Wicked Games (the story of Elena and Alexander)

Tell me the truth

Alexander's POV

Η ώρα είναι εννιά το βράδυ και εγώ στέκομαι κάτω από το δέντρο, περιμένοντας την να εμφανιστεί. Ξέρω πως αυτό που κάνω είναι λάθος... Κανονικά δεν θα έπρεπε καν να της μιλήσω. Είναι πολύ αθώα για να την αγγίξω... Πολύ νέα για να ξέρει
(Alexander!)
Η φωνή της με επαναφέρει στην πραγματικότητα και γυρίζω από την άλλη για να την δω να έρχεται με γρήγορα βήματα προς το μέρος μου
(ήρθες)
Μουρμουρίζω και τώρα στέκεται μπροστά μου. Το βλέμμα της είναι πολύ διαφορετικό σήμερα. Είναι λες και με φοβάται
(θέλω να σε ρωτήσω κάτι)
Λέει και παίρνω μια βαθιά ανάσα
(ρώτα με)
Αποκρίνομαι με άνεση και την παρακολουθώ να με προσπερνά, έτσι που τώρα είμαστε πλάτη με πλάτη
(έμαθα κάποια πράγματα για εσένα σήμερα...)
Λέει και νιώθω το άγχος να με κατακλύζει
(όπως;)
Ρωτάω ενώ γυρίζω από την άλλη για να κοιτάξω την πλάτη της. Ξέρω πως δεν θα με κοιτάξει, ξέρω πως εύχεται από μέσα της να μην είναι αλήθεια, αλλά δεν σκοπεύω να την παραμυθιάσω! Από εμένα... Θα ακούσει μόνο την αλήθεια
(είσαι έμπορος όπλων;)
Ρωτάει σιγανά και έπειτα στρέφει το κεφάλι για να με κοιτάξει. Γαμώτο! Δεν θέλει να ακούσει την αλήθεια, το βλέπω στα μάτια της! Αλλά δεν θέλω να την κοροϊδέψω... Δεν θέλω να την κοροϊδέψω!
(απάντησε μου Alexander... Είναι αλήθεια;)
Ξανά ρωτάει και χαμηλώνω το βλέμμα μου στο χώμα. Έχω μια τεράστια εσωτερική πάλη αυτή την στιγμή. Νιώθω πως ο θυμός με κυριεύει! Δεν ξέρω γιατί, απλά νιώθω την ανάγκη να της πω ψέμματα. Εάν της πω την αλήθεια... Τότε θα φοβηθεί και θα τρέξει μακριά μου, και δεν το θέλω αυτό
(ναι Elena... Είναι αλήθεια...)
Απαντάω με ήπιο τόνο και παρακολουθώ τα μάτια της να γουρλώνουν από το σοκ
(ξέρω πως δεν σου αρέσει αυτό που ακούς, αλλά είναι η αλήθεια)
Προσθέτω και χωρίς να το περιμένω, αρχίζει να με πλησιάζει
(νόμιζες πως θα σε φοβηθώ;)
Η ερώτηση της με κάνει να σαστίσω
(αυτό είναι και το φυσικό!)
(δεν αισθάνομαι και περήφανη για αυτό, όμως Alexander... Δεν ξέρω γιατί αλλά... Νιώθω λες και κάτι με τραβά επάνω σου!)
Λέει και νιώθω την καρδιά μου να χτυπά ξανά σε ξέφρενο ρυθμό. Δεν την έχω νιώσει ποτέ να χτυπά, όμως αυτή η κοπέλα... Όχι! Μα τι διάολο σκέφτομαι; δεν πρόκειται να την κρατήσω!
(δεν είναι σωστό να με θέλεις, Elena)
Μουρμουρίζω και εκείνη κάνει άλλο ένα βήμα για να με πλησιάσει
(το ξέρω Alexander. Αλλά δεν μπορώ να μείνω μακριά σου! Είναι λες και η μοίρα με οδήγησε σε σένα! Είναι λες και από την στιγμή που γεννήθηκα... Είχα την εικόνα σου στο μυαλό μου)
Λέει καθώς σηκώνει τα χέρια για να τα ακουμπήσει στους ώμους μου. Αυτόματα νιώθω έναν δυνατό ηλεκτρισμό να με διαπερνά και κάνω ένα βήμα πίσω για να ξεφύγω από το άγγιγμα της. Γαμώτο, τι μου κάνει αυτή η κοπέλα;
(λυπάμαι αλλά... Δεν μπορώ να σε καταλάβω. Σε ξέρω μόνο μια ημέρα και πιστεύεις πως θα σε πιστέψω! Δεν είμαι τόσο αφελής!)
Λέω όσο πιο αυστηρά μπορώ και εκείνη με κοιτάζει σοκαρισμένη
(μα εσύ... Νόμιζα πως...)
Έχει χάσει τα λόγια της... Και δεν έχει και άδικο
(δηλαδή με κοροϊδεύεις!)
Μουρμουρίζει με δύσπιστο τόνο και το θλιμμένο βλέμμα της συναντά το δικό μου
(έκανα λάθος που ήρθα τελικά)
Λέει και έπειτα με προσπερνάει για να φύγει, αλλά γαμώτο μου, δεν μπορώ να την αφήσω να φύγει έτσι!
(Elena)
Μουρμουρίζω καθώς την αρπάζω από τον αγκώνα και το βλέμμα της στρέφεται ξανά στο δικό μου
(τι άλλο θέλεις Alexander; έπαιξες και κέρδισες, τώρα τι θες;)
Λέει με την αγανάκτηση φανερή στον τόνο της φωνή της. Χωρίς να το πολύ σκεφτώ, την αρπάζω από το σβέρκο και ενώνω δυνατά τα χείλη μου με τα δικά της, κάνοντας την να αφήσει ένα επιφώνημα έκπληξης. Τα χείλη της είναι απαλά και η γεύση της... Απλά μοναδική. Όπως και αυτή! Τα χέρια της ανεβαίνουν στα μαλλιά μου και τα τραβάει δυνατά, κάνοντας με να αφήσω έναν μικρό αναστεναγμό. Την φιλάω και νιώθω πως δεν την χορταίνω! Την αγγίζω και νιώθω τα χέρια μου να λιώνουν! Όταν σταματάμε, οι ανάσες μας είναι βαριές και οι καρδιές μας χτυπάνε πολύ δυνατά. Ξαφνικά, εκείνη πιάνει τον γιακά του παλτού μου και με τραβάει κοντά της ώστε να μου δώσει ένα σύντομο φιλί στα χείλη
(ποτέ δεν έχω νιώσει τόση έλξη στην ζωή μου)
Ψιθυρίζει, έχοντας κλειστά τα μάτια της. Δεν μπορώ να σταματήσω να την κοιτάζω! Αλλά δεν μπορώ να την κρατήσω
(εάν μείνεις για λίγο ακόμη στην αγκαλιά μου... Τότε σίγουρα θα σε καταστρέψω)
Μουρμουρίζω, προσπαθώντας να επαναφέρω την λογική μου ώστε να την διώξω από κοντά μου. Αλλά όταν τα πράσινα μάτια της κοιτάζουν τα δικά μου... Κάθε λογική σκέψη απλά χάνεται και επικρατεί ένας χάος... Το δικό της χάος!
(και αν... Επιθυμώ να καταστραφώ;)
Ρωτάει χαμηλόφωνα και νιώθω κάθε πόρο του κορμιού μου να ζωντανεύει
(γιατί μου το κάνεις αυτό;)
Ψιθυρίζω και εκείνη τρίβει την μύτη της στην δική μου. Αυτή είναι η μάγισσα μου! Με αυτά τα πράσινα μάτια... Σίγουρα θα μπορούσε να μαγέψει και την πιο σκληρή καρδιά
(δώσε μας μια ευκαιρία Alexander!)
Με ικετεύει σιγανά και σκύβω για να της δώσω ένα πολύ απαλό φιλί στα χείλη
(όχι μωρό μου, δεν μπορώ να σου το κάνω αυτό)
Λέω σιγανά και χωρίς να το περιμένω, χώνεται στην αγκαλιά μου, ακουμπώντας το κεφάλι της στο στήθος μου. Γιατί αισθάνομαι τόσο περίεργα μαζί της; γιατί θέλω να την κρατήσω ενώ κανονικά θα πρέπει να την διώξω;