ေရစက္က်သံကို ၾကားရသည္။ မ်က္လုံးမ်ားကို ခ်က္ခ်င္းဖြင့္လို႔မရ။ ခြန္အားတစ္စက္မွမရွိေတာ့သလို ေခါင္းထဲမွာ မူးေနသည္။ နဖူးေပၚမွ စီးက်ေနသည္မွာ ေခၽြးစက္ေတြမဟုတ္ဆိုတာကို အတၱသိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ ပူ ေနသည္အထိ ကြဲအက္ေျခာက္ေသြ႕ေနၿပီ။ ရင္းႏွီးခဲ့ေသာ စိုထိုင္းပုပ္ေဟာင္နံ့သည္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေနလဲဆိုတာကို ေျပာျပေနသလိုပင္။ ႐ုတ္တရက္ အသက္ရႉမ၀နိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ထိတ္လန႔္သြားသည္။ ေၾကာက္ရြံ့စိတ္မ်ားက ခႏၶာတစ္ခုလုံးကိုလွိုက္စားသည္။ အစိုးမရစြာ ေမွာင္မည္းေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ကို အတင္းလွမ္းၾကည့္သည္။
အဂၢ ဘယ္မွာလဲ
အေတြးထဲသို႔အရင္ဆုံး၀င္လာသူ။ ေနာက္ဆုံး သူမွတ္မိေနသည့္ မွတ္ဥာဏ္သည္ အဂၢလက္ထဲမွ ေသနတ္ကို ေျမျပင္ေပၚ ပစ္ခ်လိုက္သည့္ျမင္ကြင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကားရပ္ထားေသာေနရာအနီးသို႔ မေရာက္ခင္ကတည္းက တစ္စုံတစ္ရာ လြဲေနၿပီဆိုတာကို အဂၢသိကာ သူ႔ကို ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားၾကားတြင္ ပုန္းခိုင္းထားခဲ့သည္။ အခ်ိန္အတန္ၾကာသည္အထိ ဘာမွထူးျခားမႈမရွိ။ ေသနတ္သံ၊ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ အတၱ ပုန္းေနရာမွာ ၿငိမ္သက္စြာမေနမိ။ အဂၢအတြက္စိုးရိမ္ကာ ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ ဦးရာဇာ၏ ေထာက္ေခ်ာက္ထဲသို႔ တည့္တည့္တိုး၀င္မိျခင္းပင္။ ဦးရာဇာသည္ အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ အတၱကိုဖမ္းဆီးနိုင္ခဲ့သည္။ အဂၢကို ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး လက္နက္ခ်ခိုင္းနိုင္ခဲ့သည္။
"အဂၢ.. အဂၢ.. မင္း ဘယ္မွာလဲ"
ေျဖသံမရွိ။ သို႔ေသာ္ အခန္းထဲတြင္ မိမိအျပင္ အျခားသူတစ္ဦး ရွိေနသည္။ အတၱ တစ္ကိုယ္လုံးလႈပ္မရ။ နာက်င္မႈသည္ ေက်ာရိုးထဲ၊ ၀မ္းဗိုက္ေနရာ၊ ေျခေထာက္ႏွင့္လက္ေကာက္၀တ္။ တင္းၾကပ္ေသာနံရံႏွစ္ဖက္ၾကား ညႇပ္ခံထားရသလိုပင္။ လႈပ္ရွားမရေသာ လက္မ်ားႏွင့္ေျခေထာက္မ်ားေၾကာင့္ ႐ုန္းကန္ေသာ္လည္း အရာမထင္။ လက္ဖ်ံေနရာမွ စူးေအာင့္မႈသည္ ရွည္လ်ားေသာ အပ္ရွည္တစ္ေခ်ာင္း မိမိေသြးေၾကာထဲ ထိုးစိုက္၀င္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ ဒီဒဏ္ရာမ်ိဳး၊ ဒီနာက်င္မႈမ်ိဳးသည္ သူ႔အတြက္ သူစိမ္းမဆန္။ ႐ုတ္တရက္ အသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားလိုက္ရသည္။ လူမမွားနိုင္။ ရင္ထဲမွာ ဆစ္ခနဲ စူးေအာင့္သည္။
YOU ARE READING
HEXAGON
Science Fictionရတယ်။ ကမ္ဘာပျက်တာ သိပ်အရေးမကြီးဘူး။ ငါရှိတယ်။ ငါက မင်းရဲ့ကမ္ဘာ။
