အေမွာင္ဆိုတာ အနားယူဖို႔ရန္ ျဖစ္သင့္သည္။ အိပ္မေပ်ာ္နိုင္သည့္ ညတစ္ညသည္ မၿပီးဆုံးနိုင္ေအာင္ ရွည္လ်ားေနတတ္သည္။ မတင္မက် ခံစားခ်က္အေငြ႕အသက္မ်ားသည္ အစိုင္အခဲမ်ားလို လည္ပင္းေနရာမွ တစ္ဆို႔ေနၿပီ။ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈမရွိေသာ စိတ္အာ႐ုံေၾကာင့္ အနားယူဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္နိုင္။
ကုတင္ေပၚမွ ေငါက္ခနဲ ထ,ထိုင္ကာ ညအေမွာင္ထုကို ေငးၾကည့္သည္။ ေဆာက္တည္ရာမရသလို စိတ္ႏွလုံးသည္ ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနဆဲ။ သူ ဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ။ ဘာကိုရွာေဖြေနတာလဲ။ အေျဖက ေအာက္ထပ္စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ ရွိေနသူတစ္ေယာက္သာ ေျဖနိုင္လိမ့္မည္။ ေရကရားကို လွမ္းငွဲ႕သည္။ အနည္းငယ္ေသာ ေရစက္မ်ားမွလြဲလၽွင္ က်ဆင္းလာျခင္းမရွိ။ အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းတစ္ခုကို ရလိုက္သလို အတၱ ေအာက္ထပ္ဆင္းလာခဲ့သည္။
စာၾကည့္ခန္းသည္ မီးလင္းေနေသးသည္။ တံခါးေအာက္မွ ျဖာက်ေနေသာ မီးလင္းတန္းသည္ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္တစ္ခု။ ေျခသံမၾကားေအာင္ သတိထားေနမိသည့္အေၾကာင္းရင္းကို ကိုယ္တိုင္ပင္ နားမလည္။ မီးဖိုခန္းထဲမွ ေရေအးတစ္ခြက္ကို ေမာ့ေသာက္ၿပီး ျပန္ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။
အခန္း၀,တြင္ ေျခစုံရပ္ကာ သတၱိရွိေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။ လြယ္ကူျခင္းေတာ့မရွိ။ တံခါးကို ခပ္ျဖည္းျဖည္း တြန္းဖြင့္သည္။ အဂၢသည္ ျပတင္းေပါက္ေဘးတြင္ ထိုင္ေနဆဲ။ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေပါင္ေပၚတင္ထားေသာ္လည္း ဖတ္ေနဟန္မရွိ။ ညအေမွာင္ကိုသာ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ သီခ်င္းသံတိုးတိုးကို ေနာက္ခံဖြင့္ထားသည္။
"အဂၢ.."
အံ့ၾသသြားပုံရသည္။
"မင္း မအိပ္ေသးဘူးလား အငယ္ေလး"
"မင္းေရာ.."
ျပဳံးလိုက္သည္ထင္သည္။ စာအုပ္ကို အနီးရွိစားပြဲေပၚ လွမ္းတင္သည္။
"အိပ္လို႔မရဘူး"
ရင္ဘတ္တစ္ေနရာတြင္ တင္းၾကပ္သြားသည္။ သူ႔လိုပါပဲလားဟုေတြးမိေတာ့ ငိုခ်င္သြားသည္။ အနားသို႔သြားရန္ မရဲေသာေၾကာင့္ အေ၀းတစ္ေနရာမွ ရပ္ၿပီး ေငးေနခဲ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီ။
YOU ARE READING
HEXAGON
Science Fictionရတယ်။ ကမ္ဘာပျက်တာ သိပ်အရေးမကြီးဘူး။ ငါရှိတယ်။ ငါက မင်းရဲ့ကမ္ဘာ။
