Voorbestemd

31. Saella Mordigan

'Vaalea seinä.' Ik trek snel een nieuwe barrière op om Viola te beschermen van de schaduwen. Mijn mana spreidt uit en ik trek het overal gelijk tot er een koepel om ons heen ontstaat. De schaduwen deinzen terug met een krijs wanneer ze in contact komen met het licht. Ik kom naast Viola staan, ik moet haar beschermen totdat het teken er is. Gelukkig lijken de schaduwen wat rustiger te zijn, misschien focussen ze zich op drie in de duisternis.

Ik heb een bittere nasmaak in mijn mond dat Vau onze rollen heeft omgedraaid op het laatste moment, maar er is geen tijd om boos op hem te zijn. Mijn ogen staren in het zwart terwijl ik de staf vastklem tot mijn hand verkrampt. 

'Houd je het nog vol?' vraagt Viola me. Ze kijkt me vanuit haar ooghoeken aan, de priesteres ziet er moe uit. Ik knik en zwaai mijn staf rond de barrière om de mana weer glad te strijken. Ik ben niet moe zoals ik eerst was, sterker nog, ik heb me nog nooit zo levend gevoeld in de laatste week. Met mijn vingers veeg ik mijn haren uit mijn gezicht, ik houd mijn staf voor mijn gezicht. Mijn ogen gaan voor de zoveelste keer over de barrière om de oneffenheden op te sporen.

Een hand bonkt op de barrière. Mijn schouders springen op en ik zet vlug een stap naar achteren. Meerdere handen drukken zich op de barrière en vingers klauwen in het mana. Van elke kant slaan de handen op de barrière en zorgen ze voor rimpelingen in de koepel. Mijn ogen schieten naar elke hoek, maar ik begrijp niet wat er aan de hand is. Uit voorzorg kom ik dichterbij Viola te staan met mijn staf gereed.

Een hand breekt door de barrière en steekt naar binnen. Hij haalt zich open aan de scherven van de barrière en bloed drupt langs zijn onderarm omlaag. Zijn arm spartelt rond en probeert ons te bereiken. Het gat breidt zich uit tot grote scheuren die verder in elke richting verder reizen.

Ik moet iets doen. Ik bijt op mijn onderlip en laat mijn blik weer langs de koepel gaan, de barrière begint af te brokkelen op de plekken waar de handen zich in proberen te klauwen. Gaten worden gemaakt in het licht en schaduwen stromen naar binnen met de bebloede handen.

De handen lijken niet van Mørket te zijn, het licht jaagt ze niet weg zoals de schaduwen. De enige andere verklaring zou dan de Varjo zijn, maar waarom zijn ze in deze toestand? In dat geval moet ik een andere aanpak hebben om ze weg te houden.

'Viola, zodra de barrière breekt, ga ik een windvlaag oproepen. Blijf doorgaan. Ik zal je veilig houden.' Ik hef mijn staf op en verzamel mijn mana in de ringen. Mijn hart bonst in mijn keel, proberen de Varjo ons aan te vallen of juist van Mørket weg te komen? Handen reiken vanaf elke kant naar ons toe door de barrière heen, ze spartelen alsof ze iets wanhopig proberen te verkrijgen.

De barrière breekt met een kletterend geluid. Scherven schieten mijn kant op met hoge snelheid en de wind blaast hard in mijn gezicht. Geschreeuw en gekreun luidt om ons heen. De schaduwen stormen op ons af. Ik moet meteen een barrière opzetten hierna. Met een diepe adem vervorm ik de wind naar mijn wens.

'Tuulenpuhallus!' De razende wind begint om ons heen te cirkelen terwijl ik mijn staf boven mijn hoofd zwaai. Hij tilt mijn haren op en beweegt mee met de bewegingen die ik hem opdraag. De ringen van Aura rinkelen en ik klem mijn kaken geconcentreerd op elkaar. Met een snelle slag duw ik de wind naar buiten. Handen schieten naar achteren en meteen grijp ik de kans om een nieuwe barrière op te zetten.

Ik zuig een teug lucht naar binnen en verzamel mijn mana in de staf. Een pijnscheut gaat door mijn wang en mijn schouders springen op. Mana glijdt door mijn vingers, maar ik haal het snel terug.

'Vaalea seinä.' Een pijnscheut gaat door mijn nek en ik krimp even ineen, maar het weerhoudt me niet om de barrière op te zetten. Licht spreidt om ons heen en ik stap nog dichter bij Viola. De schaduwen deinzen weg van de barrière met een krijs, alsof ze pijn lijden. De koepel is kleiner geworden, we hebben wat ruimte verloren door de aanvallende schaduwen.