De weerwolfprins [deel 1]

Hoofdstuk 31

Na een poosje wordt de deur weer geopend en Vince wenkt me. Ik sta op en loop naar hem toe. Hij pakt een sleutel, en maakt mijn boeien los. Opluchting stroomt door me heen. Ik wrijf over mijn polsen, want dat is wat je na zoiets doet. Ze zaten niet strak, maar toch zie ik rode striemen. Hij zegt: "Kom mee, ik wil je aan wat mensen voorstellen." Ik knik en loopt achter hem aan de kamer binnen. En dat is wat het is, waar ik misschien wel een grote troonzaal had verwacht, kom ik terecht in een hele gezellige, huiselijke woonkamer. Er staan gerieflijke banken en stoelen, diverse verschillende salontafels en in de hoek staat een bar die zo te zien alleen dient om een imposant koffiezetapparaat, en de gebruiksvoorwerpen die daarvoor nodig zijn, te plaatsen. Een groot schilderij hangt bij een schouw, ik heb zo'n idee dat daar een tv achter hangt. Er staan planten in vensterbanken en er hangen mooie gordijnen. Wat siervoorwerpen en meer schilderijen maken de look af. Al met al lijkt het heel erg op een normale woonkamer in een normaal huis. En dit is naar mijn idee de plek waar het koningspaar zich terugtrekt als ze tot rust willen komen. Wat doe ik hier? Het voelt als inbreuk op hun privacy. Ze zitten naast elkaar op de bank. Het is gelijk duidelijk dat Vince precies op zijn vader lijkt. Hij ziet eruit alsof hij ook in de kracht van zijn leven is, maar zijn grijze haar en vermoeide oogopslag zeggen wat anders. Ondanks de kracht die hij uitstraalt, denk ik dat hij al ruim over de 60 jaar is, misschien wel bijna 70. Dat wordt ook versterkt doordat Vince zijn moeder er wel oud uitziet. Haar haar is sneeuwwit, wat haar donkere, ziekelijke en wat gerimpelde huid extra sterk uit doet komen. Ze ziet er behalve erg ziek ook fragiel uit naast haar man. Ondanks het nog heerlijke weer is hier een kachel aan, en heeft ze een deken over haar benen geslagen. Haar oogopslag is wèl die van een sterke vrouw in de bloei van haar leven. Ze kijkt me vorsend aan en ik besef gelijk dat ik voor haar op moet passen, meer nog dan voor haar imposante man. Zij hoeft maar een kik te geven en het wordt voor haar gedaan. En ik merk dat ik jaloers ben. Dit stel heeft nog geen woord gezegd, maar uit alles blijkt hun liefde voor elkaar. En ik wist het niet, maar nu wil ik dat ook.
"Zo, jij bent degene die mijn zoon bijna heeft vermoord." Bast de vader. O ja, deze mensen zijn natuurlijk niet blij met mij. Ik heb bijna hun liefste bezit afgepakt. Aan de andere kant: hij heeft het overduidelijk overleeft, en ik ben ervoor gestraft. Nog wel meer dan de mensen in deze kamer weten, terugdenkend aan de acties van Sander. Ik kan niet tegenhouden dat er wat van die herinnering door mijn tot dusverre blanco masker heen glipt.
Ik zeg eenvoudig: "Dat klopt Alfa." Ik buig mijn hoofd wat uit respect en om van hun blikken verlost te zijn. Hun afkeur kan ik op de één of andere manier niet aan, en daarom vlucht ik in mijn gebruikelijke gedrag: ontkenning, dan is het er niet.
Een lichte stem zegt: "Kijk me eens aan Alexis." En ik kijk zwijgend naar de moeder van Vince. Ik zie hoe een ziekte haar sloopt, behalve de levenslust in haar ogen, met de overduidelijke liefde voor haar gezin erin, blijft er niet veel van haar over. Ik zeg automatisch: "Kan ik iets voor u doen, mevrouw?" Voordat ik besef dat dit nergens op slaat. Ik ben een gevangene zonder rechten, en ik zou ook niet weten wat ik hieraan kan doen.
Maar tot mijn verrassing begint ze te lachen en zegt: "Nu je dat zo aanbiedt, ja. Zoals je ziet ben ik ziek en ik kan niet meer lopen. Wil jij mij dagelijks rondrijden buiten?" Ze heft haar hand op tijdens het praten en aan de gezichtsuitdrukkingen te zien van vader en zoon is dat maar goed ook. Die zijn het hier absoluut niet mee eens. Ik zeg voorzichtig: "Mevrouw, ik ben een gevangene, wat als ik u in de steek laat en vlucht?" Ze zegt met zekerheid: "Dat doe je niet." Zonder uitleg te geven. Maar ik weet dat ze gelijk heeft. Ook ik zit al onder haar betovering, ik zou alles voor haar willen doen, zonder aan mezelf te denken. Wat een talent, daar wil ik meer van weten.
Ik zeg: "Natuurlijk, mevrouw." De vader zegt voorzichtig tegen zijn vrouw: "Zarah, weet je dat wel zeker? Je weet niks van haar." "Richard, ik weet wat Vince ons net verteld heeft, plus wat ik heb gehoord van Michiel en Emiel." Zegt Zarah vastbesloten. Ik kijk verrast op bij het horen van deze bekende namen. En ik ben nu ook benieuwd wat Vince over mij gezegd heeft.
Ik kijk wat ongemakkelijk, wetend dat ik dit waarschijnlijk nooit te weten kom. Vince heeft sinds ik in de kamer sta geen woord gezegd, maar geeft nu aan: "Is dit alles, pa en ma? Dan breng ik haar naar haar werk. Morgen kunt u haar op laten halen voor de wandeling, ma. Ik zal voor wat bescherming zorgen." Hij kijkt haar waarschuwend aan, alsof hij geen tegenspraak wil. Maar toch zegt ze: "Nee, geen bewaking. Alleen wij tweetjes." En daar kan Vince het mee doen.
Vince neemt afscheid van zijn ouders en geeft mij een wenk om de kamer te verlaten. Ik loop gehoorzaam naar de deur en sta al in de opening als Richard zegt: "Serieus Vince, is dit de manier?" Vince zegt: "Ik moet het zeker weten." En duwt mij verder de gang in. De deur doet hij zachtjes dicht en ik ben benieuwd wat ze bedoelden. Vince heeft echter een gesloten uitdrukking op zijn gezicht en ik zucht maar weer eens.

Vince brengt me naar de keuken en laat me na een zacht babbeltje met de chef-kok achter zonder afscheid van mij te nemen. Het is blijkbaar mijn tijd om aan het werk te gaan.