De weerwolfprins [deel 1]

Hoofdstuk 55

We blijven nog even hangen bij de training, Vince vraagt me of ik ook mee wil doen. Ik voel me daar niet heel prettig bij, en ik proef bij Vince dat hij het vooral voor mij vraagt, maar het zelf eigenlijk (ook) niet helemaal ziet zitten. Ik zeg voorzichtig: "Ik heb een heel ander niveau en instelling dan deze jonge wolven. Ik ben het met je eens dat ik getraind moet worden, ook ik zal moeite hebben met emotieschommelingen. Ik denk dat ik liever een privéleraar ga zoeken." Ik kijk hem met een schuin oog aan, en Vince zegt -zeer nonchalant-: "Eventueel zou ik daar wel wat in kunnen betekenen voor jou?" En ik knik blij naar hem. Mooi, is dat ook weer geregeld.
Zeer tevreden met onszelf grijnzen we elkaar toe.
Dan zegt Vince: "Kom, dan gaan we nu naar mijn kantoor. Er is genoeg administratie te doen. Mijn ouders zijn alleen nog in naam de leiders. Ze laten al een aantal jaar lang zoveel mogelijk aan mij over."
Ik loop met hem mee naar zijn werkplek. Het kantoor is gevuld met enkele bureaus en het gebruikelijke papierwerk en resterend meubilair. Hij laat zien hoe het systeem is ingedeeld, en wat hij zoal doet. Voor veel zaken heeft hij zijn werknemers, maar het is zijn taak om het overzicht te bewaren. Met de situatie van Sander nog vers in mijn hoofd, weet ik dat hij dat nog niet helemaal heeft, en ik ben vastbesloten om die fouten eruit te filteren. Kijken of ik dit kan. Voor nu is het nog één grote brei, en ik vraag of ik me wat in mag lezen. Vince is verheugd dat ik interesse toon in zijn werk en biedt mij een werkplek aan. Zo lees ik in stilte, en ook Vince gaat aan de slag naar wat eruit ziet als een grote stapel achterstallig papierwerk.

Na een paar uur ben ik helemaal gaar, maar ik heb nu wel een redelijk beeld van de situatie. Ik ben onder de indruk van de verbeteringen die Vince al in korte tijd heeft doorgevoerd. Zo komt de verplichte training van de pupillen uit zijn koker, en dat heeft al voor veel minder ongelukken gezorgd.
Ik merk, misschien wel omdat mijn familie zelf in dit schuitje heeft gezeten, dat de opvang van vreemde wolven beter kan. Vince verteld mij dat er zogenoemde rogues bestaan. Weerwolven zonder pack en zonder die intentie. Een rogue betekent zoiets als 'schurk' en zo gedragen ze zich ook. Vandaar de naam.
Ik wil altijd het beste denken van mensen en vraag me af wat ze zo alleen aan zouden kunnen richten bij een goed geoliede gemeenschap zoals deze. Dat blijkt nogal wat te zijn, Vince verteld me verhalen van vandalisme, diefstal en zelfs moord. Gelukkig allemaal verhalen van voor zijn tijd, maar het is wel zaak waakzaam te blijven.
Ik ben van plan daar een goede oplossing voor te verzinnen. Maar eerst gaan we lunchen; dit gebeurt iets minder centraal dan het diner. Er wordt wel weer een buffet klaargezet, en je kan zeker in de zaal blijven zitten, maar de meesten eten aan hun werkplek of op hun kamers. Er is zelfs een heuse bezorgdienst op poten gezet, waar vooral de jonge wolven nog wat aan verdienen. Erg goed geregeld.

Na de lunch willen Vince en ik weer door, maar dan wordt er aangeklopt, en ik zie Vince zijn ouders voor de deur staan. Zarah vraagt: "Alexis, wil je nog steeds deze oude vrouw rondrijden?" Ik zeg knipogend: "Nou... in het rondrijden van een oude vrouw heb ik niet zo'n behoefte, maar ú rondrijden doe ik graag."
Dit keer vergezeld Richard ons, en ook Vince staat op.
Met zijn vieren snuiven we de frisse lucht op, en vooral Zarah babbelt honderduit.
We genieten.
Opeens zegt Zarah tegen Vince: "Wordt het niet weer eens tijd voor een feestje?"
Ik zie aan de blikken die de mannen met elkaar wisselen dat dit 'idee' al een voldongen feit is, en daarom gaat Vince er vrij bereidwillig in mee. "Maar waarom moet er een feest gevierd worden dan?" Vraagt hij. "Er valt toch niet iets te vieren?"
"Daar zit je verkeerd, zoon!" Zegt Zarah glimlachend. "Neem van mij aan; er valt altijd wel íets te vieren. En anders verzinnen we toch gewoon een reden? Ik heb zin in feest!"
"Maar natuurlijk mama." Geeft Vince zich met een knipoog naar zijn vader en mij toe gewonnen.
"Mooi." Zegt Zarah kordaat. "Alexis, help je mij en Sonya mee om het te regelen?"
Mijn dagen zullen niet snel saai worden met zo iemand in mijn buurt, bedenk ik glimlachend. Uiteraard stem ik toe, en zo gaat Vince na de wandeling alleen verder aan het werk, en buig ik me met de andere twee dames over het probleem dat 'een feest organiseren' heet.