ထမင္းစားခန္းႀကီးထဲတြင္ ေမႊးႀကိဳင္ေသာ မုန႔္ရနံ့သင္းပ်ံ႕ေနသည္။ ႏြားနို႔၊ ပ်ားရည္၊ ဂ်ဳံ၊ ၾကက္ဥတို႔ကို သမေအာင္ေရာေမႊထားသည့္ ကိတ္မုန႔္သည္ မုန႔္ဖိုထဲမွာ ႂကြတက္လို႔ေနၿပီ။ စားခ်င္စဖြယ္ ေမႊးရနံ့သည္လည္း သင္းႀကိဳင္လ်က္။ ယခုအခ်ိန္ထိ ေခါင္းတုံးေျပာင္ႏွင့္ျဖစ္ေသာ စိတၱသည္ မုန႔္ဖိုနားမွ မခြာနိုင္။ ခပ္ပြပြႏွာေခါင္းထိပ္ႏွင့္ မ်က္ခုံးေမႊးကို အပူခံၿပီး အနားသို႔အတင္းကပ္သည္။
"မရေသးဘူးလား နႏၵ"
"မင္း မုန႔္ဖိုထဲခုန္၀င္ခ်င္ေနတာလား၊ ဖယ္စမ္းပါ"
"ဗိုက္ဆာတယ္"
"ခဏေစာင့္ဦး၊ အခုထုတ္လိုက္ရင္ အျပင္ပိုင္းက်က္သလိုရွိေပမယ့္ အထဲမွာမက်က္ေသးဘူး"
စိတ္ရွည္စြာရွင္းျပေနသည့္ နႏၵသည္ ကုန္ဆုံးခဲ့သည့္ႏွစ္မ်ားအတြင္း ေျပာင္းလဲမႈ အမ်ားဆုံး ျဖစ္လိမ့္မည္။ ငယ္ရြယ္စဥ္ကလို ေျခာက္ေသြ႕ေသာ အသားအေရပိုင္ရွင္ မဟုတ္ေတာ့။ အျပင္သိပ္မထြက္ဘဲ အိမ္မွာပင္ အေနမ်ားေသာေၾကာင့္ အသား၀င္းလာသည့္အျပင္ ၂၁ ႏွစ္အရြယ္၊ အရြယ္တူခ်င္းျဖစ္ေသာ္လည္း စိတၱထက္ အရပ္ပိုျမင့္သည္။ ေဒါသကင္းကာ ၿငိမ္းေအးစြာေနတတ္ေသာ မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမင္လိုက္ရတာႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေစသည္။
ကုန္ဆုံးခဲ့ေသာႏွစ္မ်ားအတြင္း ဒီပ ကအားလုံးႏွင့္ျပႆနာျဖစ္ရန္ ဆုံးျဖတ္ထားသည္ဆိုလၽွင္ နႏၵက ေျပာင္းျပန္။ မည္သည့္ျပႆနာထဲတြင္မွ မပါ။ စိတၱမွလြဲလၽွင္ မည္သူႏွင့္မွ ရန္ျဖစ္သည္မရွိဘဲ အားလုံးႏွင့္တည့္သည္။ မႀကိဳက္ဘူးဆိုလၽွင္ေတာင္ ပြင့္လင္းစြာမေျပာရဲသည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္သာ။
အိမ္မႈကိစၥမ်ားအားလုံးကို တာ၀န္ယူ လုပ္ကိုင္ေပးေနေသာ္လည္း ဘယ္တုန္းကမွ ၿငိဳျငင္ျခင္းမရွိခဲ့။ ယခင္က စိတၱ၏ အကူအညီကို ရခဲ့ေသးသည္။ အနားတြင္ တ၀ဲလည္လည္ႏွင့္ စိတ္ရႈပ္စရာေကာင္းေသာ္လည္း အေဖာ္ရေသးသည္။ ယခုေတာ့ စိတၱသည္ နႏၵနားတြင္ မေနနိုင္ေတာ့။ ေခါင္းတုံးေလးသည္ အႏုၾကမ္းစီး ေထာင္ခ်ခံေနရသလို ေျမေအာက္ခန္းတြင္း ပိတ္မိေနသည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ။
YOU ARE READING
HEXAGON
Science Fictionရတယ်။ ကမ္ဘာပျက်တာ သိပ်အရေးမကြီးဘူး။ ငါရှိတယ်။ ငါက မင်းရဲ့ကမ္ဘာ။
