Da Silva's Sister [Written by; Neymarable] TAMAMLANDI

7. Bölüm

" Ben .." Artık meraktan geberiyordum. Gözlerini kapadı ve birkaç dakika durup açtı. Çok değişik görünüyordu. Nefret dolu, öfkeli gibi. Yüzü sanki karşısında bir pislik varmış gibi ekşimişti.

"Ben senden nefret ediyorum! Bana yaşattıklarından!.., bencilliğinden!.., kibirliliğinden! Herşeyinden nefret ediyorum!.. Seni hiçbir zaman önemsemedim ve önemsemeyeceğim de!" deyip cebindeki anahtarı çıkarıp bana attı. "Şimdi istediğin gibi s*ktirip gidebilirsin!"

Gözlerim artık gözyaşlarımı taşıyamıyordu. Vücudum ayak tırnaklarımdan saçlarımın herbir teline kadar yanıyordu. Boğazımda büyük bir yumru vardı sanki. Ve ben nefes alamıyordum. Az önce benden nefret etmediğini, şimdi ise delice nefret ettiğini söylüyordu. Psikolojimi yerle bir etmişti 1 dakikada. Yerden anahtarı aldım ve ateş gibi yanan gözlerine baktım. İşaret parmağımı göğsüne sabitledim. "Sen ..." Gözyaşlarım yanaklarıma süzüldü.

"Sen hayatımda gördüğüm en pislik insansın!" İşaret parmağımı aniden yumruk yapıp göğsüne vurdum sertçe. Ardından da odadan çıktım. Bunu bana nasıl söylerdi? Ondan artık daha da nefret ediyordum. Beni yoruyordu. Çok yoruyordu hemde.

Evden çıktığımda rüzgar birden yüzüme vurdu. İrkildim ve gözyaşlarımı sildim. O hiçbir şeyi hak etmiyordu. Gözyaşlarımı bile hak etmiyordu. Sevgimi bile hak etmiyordu. Yürümeye başladım. Dizlerim beni zar zor taşıyordu sanki. Yorgundum.

Telefonumu çantamdan çıkardım ve Colin'i aramayı düşündüm. Eve gitmek istemiyordum. Tek istediğim Colin'in kolları arasında olmaktı. Neymar'ı sadece onun kollarında unutabilirdim. Nefesimi verdim ve öksürüp sesimi düzelttim. Ağladığımı bilmemesi gerekiyordu.

"Alo Colin?"

"Efendim bebeğim? Bir sorun mu var? Gelmemi ister misin? Neymar birşey mi yaptı yoksa?" Hiç ara vermeden bir anda çıktı kelimeler ağzından. Gözlerimi devirdim. Evet, Neymar birşey yaptı ama sen bunu bilmemelisin.

"H..Hayır hayır. Birşey olmadı. Sadece ben senin yanına gelmek istiyorum" Telefonun diğer ucundan hafif bir gülme sesi geldi.

"Peki, park'a gel. Biz oradayız çocuklarla" Arkadan "Hey! Eliza! Gel ve sevgilinin o bebek suratının ne hale geldiğini gör!" diye bağırışlar ve kahkahalar duyuyordum. Endişelenmiştim.

"N..Ne? Ne oldu? Birşey mi yaptılar sana?" Benimde onun yaptığı gibi kelimelerim hiç ara vermeden çıktı ağzımdan.

Gülme sesi geldi ve "Fazla birşey yok hayatım. Bilirsin, bizimkiler işte. Abarttıkça abartırlar"

"Hemen geliyorum. Abartıyorlar mı abartmıyorlar mı göreceğim" Telefonumu kapadım ve hızlı adımlarla parka doğru yürümeye başladım. Tam o sırada durdum. Arkama döndüm ve Neymar'ın evine baktım. Bu gün, burayı son görüşüm olmuştu. Artık oraya asla girmezdim. Babam orada yaşarsa yaşasın. Ben kendi evimde mutluydum. Parka doğru hızla yürümeye devam ettim.

Sonunda parka vardığımda Colin, Sam, Isaac ve Frank'ı bir banka dizilmiş halde gördüm. Mutlu görünmeliydim. Gülümsedim ve ellerimi havaya kaldırıp sallayarak "Colin!" diye bağırdım. Hepsi sesin geldiği yöne doğru baktı. Colin beni fark ettiği an olduğu yerden kalkıp bana doğru koştu. Bende ona doğru koştum. Çok aptalcaydı ama beni güldürmeyi başarmıştı.

Sonunda birbirimize sarılarak durduk. Colin yanaklarımdan tuttu ve dudaklarıma küçük bir öpücük kondurdu. Gülümsedim ve bende ona aynısını yaptım. Yüzüne dikkatlice baktığımda ise gözünün altında birkaç morluk, kaşının üzerinde bir kızarıklık gördüm. Ağzım endişeyle açıldı ve elim hemen gözünün altındaki morluklara gitti.