De weerwolfprins [deel 1]

Hoofdstuk 46

Solange betrekt een paar kamers in het kasteel. Ze is inwonend personeel, en heeft het goed voor elkaar. Haar kamers liggen op de begane grond, aan de achterkant van het kasteel. Niet te ver van de keukens, maar wel ver genoeg om niet altijd met het werk geconfronteerd te worden. Haar ramen kijken uit op een prachtige tuin, en ik besef dat ik misschien toch nog niet het hele kasteel ken, want dit heb ik nog niet gezien.
Haar kamers heeft Solange frisgeel geschilderd, en haar meubels en spulletjes zijn voorzien van vrolijke kleuren. Hoewel ik de voorkeur geef aan de rust en echtheid van de natuur, voel ik me hier gelijk thuis.

Op haar gebloemde bank zitten twee oudere mensen. Hij is blank, heeft grijs haar met hier en daar wat zwart. Hij heeft de ondertussen voor mij bekende groene ogen en houdt stevig de hand vast van een mooie zwarte vrouw die felgekleurde kleding draagt. Solange heeft haar kleurenliefde niet van een vreemde.
Het echtpaar lijkt eerst wat overrompeld door Vince, maar weten zich algauw een houding te geven. Niet in de laatste plaats omdat ze hem na de eerste aanblik praktisch vergeten en hun gretige ogen op mij richten. Solange haar vader richt zich al half overeind om mij dichter naar zich toe te trekken als hij beseft dat dat misschien ongepast gevonden zal worden. Ikzelf weet me ook niet zo goed een houding te geven nu ik bij iedereen in het middelpunt van de belangstelling sta en besluit om ze gewoon maar een hand te geven en mezelf voor te stellen.
De ouders van Solange heten Oliver en Sasha, en ik zie een trek van verdriet bij Oliver onder zijn onverzettelijke gezicht. Die zal behoorlijk in de clinch hebben gelegen met zichzelf in de loop der tijd, bedenk ik.

Solange vraagt ons plaats te nemen en terwijl de twee oudere mensen mij gretig bekijken, stelt ze voor om te beginnen met het levensverhaal van William, haar broer.
Ze kijkt haar vader vragend aan, maar die gebaart haar het woord te voeren. Ze begint:

"Ik denk dat het handig is als ik begin met wat opmerkingen over ... Oliver, dan heb je de chronologische volgorde het duidelijkst." Ze aarzelt wat bij 'Oliver' twijfelend hoe ze haar vader in dit verhaal gaat benoemen, en besluit duidelijk dat het beestje bij de naam noemen nu waarschijnlijk het meest praktisch is.
"Ik ga er nu trouwens vanuit dat je familie bent," Waarschuwt ze. "Mocht dat toch niet zo zijn, wat ik betwijfel, dan zien we het dan wel weer."
Oliver valt even in en zegt met schorre stem: "Ze lijkt op William, maar vooral op Anita." En dan is het duidelijk voor mij. Mijn moeder heet Anita, en dat wist niemand hier. Ik knik hem toe, ik ben het met hem eens. Duidelijke gelaatstrekken zoals mijn groene ogen en haarkleur zie ik terug in Oliver. De subtielere, gezichtsvormende trekken heb ik van mijn moeder. En dat hij dat weet zorgt weer voor nieuwe vragen. Maar ik houd me in, en laat Solange verder praten.
"Oliver is een half-wolf, wat jou technisch gezien iets minder dan een half-wolf maakt." Gaat Solange verder. Ik ga stijf rechtop zitten en besef dat Vince naast mij hetzelfde doet.
"Hij is door een vrouwelijke weerwolf gebeten waardoor zijn wolf vrijkwam, en ze hebben samen William gekregen. Nadat zij is overleden zijn Oliver en de tienjarige William gaan zoeken naar een grotere groep weerwolven. Blue Water is in dat opzicht één van de bekendste plekken. Oliver is namelijk net zoals jij deze mythe ingeduikeld," Zegt Solange met een flauwe glimlach, mijn woorden die ik eens tegen haar gezegd heb herhalend.
"Hij heeft nooit geweten dat één van zijn ouders een weerwolf was.
Hij is hier terechtgekomen en ontmoette mijn moeder. Ze kregen mij.
William is op zijn achttiende weggegaan om de wereld te ontdekken waarschijnlijk omdat hij hier een buitenbeentje was als niet-volledige weerwolf. Ik was toen een meisje van zes, dus ik kan je alleen maar mijn gevoel vertellen, niet wat er exact is gebeurt. Oliver was het er niet mee eens, en ze zijn niet prettig uit elkaar gegaan. Waarschijnlijk heeft het daarom twee jaar geduurd voordat hij weer terugkwam. Hij liet een foto zien van hemzelf met een mooi meisje en zei dat hij bij haar ging wonen." Solange kijkt vluchtig naar haar vader en eindigt meedogenloos: "Ze gingen wederom niet prettig uit elkaar. Dat was de laatste keer dat we hem hebben gezien. We zijn er vanuit gegaan dat hij ooit wel eens terug zou komen, maar dat gebeurde nooit. Wij van onze kant hebben naar mijn weten nooit gezocht."
Solange kijkt ondanks haar harde woorden hulpzoekend naar haar ouders. Ze heeft dit verhaal verteld vanuit het gezichtspunt van een achtjarig meisje en weet zelf ook wel dat het vast niet exact zo gegaan is. Ik zie dat het Sasha pijn doet dat Solange het zich zo herinnerd, maar ook niet weet hoe ze dit voor haar dochter en vooral voor haar man kan verzachten. Want die heeft het er allermoeilijkste mee. Ik zie zijn gezicht vertrekken van wroeging.
Ik heb een hele hoop informatie te verwerken. Uiteindelijk is het Vince die zacht zegt: "Maar waar is William? Hij is nooit teruggekomen bij zijn vrouw en ongeboren dochter." Als om hulp zoekend kijken ze naar mij. Wat is mijn deel van het verhaal?
Ik beken: "Mijn moeder heeft me nooit veel verteld. Ze liet bij mij doorschemeren dat ik uit een one-night-stand kwam. Ze heeft zelfs nooit zijn naam verteld." Besef ik wat bitter, vooral boos op mezelf. Waarom nam ik genoegen met zo weinig informatie? "Het kan heel goed zijn dat hij haar beloofd heeft om terug te komen. En dat ze te trots was om me dat te vertellen, omdat hij niet terugkwam."

Het is even stil, en dan: "Ik dacht dat hij gelukkig was in zijn zelfgekozen wereld!" Barst de oude man uit. En zoekt daarna snikkend als een kind troost bij zijn vrouw.