Voorbestemd

29. Saella Mordigan

Kom alsjeblieft veilig terug voor me.

Ik krijg de woorden niet over mijn lippen terwijl mijn handen die Vau net hebben aangeraakt, langzaam hun gevoel verliezen. De tovenaar draait zich om en begint naar de anderen te lopen met een wedergeboren vastberadenheid. Zodra zijn rug naar me toe is gekeerd, komen de tranen op. Ik staar naar zijn rug terwijl hij langs de bomen gaat en tel binnensmonds drie tellen af voordat ik hem achterna ga. Mijn hoofd is aan het duizelen en voelt zwaar aan. Ik ga met de rug van mijn hand langs mijn ogen en haal beverig adem. 

Mijn angst is niet zo erg als die van de anderen nu, vertel ik mezelf.

Ik volg dan Vau's voetstappen naar de anderen toe wanneer mijn ogen weer droog zijn. De lucht is akelig ijl hier. Het ruikt niet meer aan alsof alles om ons heen aan het rotten is, maar alsof er niks meer over is, verpulverd doordat Mørket recent hier nog doorheen is gelopen. Er is weinig mana in de lucht, het laatste beetje prikkelt maar in mijn neus, alsof ik peper heb gesnoven zonder dat mijn lichaam me laat niezen.

'Oké, Saella. We gaan je hier achterlaten met alle spullen. Als er gevaar is, ren weg. We kunnen je niet helpen, dus je moet goed uitkijken, oké?' Carl legt zijn hand op mijn schouder en ik knik gewoon. Het is beter als ik hier zit, ik zal ze alleen maar vertragen of in de weg staan. Een ander deel schreeuwt dat ik niet alleen wil zijn. Kou nestelt zich diep in mijn botten en zorgt voor kippenvel op mijn nek. 

'Succes,' mompel ik zwakjes, mijzelf nog in toom houdend. Viola knikt naar me en geeft me een waterige glimlach. Haar handen beven en ze schudt plukken uit haar gezicht. Haar lange mouwen zweven met haar beweging mee en ik hoop nog een kans te krijgen om haar onhandige mouwen te zien hierna.

Lance maakt zijn kruisboog klaar, zijn mouwen zijn opgestroopt en zijn harige kanonsballen zijn nu vol in zicht. Hij heeft een kalme blik in zijn ogen, alsof dit iets alledaags is voor hem. Carl ziet er ook kalm uit en ik bewonder hoe ze rustig kunnen blijven in zo'n situatie. Vau lijkt ook helderder, zijn ogen zijn scherp en mijn zorgen voor hem verdwijnen. Voor ons gesprek zag hij eruit alsof hij een geest heeft gezien en het elk moment in zijn broek kon doen.

'Iedereen weet wat hij dus moet doen, laten we gaan.' Carl geeft het startsein en ik slik nerveus. Ik hoop dat ze alle vier terug zullen komen. Ik weet niet of ik mijn wensen naar een god moet sturen of dat ik ze moet laten meevaren met de wind.

De vier lopen door de bomen heen, hun ruggen zijn nu zonder de buidels die ze de hele reis hebben meegedragen en ik blijf ze nastaren tot hun gestaltes verdwijnen in de verte. Tot hun voetstappen niet meer te horen zijn en ik achterblijf met mijn eigen bonkende hartslag. Mijn benen trillen terwijl ik de plek waar ik de Voorbestemden voor het laatst heb gezien, nastaar.

Ik laat mezelf vallen op de grond, de krioelende beestjes negerend, en ga in een kleermakerszit zitten. De gedachte dat ik alleen ben, voelt aan als een rots in mijn maag en ik zucht, hoelang moet ik wachten? Een steek gaat door me heen. Mijn hand schiet naar mijn kloppende zij terwijl mijn gezicht vertrekt van de pijn. De schaduweter is wel flink actief vandaag, het verbaast me dat het nog niet mijn lichaam uit is gebonsd.

Vermoeidheid trekt aan mijn lichaam, mijn bovenlichaam zwaait heen en weer terwijl ik mijn best doe om mezelf overeind te houden. Na een paar bijna mislukte pogingen om overeind te blijven, geef ik het op en laat mijn lichaam op de koude grond zakken. Mijn hand ligt in zicht en wisselt tussen een scherpe en vaag beeld. Ik knipper verwoed in de hoop mijn blik te beteren, maar tevergeefs. Mijn shirt is omhoog gekropen, mijn cape opzij gevallen op de stoffige grond. Koude wind streelt over mijn zij en de bonkende schaduweter.

Een diepe pijn bloeit uit mijn zij. Mijn hand is te zwaar om naar mijn zij te brengen en ik laat de pijn groeien. Zwarte vlekken belemmeren mijn zicht en mijn oogleden worden steeds zwaarder.