Wicked Games (the story of Elena and Alexander)

Bad news

Μετά από τρεις ημέρες.
Daniel's POV

Έχουν περάσει τρεις γαμημένες ημέρες και δεν έχω βρει τίποτα! Όλη την ημέρα ψάχνω κάποιο σημάδι της, κάτι για να μπορέσω να την βρω! Τελείωσε! τα παρατάω. Δεν πρόκειται να την ψάξω κι άλλο, δεν πρόκειται να ασχοληθώ.

Αυτή την στιγμή κατευθύνομαι προς το σπίτι του πατέρα της Elena's. Αυτή την φορά είμαι αποφασισμένος για όλα! δεν πρόκειται να του κρύψω τίποτα. Αν χρειαστεί.... θα τον βρίσω κιόλας
(επιτέλους ήρθες! Η Elena;)
Ρωτάει καθώς μπαίνω με φόρα μέσα στο γραφείο του
(δεν ήρθε μαζί μου)
Του ανακοινώνω και τα μάτια του γουρλώνουν από το σοκ
(γιατί;)
(γιατί πολύ απλά δεν την βρήκα! Είναι λες και άνοιξε η γη και την κατάπιε)
Αμέσως πετάγεται από το γραφείο του και με πλησιάζει με απειλητικά βήματα
(σου είπα να την βρεις! γιατί γύρισες πίσω;)
(επειδή βαρέθηκα! κουράστηκα να ασχολούμαι με την κακομαθημένη σου!)
Αυτόματα με αρπάζει από τον γιακά και με ταρακουνάει δυνατά
(πρόσεχε πως μιλάς για την κόρη μου)
(σου την έθιξα, ε; κανονικά θα έπρεπε να την βρεις και να την σκοτώσεις μετά από αυτό το ρεζιλίκι που σου έκανε)
Γρυλίζω καθώς τον αρπάζω από τους ώμους
(είμαι σίγουρος ότι ο Alexander την απήγαγε. Δεν εξηγείται αλλιώς!)
(μην λες βλακείες. Η κόρη σου δεν με θέλει, ποτέ δεν με ήθελε. Πάντα έψαχνε τρόπους για να με ξεφορτωθεί, και τώρα τα κατάφερε με αυτόν τον βλάκα!)
Φωνάζω γεμάτος οργή ενώ εκείνος αρχίζει να βαριανασαίνει
(όχι.... δεν μπορεί...)
(πάρτο χαμπάρι! Η κόρη σου σε ξέχασε, τώρα ζει τον έρωτα της με αυτόν τον δολοφόνο)
(πάψε!)
Αποκρίνεται φωναχτά ενώ με σπρώχνει μακριά του
(κατάλαβε το, η κόρη σου σε ξέχασε. Δεν πρόκειται να ξανά γυρίσει, δεν πρόκειται να την ξανά δεις!)
Λέω γεμάτος θυμό και αλαζονεία. Επιτέλους! Επιτέλους μπορώ να ξεθυμάνω τα νεύρα μου πάνω του. Άλλωστε αυτός φταίει για όλα, αυτός επέμενε να πάρω την κόρη του. Όχι ότι και εγώ δεν ήθελα την περιουσία τους. Αλλά τέλος πάντων
(βο βοήθεια)
Ψελλίζει ενώ προσπαθεί να πιαστεί από κάπου. Ωχ, τι έγινε τώρα;
(Michael, Michael! Τι τρέχει;)
Και εκείνη την στιγμή καταρρέει στο πάτωμα. Γαμώτο!
(Michael!)
Φωνάζω καθώς γονατίζω δίπλα του. Όχι που να πάρει, όχι! Δεν ελπίζω να τον σκότωσα. Όχι! όχι, δεν μπορεί να τον σκότωσα.

Alexander's POV

Καθόμαστε στην σουίτα του ξενοδοχείου, καθισμένοι στον καναπέ και με την Elena ξαπλωμένη πάνω μου. Τα δάχτυλα μου παίζουν αφηρημένα με τα μαλλιά της ενώ εκείνη λαγοκοιμάται πάνω στο στήθος μου
(ηρέμησες τώρα;)
Ρωτάω χαμηλόφωνα και χαμογελάει
(πολύ. Έχεις μια παράξενη επίδραση επάνω μου)
Μουρμουρίζει και την φιλάω στα μαλλιά
(και εσύ έχεις την ίδια επίδραση επάνω μου)
Ψιθυρίζω ενώ σφίγγω τα χέρια μου γύρω της. Η πιο ήρεμη στιγμή της ζωής μου! Κοιτάζω τον ουρανό έξω από το παράθυρο και νιώθω ένα παράξενο αίσθημα γαλήνης αλλά και ανησυχίας ταυτόχρονα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά.... έχω ένα περίεργο προαίσθημα, λες και κάτι κακό θα συμβεί
(εσύ ηρέμησες;)
Ρωτάει σιγανά και την ξανά φιλάω στα μαλλιά
(όσο είσαι εσύ καλά.... τότε θα είμαι ήρεμος)
Αποκρίνομαι σιγανά και την ακούω να γελάει σιγανά. Χμμ, αυτός ο ήχος μου δίνει ζωή! Ξαφνικά ακούγεται το τηλέφωνο μου
(κάτσε λίγο μωρό μου)
Λέω και αμέσως ανακάθεται για να βγάλω την συσκευή από την τσέπη μου. Κοιτάζω την οθόνη και κατσουφιάζω καθώς βλέπω το όνομα του Μαξ να αναγράφεται πάνω. Τι θέλει τέτοια ώρα; Το σηκώνω
(τι έγινε;)
(αφεντικό έχω κάποια.... άσχημα νέα)
Λέει με κάπως τρεμαμένη φωνή. Δεν μου αρέσει αυτό
(λέγε, τι είναι;)
(ο κύριος Jones....)
Λέει και αμέσως νιώθω ένα κύμα άγχους να με διαπερνά
(τι έγινε με αυτόν;)
Ρωτάω ώστε να μην με καταλάβει η Elena
(βρίσκεται στον νοσοκομείο)
Μου ανακοινώνει και τα μάτια μου γουρλώνουν από το σοκ
(γιατί;)
(έπαθε έμφραγμα. Οι γιατροί λένε ότι η κατάσταση είναι σοβαρή....)
Γαμώτο, λες και το ήξερα! Το ένιωθα ότι κάτι κακό θα συμβεί
(πρέπει να γυρίσετε στην Αμερική, τώρα!)
(εντάξει)
Λέω και το κλείνω
(Alexander, τι έγινε;)
Με ρωτάει κάπως ανήσυχη η Elena. Γαμώτο, πως θα της το πω αυτό; Πως θα μπορέσω να της πω ότι.... ότι ο πατέρας της....
(Elena, πρέπει να σου πω κάτι, αλλά θέλω να το πάρεις ψύχραιμα)
Λέω όσο πιο ήπια μπορώ και εκείνη κατσουφιάζει
(πρέπει να γυρίσουμε στην Αμερική)
Της ανακοινώνω και τα φρύδια της ανασηκώνονται από την έκπληξη
(γιατί;)
Ρωτάει και παίρνω μια βαθιά ανάσα θάρρους
(επειδή ο πατέρας σου βρίσκεται στο νοσοκομείο. Έπαθε έμφραγμα και.... οι γιατροί λένε πως η κατάσταση.... είναι σοβαρή)
Λέω ενώ παρατηρώ τα μάτια της να βουρκώνουν και το σώμα της να τρέμει από τον φόβο
(ο ο μπαμπάς μου; πρέπει να φύγουμε)
Λέει και πετάγεται από την θέση της για να τρέξει προς το δωμάτιο. Ξεφυσάω. Φοβάμαι τόσο πολύ. Ελπίζω να μην πάθει κάτι, διαφορετικά.... η Elena δεν θα το αντέξει.

Άλλα δύο κεφάλαια για το πολυπόθητο τέλος 😦