Voorbestemd

15. Saella Mordigan

Pas wanneer de zon weer onder is, stoppen we. We bouwen een kampvuur en eten ons eten zoals gewoonlijk, maar de sfeer is anders geworden. Lichter, frisser en comfortabeler. Ik kan naar Lance kijken en hij zal me een erkennend knikje geven. Ik kan vandaag zelfs naast Vau zitten zonder dat er spanning in de lucht hangt.

Na het avondeten kucht Lance dan. 'Ik dacht er dus aan om elkaar misschien beter te leren kennen, weet je. Omdat in de strijd van Mørket we elkaar waarschijnlijk blindelings moeten vertrouwen. De ervaring met de fabriek heeft al ervoor gezorgd dat we elkaar wat meer vertrouwen, maar ik heb een wondermiddel gepakt.' Lance trekt een fles likeur tevoorschijn, Carl fluit er goedkeurend naar.

'Waar heb je die vandaan gehaald,' zegt Carl dan terwijl hij de label van de fles leest. Het is een sterke drank, dat is het enige wat ik ervan weet, ik houd niet zo van drinken. Ik vond het vervelend hoe mijn gezicht warm wordt en mijn hoofd lichtjes, maar het is zeker een middel om ervoor te zorgen dat ik ga praten.

'Nou, Voorbestemde tovenaar, begin, vertel ons wie Vau is.' Lance haalt de kurk eruit met zijn zakmes en geeft de fles aan Vau, ik leun naar voren om een beter beeld te krijgen van zijn gezicht. Mijn mondhoeken krullen omhoog. Ik kan de twijfel in zijn ogen lezen, maar hij zet de fles tegen zijn lippen aan en neemt een flinke slok. Ik zie zijn adamsappel op en neer bewegen wanneer hij slikt. Hij geeft de fles meteen door en met de rug van zijn hand wrijft hij over zijn lippen.

'Ik ben Vau Cagnata,' begint hij een beetje twijfelachtig. Hij likt over zijn lippen en ik vraag me af of hij nog de smaak van likeur kan proeven erop. 'Ik ben negentien en ik ben uitgeroepen tot Voorbestemde tovenaar, maar ik weet eigenlijk niet of ik die titel verdien. Ik zou namelijk met een andere tovenaar horen uit te vechten wie er sterker is, maar ze kwam nooit opdagen.' Vau richt zijn blik op mij, zijn ogen staren intens naar me met eenzelfde blik die ik zie wanneer hij naar vuur staart. Ik wend mijn ogen af, mijn wangen worden warm. Waarom kijkt hij me zo aan?

'Maar het bleek dat ze ziek was van de Schaduweter, dus werd ik zonder enige conflict uitgeroepen tot Voorbestemde tovenaar. Maar het zou fijn zijn als we na Mørket nog steeds de strijd zullen uitvoeren, want ik ben wel benieuwd of ik haar nog steeds kan inmaken.' Ik rol met mijn ogen. Hij heeft bij het eindtoernooi van Lux misschien van me gewonnen, maar ik ga niet nog een keer van hem verliezen.

De fles is ondertussen al bij Viola aangekomen, na Viola zal de fles bij mij komen. Ik weet niet waarom, maar het maakt me een beetje zenuwachtig. Carl is de volgende die zal vertellen over zichzelf, hij heeft rode blosjes op zijn wangen en zucht gefrustreerd.

'Ik ben Carl, een burgerlijke ridder. Ik was bezig met het stijgen van de rangen en was bijna vernoemd tot koninklijke hoofdridder, totdat die zakken besloten om mij naar Mørket te sturen omdat ze bang zijn om hun eigen handen vies te maken. Maar ik heb besloten dat ik Mørket zal verslaan en hoofdridder zal worden, maar dat kan ik niet in mijn eentje. Ik reken op jullie.' Carl stoot zijn vuist in de lucht, het is echt een speech die bij hem past voor mijn gevoel. Het krabt alleen op het oppervlak van wie Carl echt is, misschien dat later in de avond hij wat losser wordt.

Viola zwaait met de fles voor mijn gezicht en ik pak hem aan. Zonder dat iemand het ziet, ruik ik eerst aan de fles. Ik schiet naar achteren door de scherpe steek in mijn neus, dit is zeker sterke likeur. Ik zet mijn vrije hand tegen mijn wang aan, misschien lukt het me één slok te nemen zonder dat mijn hoofd licht gaat aanvoelen.

Ik zet mijn lippen aan de fles en gooi een slok naar achteren. De vloeistof brandt in mijn keel en warmt mijn lichaam op, mijn gezicht begint al te gloeien. Ik geef de fles weer terug aan Vau en leg mijn koude handen tegen mijn gloeiende wangen aan. Mijn lichaam heeft snel gereageerd op de alcohol die in mijn onderbuik tintelt.