(καλημέρα όμορφη!)
Λένε καθώς τους πλησιάζω και κάθομαι στην πολυθρόνα δίπλα τους
(λοιπόν Daniel... Τι σχέδια έχετε για σήμερα με την κόρη μου;)
(σκέφτηκα πως... Εάν μου επιτρέπεται και εσείς φυσικά... Να πάμε σήμερα μια εκδρομή στο Άσπεν)
Στο Άσπεν! Γιατί στο Άσπεν;
(φυσικά! Έτσι και αλλιώς, σε λίγο καιρό θα είστε και επίσημα παντρεμένοι. Δεν έχω κάτι να φοβηθώ από εσένα Daniel)
Εγώ όμως έχω
(σας ευχαριστώ)
Αποκρίνεται χαμογελώντας ο Daniel και εγώ ξεφυσάω
(αντε βρε κορίτσι μου, τι κάθεσαι!)
Πετάει ξαφνικά ο πατέρας μου, κάνοντας με να κατσουφιάσω
(και τι να κάνω δηλαδή;)
(να ανέβεις πάνω και να ετοιμάσεις τα πράγματα σου. Ολόκληρη εκδρομή έχει κανονίσει για εσένα ο Daniel)
Τώρα θα μιλούσα αλλά... Τέλος πάντων
(πάω να ετοιμάσω)
Μουρμουρίζω και έπειτα ανεβαίνω στο δωμάτιο μου. Τώρα αυτό που κανω... Είναι σωστό; Γιατί εγώ νιώθω τύψεις. Μήπως να του τηλεφωνήσεις για να του πάρεις και την άδεια; Θεέ μου, πρέπει να σοβαρευτώ!

Αφού ο Daniel έχει βάλει τις βαλίτσες μου στο πορτ παγκάζ, μπαίνουμε μέσα στο αμάξι
(γιατί όλο αυτό;)
Ρωτάω και στρέφει απότομα το κεφάλι για να με κοιτάξει
(τι εννοείς γιατί;)
(γιατί αποφάσισες ξαφνικά να πάμε ταξίδι οι δυο μας;)
(επειδή έτσι θέλω!)
Απαντάει με άνεση, κάνοντας με να κατσουφιάσω
(τι σχεδιάζεις;)
Ρωτάω απότομα και εκείνος ξεκινάει το αμάξι
(μπορείς για μια φορά να μην με υποψιαστείς;)
Φυσικά και όχι!
(μου έχεις κάνει πολλά ως τώρα Daniel. Νομίζεις πως θα μπορούσα να σε εμπιστευτώ ξανά;)
Του εξηγώ το αυτονόητο και εκείνος σφίγγει τι τιμόνι στο χέρι του
(ίσως θέλω να κάνουμε μια νέα αρχή)
Λέει ξαφνικά, κάνοντας τις σκέψεις πιο έντονες μέσα στο μυαλό μου. Ώστε τώρα θέλει να συμφιλιωθούμε; Πριν μερικές ημέρες που φερόταν σαν σκουπίδι και τώρα αποφάσισε να αλλάξει! Κάτι τρέχει μαζί του και θα το ανακαλύψω σύντομα.

(Elena! Elena, σήκω!)
Η φωνή του Daniel με βγάζει από τον γαλήνιο ύπνο μου. Ανοίγω τα μάτια για να αντικρίσω τα γκρίζα δικά του
(φτάσαμε)
Λέει και έπειτα βγαίνει από το αυτοκίνητο. Φτάσαμε κιόλας; Η αλήθεια είναι πως δεν κατάλαβα τίποτα, εφόσον κοιμόμουν σε όλη την διαδρομή. Βγαίνω από το αμάξι και τον ακολουθώ ως το μεγάλο σπίτι που έχουμε μπροστά μας. Ήμουν σίγουρη ότι θα ερχόμασταν στο εξοχικό του. Το οποίο είναι αρκετά μακριά από την πόλη
(το δωμάτιο σου το ξέρεις. Πάρε την βαλίτσα σου και ετοιμάσου)
(γιατί να ετοιμαστώ;)
Ρωτάω και στρέφω το κεφάλι για να τον κοιτάξω
(επειδή θα βγούμε έξω για φαγητό)
Απαντάει χαμηλόφωνα και άθελά μου, μου ξεφεύγει ένα ειρωνικό γελάκι
(δεν μου το βγάζεις από το μυαλό De La Vega. Κάτι σχεδιάζεις!)
Λέω και εκείνος χαμογελάει στραβά
(δεν σχεδιάζω τίποτα απολύτως. Απλώς εσύ είσαι πολύ καχύποπτη)
Και φυσικά το φταίξιμο πέφτει πάλι σε μένα
(ξέρεις κάτι! τελικά δεν θέλω να βγούμε μαζί. Μπορείς να πάρεις οποία τσούλα σου θες και να βγεις!)
Πετάω με την αλαζονεία φανερή στον τόνο της φωνής μου και έπειτα ανεβαίνω τα σκαλιά για να πάω στο δωμάτιο μου, μαζί με την βαλίτσα μου. Τον ακούω να με φωνάζει και έπειτα τα βήματα του με πλησιάζουν γρήγορα. Μόλις μπαίνω στο δωμάτιο μου, εκείνος φτάνει κοντά μου και με αρπάζει από τον αγκώνα για να με στρέψει απότομα από την άλλη
(όταν σου μιλάω δεν θα φεύγεις, το κατάλαβες!)
Μουγκρίζει καθώς το βλέμμα του καίει το δικό μου
(τι έγινε Daniel! Θίχτηκε ο εγωισμός σου;)
Λέω ειρωνικά και εκείνος σφίγγει το σαγόνι του. Είμαι σίγουρη πως εάν μπορούσε τώρα, σίγουρα θα με χτυπούσε. Αλλά υπάρχουν πολλά που τον κρατάνε πίσω και φυσικά ένα από αυτά είναι τα χρήματα
(Ε δεν υποφέρεσαι! Είπα να έρθουμε για μερικές ημέρες εδώ να χαλαρώσουμε και εσύ...)
Αφήνει μετέωρη την πρόταση του και ξαφνικά, κλωτσάει το κομοδίνο, με αποτέλεσμα να πέσει το λαμπατέρ και να σπάσει. Να πάρει! Αμέσως το σοκαρισμένο βλέμμα μου στρέφεται στο δικό του
(πας καλά!)
(σπίτι μου είναι και ότι γουστάρω θα κάνω!)
Φωνάζει μπροστά στο πρόσωπο μου και έπειτα φεύγει από το δωμάτιο μου, χτυπώντας δυνατά την πόρτα πίσω του. Και σε λίγα λεπτά θα ακουστεί και η εξώπορτα. Πάντα αυτό κανέν. Καβγαδίζει μαζί μου και απλά φεύγει. Σίγουρα πηγαίνει να βρει παρηγοριά σε άλλες γυναίκες, αλλά δεν με νοιάζει, ποτέ δεν με ένοιαζε επειδή πολύ απλά ποτέ δεν τον ερωτεύτηκα. Και να ήθελα να προσπαθήσω, δεν μου δίνει λόγο για να το κάνω. Δυστυχώς ο χαρακτήρας του δεν μπορεί να συναγωνιστεί την ομορφιά του προσώπου του. Ξαπλώνω στο κρεβάτι, εξαντλημένη από τα τελευταία γεγονότα. Ξαφνικά, το τηλέφωνο μου δονίζει, ενημερώνοντας πως έχω ένα μήνυμα. Αμέσως το βγάζω από την τσέπη μου και το ανοίγω.

Alexander:
Άνοιξε την πόρτα. Είμαι στο Ασπεν.

Τι! Πότε ήρθε; πως βρέθηκε εδώ; πως ήξερε που ήμουν; Αμέσως σηκώνομαι από το κρεβάτι και κατεβαίνω τρέχοντας για να ανοίξω την εξώπορτα.