အခန္းတံခါးကို နႏၵ ျဖည္းျဖည္းေခါက္သည္။ ထူးသံမၾကားရ။
"အငယ္ေလး၊ ငါ ၀င္လာခဲ့မယ္"
ေသာ့မခတ္ထားေသာ တံခါးလက္ကိုင္ကို လွည့္ဖြင့္ၿပီး ၀င္လာခဲ့သည္။ ကုတင္ေပၚတြင္ ေျခခ်ထိုင္ေနေသာ အတၱသည္ ဖြင့္ထားေသာ ျပတင္းေပါက္မွ ညအေမွာင္ကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ ေပ်ာ့စင္းႏူးညံ့ေသာ ေရွ႕ဆံပင္မ်ားသည္ မ်က္ခုံးအုပ္သည္အထိ ရွည္ေနၿပီ။ တိုး၀င္ေနေသာ ေလျပည္ေၾကာင့္ မသိမသာ လႈပ္ရွားလ်က္။
"ဖ်ားဦးမယ္ အငယ္ရာ၊ အေအးမခံပါနဲ႔လို႔ ငါ ဒီေလာက္ေျပာထားတာ"
ညေလျပင္းသည္ ေအးျမမႈ ကဲေသာေၾကာင့္ ျပတင္းတံခါးမ်ားကို ပိတ္လိုက္သည္။
"စားလိုက္ဦး၊ မင္းကိုႀကီးအဂၢ ကိုယ္တိုင္လုပ္ေပးတာ"
နႏၵေျပာတာကို မယုံၾကည္ဟန္ အၾကည့္ျဖင့္ပင္ မတုံ႔ျပန္။
"အတၱ.. မင္း အသက္ ၁၇ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီေနာ္၊ ကေလးလုပ္မေနနဲ႔"
"မစားခ်င္ဘူး"
"မင္း မစားရင္ အဂၢ ငါ့ကိုသတ္လိုက္မယ္"
"အဂၢလား မင္းကိုသတ္မွာ၊ မင္းကိုေတြ႕တိုင္း.."
စကားသံမ်ားကို ႐ုတ္ခ်ည္းျဖတ္ေတာက္ပစ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ နႏၵ ရယ္လိုက္သည္။
"ေျပာေလ၊ အဂၢက ငါ့ကိုေတြ႕တိုင္း ဘာျဖစ္လဲ"
"ျပဳံးေနတာ"
"ဟား ဟား ဟား"
နႏၵ အားရပါးရ ရယ္ျဖစ္သည္။ မ်က္လႊာတစ္ခ်က္ပင့္ႀကီးၿပီးမွ မရဲသလို မ်က္လႊာခ်ကာ ေျပာလိုက္ပုံက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနသည္။
"မင္း မနာလိုျဖစ္ေနတာ"
"မဟုတ္ဘူး"
"ဒီအခန္းကို မင္းတစ္ေယာက္တည္း အပိုင္ရတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ"
အတၱ ထံမွ အေျဖမၾကားရ။ နႏၵ ျပဳံးလိုက္သည္။
"ေျဖဦးေလ"
"သူ႔ဘာသာ ငါနဲ႔မေနခ်င္လို႔ စာၾကည့္ခန္းထဲ သြားေနတာ"
YOU ARE READING
HEXAGON
Science Fictionရတယ်။ ကမ္ဘာပျက်တာ သိပ်အရေးမကြီးဘူး။ ငါရှိတယ်။ ငါက မင်းရဲ့ကမ္ဘာ။
