Da Silva's Sister [Written by; Neymarable] TAMAMLANDI

12. Bölüm

Eve girdim ve kapıyı yavaşça kapadım. Babam ve Everlyn'in gittiğinden emin değildim. Mutfak ve oturma odasına baktıktan sonra kendi odalarına gittim. Ev çok sessizdi. Merdivenler her adımımda ses çıkartıyordu ve bu beni rahatsız ediyordu. Babam ve Everlyn'in odasının kapısını çaldım. Ses gelmiyordu. Tam açacakken "Evde değiller" diye bir ses duydum tam arkamda. İrkildim ve bu cümlenin sahibine döndüm. Neymar'dı. Nefesimi verdim.

"Korkuttun" Gülümsedi.

"Özür dilerim" Gülümsüyordu. Parmaklarının ucunda hafifçe zıplıyordu. Elleri ceplerindeydi.

Biraz sessizce dikildim orada, hemen sonra buradan uzaklaşmam gerektiğini düşünüp odama doğru adım attım. Neymar yine her zamanki gibi kolumdan tuttu.

"Onu çağırdığım için bana kızgın mısın?"

"Hayır ama neden böyle birşey yaptığını anlayamadım. Sen ... çok değişiksin Neymar. Ne yapacağını tahmin edemiyorum hiçbir zaman. Seni anlayamıyorum" Saçlarını kaşıdı ve nefesini verdi.

"Anlamak zorunda değilsin" Gözlerinin içine baktım ve "Ah, doğru. Gitmem gerek"

Yine odama doğru bir adım ve yine beni kolumdan yakaladı. Tanrım, bu beni sinir ediyordu artık.

"Gitme" Kolumu sertçe çekip ondan kurtardım.

"Neden?" dedim küstah bir suratla. Birkaç dakika sessizce gözlerime baktı. Ne diyeceği hakkında hiçbir fikrim yoktu.

"Seni özledim" Sesi öylesine sessiz ve sakin çıkmıştı ki. Bir an için beni gerçekten özlediğini sanacaktım. Bu yine onun oyunlarından biriydi ve beni yeniden elde ettiğinde oynayacağı bir oyuncağı olacaktım. Beni üzüp, kırıp bir köşeye fırlatacaktı. Bu onun benimle olan bir çeşit hobisiydi sanırım.

"Özlemedin" Başını yere çevirdi. Bende hızla odama gittim ve kapımı kilitledim. Ne yapacağı belli olmazdı.

...

Sonunda Everlyn ve babam gelmişti. Daha doğrusu bir anahtar sesi duymuştum ve onların olduğuna kanaat getirmiştim. Rafaella Sam ile olacaktı ve bu saatte gelmeyebilirdi. Hızla yatağımdan kalktım ve kilitli kapımı açtım. Tam o sırada ayaklarımda bir ağırlık hissettim. Kafamı aşağıya çevirdiğimde Neymar'ın uyumuş olduğunu gördüm. Sanırım kapımda uyuyakalmıştı. Şaşırmıştım. Hızla yanına eğilip onu uyandırmaya çalıştım.

"Elizabeth ... " Uykusunda konuşuyordu. Bense aşağıdakilerin Everlyn ve Babam olmaması için dua ediyordum. Eğer yukarıya gelip bizi böyle görürlerse kafalarında yanlış bir fikir oluşabilirdi. Ellerimi yanaklarına vurarak onu uyandırmaya çalıştım.

"Elizabeth ..." dedi ve başını bacaklarımın üzerine koyup, ellerimi sıkıca tutup uyumaya devam etti. Tuhaf hissetmiştim. Tamam, uykuda olabilirdi ama yinede adımı söylemişti. Ellerimi tutmuştu ve başını bacaklarımın üzerine koymuştu. Ayrıca kapımda uyuyakalmıştı. Bütün bunlar ne anlama geliyordu. Ah, Neymar. Seni anlayamıyorum. Neden bir hareketin diğerini tutmuyor?

Ben bunları düşünürken birden merdivenlerde Rafaella belirdi. Yüzündeki şaşkınlık ifadesi, benim onu görmemden sonra gülümsemeye dönüştü. Çantasını olduğu yere attı ve yanıma geldi.

"Burda neler oldu?" Gülüyordu. Bense durumdan oldukça rahatsızdım.

"Uyuyakalmış" Merakla bana baktı.

"Burada mı? Senin kapının önünde?" Gülümsemeye çalıştım ve başımı evet anlamında salladım. Gülmeye başlamıştı yeniden.

Tam o sırada Neymar yine "Elizabeth ..." dedi. Rafaella'nın başı hızla abisi Neymar'a döndü ve daha da fazla güldü.