Wicked Games (the story of Elena and Alexander)

Enough!

Την επόμενη ημέρα την περάσαμε στους δρόμους. Ο Alexander με πήγε παντού! Μου έχει δείξει σχεδόν όλη την Μαδρίτη, και ομολογώ πως είναι πολύ πιο ευχάριστο να ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο μαζί με κάποιον που αγαπάς.

Αυτή την στιγμή βρισκόμαστε σε ένα πολύ όμορφο και ήσυχο πάρκο. Ο Alexander μου κρατάει το χέρι σφιχτά καθώς περπατάμε
(τι σκέφτεσαι;)
Ρωτάω έπειτα από πάρα πολλά λεπτά ησυχίας
(τίποτα το ιδιαίτερο)
Απαντάει χαμηλόφωνα. Στριφογυρίζω τα μάτια μου
(γιατί προσπαθείς να μου κρυφτείς;)
Ξανά ρωτάω και σκάει ένα μικρό γελάκι
(μα δεν σου κρύβω κάτι, μωρό μου)
Μωρό μου! Τώρα με τουμπάρει
(από την στιγμή που φύγαμε από το Παρίσι.... μοιάζεις πολύ διαφορετικός. Σαν κάτι να σε απασχολεί)
Λέω και ξεφυσάει, φανερά ενοχλημένος
(σου είπα ότι δεν έχω κάτι)
Αποκρίνεται με σοβαρό ύφος τώρα. Να πάρει, τον νευρίασα!
(εντάξει, συγγνώμη. Δεν ήθελα να σου χαλάσω την διάθεση)
Μουρμουρίζω απολογητικά. Ξαφνικά τα βήματα του σταματάνε, με πιάνει από τους ώμους και με γυρίζει έτσι ώστε να με κοιτάζει κατά πρόσωπο
(μην ζητάς συγγνώμη και μην ανησυχείς για εμένα)
Λέει και παίρνω μια βαθιά ανάσα
(μα αν δεν νοιαστώ εγώ για εσένα... τότε ποιος θα το κάνει;)
Ρωτάω χαμηλόφωνα και παρακολουθώ τις κόρες των ματιών του να διαστέλλονται. Ω, Alexander! Ξαφνικά τα χείλη του αγγίζουν τα δικά μου, κόβοντας μου την ανάσα
(σε ευχαριστώ)
Ψελλίζει, αλλά δεν τον καταλαβαίνω
(για ποιο πράγμα;)
Ρωτάω σιγανά και κουνάει καρτερικά το κεφάλι του
(θα καταλάβεις αργότερα)
Συνεχίζω να μην καταλαβαίνω. Πιάνει το χέρι μου και συνεχίζουμε την πορεία μας. Μερικές φορές δεν μπορώ να τον καταλάβω. Γίνεται.... περίεργος, σκοτεινός, μυστήριος. Κλείνεται στον εαυτό του, υψώνοντας έναν τεράστιο τοίχο ανάμεσα μας. Αλλά δεν καταλαβαίνω το γιατί; Αφού αισθάνεται πράγματα για εμένα, γιατί επιμένει να κλείνεται στον εαυτό του; τι νομίζει ότι θα καταφέρει με αυτόν τον τρόπο;

Daniel POV

Στέκομαι έξω από το ξενοδοχείο όπου μένουν η Elena και ο Alexander. Έχω στείλει τον Chris μέσα, για να ρωτήσει στην ρεσεψιόν εάν είναι εδώ η κάπου έξω. Ειλικρινά αν τους δω μαζί.... θα τους σκοτώσω! Ξαφνικά ακούω κάποια γρήγορα βήματα να με πλησιάζουν
(αφεντικό!)
Αναφωνεί ο Chris ενώ τώρα στέκεται δίπλα μου
(τι έγινε; τους βρήκες;)
(αφεντικό.... δεν είναι και πολύ καλά τα νέα)
Λέει κάνοντας με να κατσουφιάσω
(τι εννοείς;)
(η κοπέλα στην ρεσεψιόν μου είπε πως.... πως ο κύριος James... έφυγε)
(τι!)
Γαμώτο, όχι! Αλλά έπρεπε να το περιμένω. Ο James δεν είναι βλάκας, σίγουρα θα κατάλαβε ότι τους κυνηγάμε. Τώρα.... ένας θεός ξέρει που κρύφτηκαν πάλι
(τι κάνουμε αφεντικό;)
(θα μείνουμε άλλη μια μέρα εδώ και μετά θα φύγουμε σε κάποια άλλη χώρα. Ίσως δεν είναι και πολύ μακριά)
Λέω και εκείνος απλά συγκατανεύει. Γαμώτο, την παλιό τσούλα! Εάν δεν επιστρέψει σύντομα.... πολύ φοβάμαι ότι ο πατέρας της θα με κρεμάσει ανάποδα.

Alexander's POV

Η ώρα είναι δώδεκα τα μεσάνυχτα και εγώ κάθομαι μόνος μου μέσα στο σαλόνι της σουίτας, πίνοντας ένα ποτήρι ουίσκι. Οι σκέψεις μου τρέχουν συνεχώς στην Elena και στο πως να την προστατέψω. Δυστυχώς ο Daniel στα ίχνη μας, και το πιθανότερο είναι ότι θα μας βρει. Τι μπορώ να κάνω τότε; πως θα μπορέσω να την προστατέψω από εκείνον;
(Alexander;)
Η βελούδινη φωνή της διακόπτει τις σκέψεις μου. Αμέσως γυρίζω το κεφάλι και την βλέπω να με πλησιάζει με γρήγορα βήματα
(γιατί κάθεσαι εδώ;)
Ρωτάει ενώ κάθεται στα γόνατα μου και τυλίγει τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου
(σκέφτομαι)
Απαντάω σιγανά καθώς τα δάχτυλα μου αρχίζουν να παίζουν με τα μεταξένια μαλλιά της
(εμένα μου φαίνεται ότι ανησυχείς για κάτι)
Ψιθυρίζει κάνοντας με να αναστενάξω σιγανά. Δεν έχω και πολλές επιλογές!
(Elena, πρέπει να σου πω κάτι)
Λέω κάνοντας όλη της την προσοχή να στραφεί επάνω μου
(τι συμβαίνει;)
Ρωτάει φανερά ανήσυχη τώρα. Να πάρει, αυτό δεν ήθελα να συμβεί. Το βλέμμα μου ξανά συναντά τα φοβισμένα μάτια της και αυτόματα νιώθω την καρδιά μου να σταματάει
(ο Daniel βρίσκεται πολύ κοντά στο να μας ανακαλύψει. Αυτή την ώρα... θα πρέπει να βρίσκεται ήδη στο Παρίσι και να μας ψάχνει)
Λέω και τα μάτια της γουρλώνουν από το σοκ
(αυτός ήταν ο λόγος που ήθελες να φύγουμε;)
Ρωτάει σιγανά και γνέφω καταφατικά
(ναι)
Μουρμουρίζω και εκείνη αναστενάζει ενώ παράλληλα κλείνει σφιχτά τα βλέφαρά της. Δεν ήθελα να την ανησυχήσω. Ίσως τελικά... ήταν λάθος που της το ανέφερα
(Elena, δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Όλα είναι υπό έλεγχο καρδιά μου)
Λέω καθώς απλώνω το χέρι για να διώξω μερικές τούφες από το πρόσωπο της. Τα μάτια της ξανά ανοίγουν, κάνοντας με να παγώσω. Φαίνεται πιο φοβισμένη από ποτέ! Γαμώτο, Alexander!
(και αν μας ανακαλύψει; και αν σου κάνει κάποιο κακό;)
Αμέσως τοποθετώ τον δείκτη μου στα χείλη της, σωπαίνοντας την
(δεν θα μου συμβεί τίποτα από όλα αυτά. Το θέμα μου προς το παρόν είσαι εσύ! κατανοητό;)
Λέω και γνέφει αργά καταφατικά με το κεφάλι της. Όμως δεν φαίνεται να την έχω πείσει. Αμέσως απλώνω τα χέρια και την παγιδεύω στην αγκαλιά μου
(δεν χρειάζεται να ανησυχείς για τίποτα. Θα τα τακτοποιήσω όλα εγώ)
Μουρμουρίζω και εκείνη σφίγγεται όλο και περισσότερο επάνω μου. Αχ, Elena! Δεν πρόκειται να μου την παρκέ κανείς, ούτε καν ο πατέρας της. Την αγαπώ πάρα πολύ για να την χάσω. Την αγαπώ. Τι πρωτόγνωρη που μου φαίνεται αυτή η λέξη. Πόσα συναισθήματα μου προκαλεί.