Wicked Games (the story of Elena and Alexander)

Promises

Alexander's POV

Κοιτάζω την απέραντη θέα του Παρισιού από το μεγάλο παράθυρο του δωματίου μας, νιώθοντας ένα παράξενο αίσθημα γαλήνης. Άλλη μια μέρα ξεκινάει. Στρέφω το κεφάλι και την βλέπω να κοιμάται ήρεμα, με τα χέρια της απλωμένα στην μεριά μου και τα χείλη της μισάνοιχτα καθώς ανασαίνει βαθιά. Δεν θα το αρνηθώ, την λατρεύω αυτή την εικόνα! Σκύβω και αφήνω ένα τρυφερό φιλί στα μαλλιά της. Αναδεύεται αλλά δεν ξυπνάει. Αυτό με κάνει να χαμογελάσω για κάποιον άγνωστο λόγο. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και βαδίζω προς το σαλόνι. Πρέπει να μας παραγγείλω πρωινό. Αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμη. Δεν ξέρω γιατί αλλά... απόψε δεν με έπιανε ύπνος. Απλά ήθελα να καθίσω στο κρεβάτι και να την χαζεύω σαν εκείνους τους ερωτοχτυπημένους έφηβους.

Επιστρέφω στο δωμάτιο και στέκομαι για μερικά λεπτά στην είσοδο για να την χαζέψω. Είναι πολύ όμορφη! Με τα απλωμένα της μαλλιά, το ήρεμο πρόσωπο της, τα χέρια της που αγκαλιάζουν το μαξιλάρι μου. Θα μπορούσα να την κοιτάζω με τις ώρες. Το βλέμμα μου χαμηλώνει στο σώμα της και αυτόματα νιώθω την επιθυμία να ξυπνάει μέσα μου. Το σεντόνι είναι τυλιγμένο στην μέση της, καλύπτοντας ελάχιστα το σώμα της και τα πόδια της είναι μπλεγμένα μεταξύ τους.

Μπορεί να την έχω δει γυμνή, αλλά... δεν την έχω αγγίξει ακόμη. Ενώ νιώθω σίγουρος για εμάς... δεν τόλμησα ακόμη να κάνω το πρώτο βήμα. Αν και την θέλω πολύ! Ίσως πρέπει να κάνω λίγη υπομονή. Λίγη όμως! Την πλησιάζω με αργά βήματα και σκύβω από πάνω της για να την φιλήσω στο μάγουλο. Αναδεύεται και χαμογελάω.

(Elena...)
Ψιθυρίζω κοντά στο αυτί της και τελικά ανοίγει τα μάτια της. Με κοιτάζει και χαμογελάει πλατιά
(καλημέρα)
Μουρμουρίζω
(καλημέρα, όμορφε)
Γουργουρίζει και περνάει τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου, κάνοντας με να αφήσω ένα μικρό γελάκι. Με διασκεδάζει αυτή της η συμπεριφορά
(κοιμήθηκες καλά;)
Ρωτάω χαμηλόφωνα και μου χαμογελάει πλατιά.

(πάντα κοιμάμαι καλά μαζί σου)
Λέει με ναζιάρικο τόνο και έπειτα ενώνει τα χείλη μας σε ένα σύντομο φιλί. Έχει τόσο ωραία γεύση. Μου έχει γίνει οικεία αυτή η γεύση πλέον
(σήκω. Έχουμε πολλά να κάνουμε σήμερα)
Μουρμουρίζω ενώ παράλληλα περνάω τα δάχτυλα μου ανάμεσα από τα μεταξένια της μαλλιά
(όταν λες πολλά;)
Ρωτάει με ανασηκωμένο το φρύδι και σκάω ένα μικρό γελάκι
(μην είσαι βιαστική μικρή. Όλα στην ώρα τους)
Λέω όσο πιο χαλαρά μπορώ για να την εκνευρίσω. Και φυσικά πετυχαίνει! Ξαφνικά, ορμάει στην αγκαλιά μου και προσπαθεί να με γαργαλήσει στα πλευρά. Αλλά δεν καταφέρνει και πολλά. Και κάπως έτσι... ξεκίνησε ένα ατελείωτο παιχνίδι.

Daniel's POV

(ευχαριστώ)
Λέω στον σοφέρ μου καθώς μου ανοίγει την πόρτα του αμαξιού
(να σας περιμένω εδώ, κύριε;)
(ναι. Θα επιστρέψω σε μερικά λεπτά)
Λέω και εκείνος μου κάνει ένα νεύμα με το κεφάλι του. Κάνω δύο βήματα αλλά ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο μου. Ποιος διάολος είναι τώρα; Χωρίς να κοιτάξω την οθόνη, το σηκώνω
(παρακαλώ)
(Daniel;)
Ωχ, ο πατέρας της Elena's
(κύριε Jones! τι ευχάριστη έκπληξη)
Αναφωνώ δήθεν χαρούμενος. Δεν πρέπει να καταλάβει πως την έχασα. Θα ήταν καταστροφή!

(είναι μαζί σου ή Elena;)
(ναι. Βασικά... βρίσκεται μερικά βήματα μακριά μου τώρα, αλλά... υποθέτω ότι με ακούει)
(έξω είστε; γιατί ακούγεται φασαρία)
(ναι, είπαμε να κάνουμε μερικά ψώνια πριν επιστρέψουμε)
Γαμώτο, είμαι τόσο καλός στα ψέμματα που στο τέλος... θα αρχίσω να με πιστεύω και εγώ!
(την προσέχεις;)
Γαμώτο μου...
(σαν τα μάτια μου. Μην ανησυχείτε για τίποτα)
Αποκρίνομαι και τον ακούω να ρουθουνίζει από την άλλη γραμμή.

(πρόσεχε, Daniel. Αυτό σου λέω μόνο. Πρόσεχε!)
Λέει και πριν προλάβω να τον ρωτήσω τι εννοεί, το κλείνει. Τι διάολο ήταν τώρα αυτό; Μήπως θα έπρεπε να ανησυχήσω; μήπως προσπαθούσε να μου πει κάτι με αυτά του τα λόγια; Λες να ξέρει; Γαμώτο, όχι! σίγουρα όχι. Εάν ήξερε... τότε σίγουρα θα με έβρισκε και θα μου έκοβε τα καρύδια. Ελπίζω να μην συμβεί κάτι τέτοιο. Για το δικό μου καλό.

Elena's POV

Την νύχτα όλα φαίνονται πολύ πιο όμορφα. Πολύ πιο... μαγικά. Και φυσικά όλα γίνονται ακόμη πιο όμορφα όταν έχεις τον άνθρωπο που σου αρέσει δίπλα σου.

Περπατάμε χέρι χέρι ανάμεσα στον κόσμο ενώ παράλληλα κοιτάζουμε τις βιτρίνες τριγύρω μας
(σου αρέσει εδώ;)
Ρωτάει και ξαφνικά με τραβάει στην αγκαλιά του, κάνοντας με να αφήσω μια τσιρίδα έκπληξης
(Alexander!)
Αναφωνώ και εκείνος γελάει. Μου αρέσει τόσο πολύ όταν γελάει
(πες μου)
Μου ζητάει με χαμηλή, απαλή φωνή και του χαμογελάω πλατιά.

(όλα είναι μαγικά. Νιώθω λες και ζω σε παραμύθι, και εσύ... είσαι η τέλειος πρίγκιπας μου)
Λέω και ξαφνικά τα μούτρα του πέφτουν. Ωχ, δεν είναι καλό αυτό
(ει! τι έπαθες;)
(δεν είμαι τόσο τέλειος όσο πιστεύεις, Elena)
Μουρμουρίζει και γέρνω το κεφάλι μου στο πλάι
(και όμως είσαι. Για εμένα τουλάχιστον... είσαι!)
Τον διαβεβαιώνω και έπειτα τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του. Τον βλέπω να με κοιτάζει με μάτια σκοτεινά και γεμάτα αμφιβολία. Έλα Alexander. Επέστρεψε σε μένα
(θέλω να προσπαθήσω να είμαι... για εσένα. Και μόνο για εσένα!)
Μου τονίζει τις τελευταίες λέξεις και έπειτα σκύβει για να με φιλήσει τρυφερά στα χείλη
(αυτό ακούγεται σαν υπόσχεση, κύριε James)
(κατά κάποιο τρόπο... είναι)
Αποκρίνεται με κάπως πιο κεφάτο τόνο. Ω, Alexander! Αμέσως χώνομαι στην αγκαλιά του, χωρίς να πω τίποτα παραπάνω. Δεν θέλω να τον χάσω. Μόλις αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε ο ένας τον άλλον. Δεν θα ήθελα να συμβεί κάτι τόσο άσχημο ώστε να τον χάσω. Όχι, με τίποτα!