Yesterday's Fragment (Medico Jurist Series #1)

Chapter 35

Envy

Magdadalawang buwan na at hindi pa rin nagigising si Luthor. Her mother is so devastated because of what happened. Pumupunta naman si Mishael kada matatapos ang shift niya sa Romero Medical. Gabi-gabi akong umaakyat roon pero hanggang labas lang ako ng kwarto niya. Hanggang pagmasid lang mula sa salaming bintana ang kaya kong gawin.

Mommy Priscilla already talked to me. She cried in pain because of what happened to us and what happened to his son. Hindi ko kayang magtanim ng sama ng loob kay mommy. She's nothing but good to me at wala siyang kinalaman sa lahat ng nangyayari.

Lumabas siya mula sa kwarto ni Luthor nang makita ako sa labas. She gave me a quick hug then stared at my face.

"Hindi mo pa rin siya pupuntahan sa loob?" Malungkot na tanong niya. Lumingon ako sa bintana. I smiled bitterly. Kahit na natutulog siya, para pa rin siyang galit. Why isn't he waking up? The surgery can't be called a success.

His body is starting to become tired and worn out. He's not brain dead, too. He's not just waking up. May iilang gabi ko ng iniisip kung anong mararamdaman niya kung malaman niya ang lahat ng nangyari mula ng maaksidente siya.

I was devastated.

I'm sure...Luthor will be miserable.

I am still his wife so the decision is still in my hands. Tito Augustus already talked to us. Hindi na niya kailangang idetalye sa akin. If Luthor will still not wake up in three months, there's a chance that he will not wake up anymore.

Kinapa ko ang sarili kong damdamin. I am not mad at Luthor anymore. Pero sakit na sakit pa rin ako kapag nakikita ko siya. Huminga ako ng malalim bago humarap kay mommy.

"Papasok po ako." I said to her. Agad namuo ang luha sa kanyang mata tapos ay tumango at hinalikan ang aking pisngi.

"Thank you, anak." She said. Nagpaalam siya sa aking pupunta sa cafeteria at tinanguan ko siya. Huminga ako ng malalim bago unti-unting binuksan ang pinto.

Mahinang tunog ng stat monitor ang naririnig ko at iyon lamang ang tanging nagpapaingay sa matahimik na kwarto. Mabagal akong naglakad papunta sa kanya. The breathing tube was removed last month and I felt a slight relief for that. May benda pa rin sa paligid ng kanyang ulo.

The neurosurgeon who operated on him said that he got it bad on the accident. Isaiah said that Savannah got it bad, too and he did everything he could.

"Luthor." I whispered hoping that he'll move or flinch with the sound of my voice. Pero wala. Nanatili pa rin siyang nakahiga at natutulog. Umupo ako sa gilid ng kanyang kama at pinagmasdan siya. Mabilis na tumulo isa-isa ang aking mga luha.

"Luthor, may kasalanan rin ako sa'yo." Bungad ko sa kanya.

"I did not tell you that I was pregnant. And right now, I am telling you...but I also want to tell you...that we lost our baby." Humikbi ako nang sabihin iyon. I said sorry to him. Paulit-ulit, kasi alam ko pinagkait ko naman talaga sa kanya ang karapatan niyang iyon.

"Sorry kung nangyayari sa atin lahat ng 'to. I don't know how to tell you but.." Yumuko ako ibinulong sa kanya iyon bago ako tuluyang umiyak ulit. Isinandal ko ang noo ko sa kanya at hindi na inalintana ang mga luhang tumutulo sa kanyang pisngi.

I feel so devastated about what happened.

To all of us.

Nang kumalma ako ay unti-unti akong umangat mula sa pagkakasubsob sa kanyang leeg. Marahan kong pinunasan ang kanyang pisngi na may iilang patak ng luha mula sa akin. Tumunog ang pager ko. Kailangan ako sa ER.