Voorbestemd

21. Saella Mordigan

Het is de zesde dag wanneer ik weer een aanval heb, twee dagen eerder dan de vorige keer. Ik snap niet waarom de periodes tussen de aanvallen steeds korter worden, sinds de eerste dag dat ik ziek ben geworden, is er altijd tien dagen tussen de aanvallen geweest. Maar nadat ik met de anderen begon mee te reizen, zijn de dagen steeds korter geworden.

Vau heeft besloten dat we niet  verder gaan met het oefenen van de tähti purskathi, zodat ik zoveel mogelijk mana kan besparen. Ik weet dat het de juiste keuze is, maar ik kan toch niet verhelpen om een beetje teleurgesteld te zijn. De les zorgde ervoor dat ik even niet hoefde te denken aan alles om me heen, ik kon gewoon focussen op mij en mijn magie.

Mijn volgende aanval is na vier dagen. Ik kan niet zeggen dat het me verrast, maar het maakt me zeker bang. De anderen schieten me altijd bezorgde blikken toe, maar ik beantwoord ze niet. Zij hebben wat meer te doen dan op te letten op iemand die voorbestemd is om te sterven.

Het lopen is zwaarder geworden nu al die bomen op de grond liggen en met de hellingen, mijn lichaam werkt niet helemaal meer mee. Ik herinner me nog de omgevallen boom waar Lance in was getrapt. Toen ik naar de holle boom met insecten staarde, ging ik er maar één gedachte door me heen.

Ik ben net zoals de boom. We worden allebei vanbinnen weggevreten tot we het niet meer uithouden.

'We naderen een dorp,' roept Carl naar achteren, hij houdt de route nog steeds netjes bij op zijn kaart, zodat we niet verdwaald raken. Ik stap over een kuil in de grond, het is het eerste dorp dat we zien dat door Mørket is getroffen. Wat zal er nog van over zijn? Ik kijk naar de dode bomen om ons heen, als de aanwezigheid van Mørket alleen al dit kan veroorzaken, laat staan als hij zijn best doet om het terrein te vernietigen?

Vau loopt naast me, zijn staf rust in zijn rechterhand. Ik heb die van mij voorlopig opgeborgen, ik moet mijn mana besparen, aangezien ik niet weet wanneer de volgende aanval is. Mijn zij klopt lichtelijk, alsof het me wil herinneren aan de ziekte die in me schuilt.

Vau is de laatste dagen wat meer naast me komen lopen, misschien probeert hij me te beschermen zodat ik mijn eigen magie niet gebruik, maar ik ben niet degene waar hij zich zorgen over moet maken. Hij gaat in de strijd tegen de belichaming van het kwaad, als we ons ergens zorgen over horen te maken, dan zijn het de vier mensen die als Voorbestemden werden gelabeld en het lot van Loralei in hun handen hebben gekregen.

We zien na een uurtje lopen het eerste huis van het dorp. De gemetselde stenen staan nog overeind, maar het rieten dak is vijf tinten donkerder geworden. Alle huizen staan er misschien nog, maar er hangt een onheilspellende sfeer hier. Het is te stil, deuren staan wagenwijd open. Ik kan een taart zien die op de grond is gevallen, waarin duizenden mieren krioelen. Mijn ogen schieten rond, er is nergens een teken van menselijk leven.

'De put is compleet opgedroogd,' zegt Lance nadat hij erin heeft gekeken. Alle mensen zijn verdwenen, ik hoop dat ze zijn weggevlucht voordat Mørket kwam. Met voorzichtige stappen ga ik voorbij het eerste huis.

Het raam staat open bij het volgende huis, een schommelstoel beweegt nog langzaam heen en weer door de wind en het doet me denken aan de horrorverhalen die een dienstmeisje me verteld heeft, over een verlaten huis waar ooit een oma in heeft geleefd.

'Ik zie nergens leven,' hoor ik Viola achter me zeggen. Ik been langs de huizen en kijk door de ramen voor het geval iemand het nog heeft overleefd.

Ik loop het derde huis voorbij zonder een hint van leven te zien. Een rottende stank vult mijn neus en ik krijg een slecht gevoel. Het pad loopt uit tot een plein waar ze waarschijnlijk dorpsvergaderingen hebben gehouden, voordat ik op het plein aankom, bevries ik op mijn plek.