ပင္လယ္ေလသည္ ရြက္ဖ်င္တဲေလးကို တဖ်တ္ဖ်တ္ ရိုက္ခတ္လႈပ္ခါေစသည္။ ေဖာင္းလိုက္ပိန္လိုက္ ျဖစ္ေနေသာ ရြက္ဖ်င္နံရံမ်ားႏွင့္ အနားစမ်ားသည္ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါလ်က္ ညည့္အေမွာင္ကို ႀကံ့ႀကံ့ခံေနဆဲ။ ထင္းမီးပုံသည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ။ ေလဒဏ္ေၾကာင့္ မီးစမီးနမ်ားသည္ လြင့္စင္႐ုံသာမက တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္သံမ်ားကိုပါ မၾကာမၾကာ ၾကားရသည္။ ထင္းေခ်ာင္းမ်ားသည္ လိုအပ္သည္ထက္ပိုၿပီး လၽွင္ျမန္စြာ ေလာင္ကၽြမ္းေနသည္။
ေရေႏြးခြက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ဆုပ္ကိုင္ရင္း အတၱသည္ မီးပုံနားတြင္ ထိုင္ေနသည္။ အဂၢ၏ ဂ်ာကင္အေႏြးထည္ကို ၀တ္ထားေသာေၾကာင့္ လက္ေနရာသည္ မသိမသာရွည္ေနကာ လက္ဖ၀ါးတစ္၀က္ကို အုပ္ေနၿပီ။ ဆံစမ်ားသည္ ပင္လယ္ေလေၾကာင့္ လႈပ္ခါလ်က္။
အဂၢသည္ မီးဖိုထဲသို႔ ထင္းတစ္ေခ်ာင္းကို ပစ္ထည့္လိုက္သည္။ မီးလင္းေရာင္ဟပ္ေနေသာ မ်က္ႏွာျပင္သည္ တင္းမာမႈမရွိဘဲ တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းသည္။ အျမဲလိုလို ရင့္မာမႈ မ်က္ႏွာဖုံးႏွင့္ အသားက်ေနသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမင္ရသည္မွာ ထူးဆန္းသလို။ ျဖစ္နိုင္လၽွင္ ဒီပုံေလးအတိုင္းသာ ထိုသူကို အတၱ တစ္သက္လုံး ျမင္ခ်င္သည္။
"အဂၢ"
လွမ္းၾကည့္သည္။ ေပါ့ပါးေအးခ်မ္းေသာ အမူအရာေလး ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္ကိုစိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း စကားမဆက္ျဖစ္။
"ဘာလဲ အငယ္"
"ထြက္မလာခင္တုန္းက မင္းနဲ႔ဧက ဘာေတြေျပာေနလဲ ငါ သိတယ္"
မသိမသာ ေကြးညြတ္သြားေသာ မ်က္ခုံးမ်ားေနာက္မွာ အားေပးသလို ေျဖသည္။
"ငါ သူတို႔ကို လိုက္မျပဘူး၊ မင္းဘာမွစိတ္မပူနဲ႔"
"မင္း လိုက္မျပရင္ ငါ ေခၚသြားမယ္"
ထင္မွတ္မထားေသာ စကားကိုၾကားလိုက္ရသလို အဂၢ ခါးမတ္သြားသည္။
"သူတို႔ကို တားမွျဖစ္မယ္ အဂၢ၊ ေရွ႕ဆက္သြားရင္ ပိုဆိုးမယ္၊ မမနန္းကို ငါ အားလုံးေမးခဲ့ၿပီးၿပီ"
YOU ARE READING
HEXAGON
Science Fictionရတယ်။ ကမ္ဘာပျက်တာ သိပ်အရေးမကြီးဘူး။ ငါရှိတယ်။ ငါက မင်းရဲ့ကမ္ဘာ။
