တဒုန္းဒုန္းႏွင့္ ထုရိုက္သံမ်ားေနာက္တြင္ တံခါးခ်ပ္မ်ားသည္ ျပဳတ္ထြက္မတတ္ ခါယမ္းေနၿပီ။ ႐ုံးခန္းထဲရွိ ဆိုဖာထိုင္ခုံေဟာင္းတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ဦးသီဟ မ်က္လုံးမ်ားပြင့္လာသည္။ ဘာေတြျဖစ္ေနသည္ကို ခ်က္ခ်င္းနားမလည္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္ မိမိအျဖစ္ကို သတိရကာ ေနရာမွ ထ,သည္။ တံခါးကို ထုရိုက္ေနသံမ်ားသည္ ပိုဆူညံလာကာ ပိုျပင္းထန္လာၿပီ။
အခန္းတံခါးထိေလၽွာက္ရသည္မွာ လြယ္ကူျခင္းမရွိ။ ေခါင္းေတြကိုက္ကာ မူးေ၀ခ်င္သလို ျဖစ္ေနသည္။ ပင္ပန္းမႈတြင္ အိပ္ပ်က္မႈႏွင့္ စိတ္မခ်မ္းသာျခင္းမ်ားပါ တြဲလ်က္ရွိေနေသာေၾကာင့္ ႀကံ့ႀကံ့ မခံနိုင္။
"ဟာ..ဘာေတြျဖစ္ေနတာတုန္း"
အသံမာမာေျပာေနရာမွ တံခါး၀မွာ ေတြ႕လိုက္ရေသာ ဦးရာဇာ၏ မ်က္ႏွာႀကီးေၾကာင့္ အသံတိတ္သြားသည္။
"အစ္ကိုႀကီး"
"မင္းမိန္းမ ေရာက္ေနတယ္၊ မင္းျပႆနာ မင္းလာရွင္း.."
"ဗ်ာ..... ေမ လား"
"ျမန္ျမန္ျပန္ခိုင္းစမ္း၊ ေသာက္လုပ္ရႈပ္ရတဲ့ၾကားထဲ၊ ငါ့ စိတ္ကို မင္းသိတယ္ေနာ္ သီဟ"
"ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကိုႀကီး၊ ဟုတ္ကဲ့"
ဦးသီဟ အခန္းထဲမွ လၽွင္ျမန္စြာ ထြက္သည္။ မရိပ္မသင္ရသည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ မုတ္ဆိတ္ႏွင့္ ပါးသိုင္းေမႊးမ်ားသည္ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ျဖဴေနၿပီ။ တစ္ခ်ိန္က သန္မာခန႔္ညားခဲ့ေသာ ႐ုပ္ရည္ကို ေသာကႏွင့္ဇရာက အစားထိုးေနရာယူထားခဲ့ၿပီ။ ေမမဒီ ဘယ္ေနရာတြင္ ရွိေနမည္ကို နားလည္ၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရွာေတြ႕ရန္ မခက္ခဲပါ။
နားသယ္စပ္နားတြင္ ေဖြးေဖြးလႈပ္ျဖဴေဖြးေနေသာ ဆံပင္ရွည္မ်ားႏွင့္ ခ်စ္ဇနီးသည္ ဦးသီဟအတြက္ေတာ့ လွပေနဆဲပင္။ ခ်ိဳင့္၀ွမ္းလြင္ျပင္ေနရာမွ ဒန္းငယ္၏ ႀကိဳးကိုကိုင္ရင္း ရပ္ေနသည္။ ေငးေၾကာင္ေနေသာ မ်က္၀န္းမ်ားသည္ ပိတ္ေလွာင္ထားေသာ အေဆာင္မ်ားရွိရာ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ ေမမဒီ၏ေဘးနားတြင္ သစၥာရွိအေစခံအမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ မ်က္ႏွာညႇိုးငယ္စြာ ရပ္ေနသည္။ ဦးသီဟကို ျမင္သည္ႏွင့္ စိုးရိမ္တႀကီး ေတာင္းပန္သည္။
YOU ARE READING
HEXAGON
Science Fictionရတယ်။ ကမ္ဘာပျက်တာ သိပ်အရေးမကြီးဘူး။ ငါရှိတယ်။ ငါက မင်းရဲ့ကမ္ဘာ။
