Voorbestemd

25. Saella Mordigan

Zodra de eerste zonnestralen me wakker maken, heb ik het gevoel dat er een wonder is gebeurd. Ik heb gisteren geen aanval gehad en ben met een haartje aan de dood ontsnapt. Al herinnert de doffe pijn in mijn zij me dat het een kwestie van tijd is voordat het een keer zal mislukken.

De gebeurtenissen van de vorige dag zijn wazig nadat ik in huilen ben uitgebarsten. Alleen dat Vau me heeft omhelsd en mijn zijde nooit heeft verlaten. Mezelf opkrullend onder de deken en houd mijn handen bij mijn hart. Mijn lichaam voelt warm aan als ik aan zijn woorden van gisteren denk, woorden die ik nooit verwacht zou hebben.

Omdat je belangrijk voor me bent, ik wil je niet kwijt.

Ik verberg mijn wangen in de dikke dekens, het gevoel om in het rond te trappen negerend. Vau is ook belangrijk voor mij geworden. Ik heb hem daarom al mijn zorgen kunnen vertellen. Wanneer ik met hem praat, blijft de gedachte dat ik aan het doodgaan ben uit mijn hoofd.

Iemand bromt dan, vervolgt door het geluid van een deken die wordt opengeslagen. Lance is waarschijnlijk allang opgestaan, hij gelooft dat de beste dieren voor zonsopgang kan worden gevangen en staat daarom altijd als eerst op van ons. Alsof één dag uitslapen deze gewoonte van hem zal breken. Dan moet het Carl zijn.

Beelden van gisteren schieten weer in mijn hoofd, een schuldgevoel gemengd met schaamte borrelt in mij op. Hij heeft een paar dagen geleden nog een hele speech gegeven over samenwerking en ik kon op het cruciale moment alleen maar aan mezelf denken. De pijn in mijn zij wordt heviger en ik zucht. Het minste wat ik kan doen is dan mijn excuses aanbieden, al zal dat niet zijn pijn afnemen.

Ik trek mezelf zachtjes onder de dekens vandaan zodat ik Vau niet wek. Geluidloos kom ik dan overeind, ik klop het stof van mijn handen af. Mijn wonden zijn verdwenen. Mijn hand schiet naar mijn gezicht en mijn vingertoppen strelen over mijn wang, maar ik voel geen oneffenheid meer op wat mee-eters na. Heeft Viola me geheeld gisteren?

Carls voetstappen onderbreken mijn gedachten weer, ik moet niet afgeleid raken. De ridder loopt de bomen in en ik zet een achtervolging in. Zodra hij mijn voetstappen hoort, kijkt hij achterom. Hij zet zijn vinger tegen zijn lippen aan en gebaart me met hem mee te gaan. Zijn blik gaat maar Viola die nog ligt te slapen, ze is vast moe na gisteren. Ik volg Carl een stukje van het kamp vandaan zodat we kunnen praten zonder anderen te storen. We klimmen de krater uit en stoppen er dan bovenaan.

'Waar wilde je het met me over hebben?' vraagt Carl dan. Er is geen woede of irritatie in zijn stem, maar de toon van een geduldige ouder. Hij gaat zitten aan het begin van de helling met zijn benen omlaag. Ik laat mezelf naast hem zakken in dezelfde houding. Steentjes rollen omlaag wanneer mijn hakken tegen de helling aankomen.

'Doet je wond nog pijn?' Ik knik naar zijn arm en Carl stroopt automatisch zijn mouw van zijn reserveshirt op. De wond heeft een vers litteken achtergelaten op zijn onderarm en mijn adem stokt. Tranen branden in mijn ooghoeken van schaamte en schuld, maar ik weiger nu te huilen. Ik bijt hard op mijn onderlip, niemand zit op een huilebalk te wachten.

'Een klein beetje maar, Viola zei dat ze hem niet helemaal kan helen en dat er een litteken over zou blijven.' Carl houdt zijn onderarm dan omhoog en kijkt er zelf met een verslagen blik naar. Dan vallen zijn ogen op mijn blik. 'Wat is er?'

Ik haal een beverige adem om mijn stem helder te laten. 'Het spijt me, voor gisteren. Als ik niet twijfelde en alleen aan mezelf dacht dan zou je niet gewond zijn geraakt.' Ik bal mijn handen tot vuisten en druk mijn nagels diep in mijn palmen.

'Eerlijk, ik ben een beetje blij dat je twijfelde,' zegt Carl dan. Hij zet zijn handen achter zich en leunt naar achteren, zijn blik gaat omhoog. 'Het feit dat je twijfelde, betekent in mijn ogen dat je in ieder geval niet bereid bent om de dood in te duiken als een tragische heldin.' Zijn stem is luchtig, maar spijtig, alsof hij uit ervaring spreek. Ik kijk hem verwachtingsvol aan en veeg snel met de rug van mijn hand de tranen uit mijn ogen.