Voorbestemd

9. Saella Mordigan

De kinderen verblijven opgesloten in een grijs gebouw zonder ramen, het is één lange kamer die zwakjes verlicht wordt door een olielamp. Ik moet een beetje door mijn knieën omdat mijn hoofd anders tegen het plafond aan zal komen. Meneer Dubroc heeft de deur op slot gedaan met een zwaar hangslot zodat er echt geen kinderen kunnen ontsnappen, mijn spullen zijn door ze weggenomen uit voorzorgsmaatregelen. Met mijn ogen tot spleetjes geknepen probeer ik zoveel mogelijk te zien van deze enkele kamer.

De kamer lijkt op gedeeld in twee delen, hier in het begin leggen ze hun schoenen neer, er is een wasbak waar de kinderen een voor een hun gezicht, armen en benen wassen. Ze doen het geluidloos en op een automatisch mechanisme. Ze wassen zich en schuiven dan door naar één handdoek die ze allemaal gebruiken om zichzelf te drogen.

In het achterste gedeelte staan er alleen maar stapelbedden tegen elkaar aangeschoven als een puzzel. De kinderen klimmen erop of kruipen eronder en schuiven helemaal naar achteren, in elk bed liggen minstens twee kinderen. Ze liggen dicht tegen elkaar aan zonder ruimte te besparen.

Ik kan mijn ogen niet geloven, hoe kan meneer Dubroc deze kinderen opsluiten alsof het beesten zijn? Ik bijt op mijn onderlip, de kinderen blijven zichzelf wassen en naar bed toeslepen. Wat heeft hij gedaan tegen ze? Kinderarbeid is misschien toegestaan, ik verwacht toch wel wat ethische maatregelen waar de baas zich aan moet houden. Ik houd mijn hand voor mijn mond wanneer ik de afdruk van zweepslagen op het lichaam van vele kinderen zie. De rode striemen op hun armen en benen in de slecht belichte kamer zorgt voor een opborrelende walging naar meneer Dubroc. De zweep heeft misschien geen open wonden gemaakt, het moet nog steeds veel pijn hebben gedaan.

Ik voel iemand trekken aan mijn cape en ik kijk omlaag. Het jongetje van de zweepslagen staat bij mij en hij kijkt me met betraande ogen aan.

'Jij bent een lieve tovenaar want je hielp Collin,' zegt hij dan. Zijn onderlip begint te trillen en ik ga door mijn hurken. Rode striemen lopen over zijn blote armen en zijn ogen zijn staren naar zijn versleten schoenen. Ik probeer oogcontact met hem te maken, maar hij wil me niet aankijken.

'Natuurlijk hielp ik je, Collin is een lieve jongen,' zeg ik dan, ongemakkelijk schuivend op mijn hurken om dichterbij hem te komen. Collins tranen beginnen te lopen en hij brengt zijn kleine vuisten naar zijn ogen. Paniek borrelt in mij op, ik ben geen natuurtalent met kinderen, ik weet niet hoe ik hem kan troosten.

'Dat is niet waar want Collin kreeg zweepslagen,' snikt hij dan. 'Stoute jongens worden gestraft.' Zijn tranen rollen vrijuit over zijn wangen en mijn hart wordt in elkaar geknepen. Met mijn duim begin ik de rollende tranen weg te vegen, hoe kan ik hem troosten? De afdrukken van de zweepslagen moeten ook nog pijn doen, als ik nou iets kon doen om de pijn te verminderen. Misschien kan ik op een of andere manier Viola hierbinnen krijgen en hem laten helen met haar krachten, maar ik weet dat het idee onrealistisch is. Mijn eigen tranen komen op en ik doe mijn best om niet met het jongetje mee te huilen.

'Jij bent geen stoute jongen, Collin,' fluister ik hem toe. 'Het is gewoon een stoute man.' Ik roep mijn staf op in mijn linkerhand, misschien kan wat magie hem even afleiden van de pijn. 'Kijk, Collin.' Ik sluit mijn ogen en beeld me vogels in, ik weet welke paden het licht moet lopen om ze te maken, ik heb dit trucje vaker gedaan in de academie.

'Valo.' Ik laat mijn mana langzaam eruit stromen tot een sliertje licht, het licht vervormt zich tot er een rommelige vogel is gemaakt. Het kon beter, maar dit moet er voor nu mee door. Ik open mijn ogen weer voorzichtig, ik laat mijn grip op de magie niet los, anders zal de vogel in elkaar vallen. Collin's ogen zijn net schoteltjes en zijn mond is opengevallen. Hij steekt zijn hand uit om de vogel aan te raken, maar zijn hand gaat er doorheen. De mana is te dun om solide te zijn als een barrière. Ik glimlach bij het zien van hem en besluit het verder te nemen.