Voorbestemd

28. Vau Cagnata

Ik weet niet wat er nu door me heengaat. Angst stormt rond in mijn hart terwijl ik Lance achternaga. Hij rent indrukwekkend snel met Saella over zijn schouder, al denk ik dat zede tovenares niet comfortabel is in die houding. Alle vermoeidheid is verdwenen, het voelt alsof ik blind het slagveld op zal rennen. Mijn hart klopt harder dan mijn denderende voetstappen en alle haren op mijn nek staan overeind.

Carl staat een eind verderop te wachten, hij heeft zijn hand tegen zijn kin aangezet en zijn voet tikt herhaaldelijk op de grond. Zodra hij ons ziet aankomen, laat hij een gerustgestelde zucht. Lance en ik stoppen, mijn ademhaling is snel en de verse lucht prikt in mijn longen. Koud zweet rolt over mijn rug en het bloed gonst in mijn oren. Saella wordt neergezet en ze klemt haar armen even over haar maag. Dat zal vast pijn hebben gedaan. Viola komt als laatst aan, het zweet rolt over haar gezicht, maar haar blik is nooit zo serieus geweest.

'Oké,' zegt Carl dan, de onrust in zijn stem druipt naar buiten, maar hij doet zijn best om de trilling in zijn stem te verbergen. 'De strijd is dus dichterbij dan we dachten, we hebben geen tijd meer te verliezen. We kunnen onze spullen achterlaten bij Saella die op een afstandje gaat zitten.' Saella knikt met haar blik op de grond gericht.

'Oké dan, ik denk dat iedereen het plan nog weet, maar toch.' Carl slikt even en haalt diep adem, zijn stem is wat vaster geworden, zijn uitstraling weer rustig als een echte leider. 'Vau en ik vooraan. Viola maakt een helende cirkel en Lance beschermt Viola. We weten niet hoe of wat Mørket is, we hebben hem nog niet gespot, maar er zijn zeker mensen hierbij betrokken. Er is een grote groep Varjo die met Het meereist.'

Ik slik nerveus. Je pakt de menselijkheid van hen af, stel je voor dat het geen mensen zijn. Ik heb hard over Carl's woorden nagedacht, maar ik heb de truc erachter nog niet kunnen ontcijferen. Ik weet niet hoe ik de menselijkheid van iemand ga afpakken, of hoe ik iemand kan verbranden tot de dood. Ik bijt op mijn onderlip.

'Ik weet dat iedereen bang is, wij zijn allemaal gewoon mensen die in deze zooi zijn gegooid, maar we zijn gekozen voor een reden. Mensen hebben vertrouwen in ons, wij zijn de Voorbestemden, een symbool voor hoop en bevrijding. Ik weet dat sommigen het maar een vervelende label vinden, maar voor de burgers zijn we meer dan alleen een label. We zijn hun licht in deze donkere tijden. Dus ik wil dat we ons allemaal daar even bij stilstaan en alle andere gedachten uit ons hoofd halen. Vertrouw op elkaar, vang elkaar op en als we hier dan eindelijk uitkomen, gaan we onszelf platdrinken, oké?' Carl grijnst dan om de sfeer te verlichten en Lance spiegelt hem. Natuurlijk wordt Lance blij wanneer drank wordt genoemd.

Ik laat Carls woorden inzinken. Een symbool voor hoop en bevrijding. Dat is wat we zijn in de ogen van de bewoners van Loralei, maar zo voel ik me niet. Ik ben in het diepe gegooid met drie anderen, zonder informatie of enig idee wat ons te wachten staat. We hebben hier nooit om gevraagd, ik heb hier nooit om gevraagd. Woede raast door me heen, het resultaat van mijn angst. Ze konden beter een seniortovenaar sturen in plaats van iemand die net van de magische academie afkomt, iemand die geschikter is en meer ervaring heeft.

'Vau.' Saella kijkt me met een onleesbare blik aan, haar ogen gaan naar mijn onderlip waar ik mijn tand tegenaan duw. 'Kan ik met je praten?' Ik merk nu pas dat iedereen me bezorgd heeft aangekeken. Viola's wenkbrauwen zijn naar elkaar toegetrokken, angst staat in haar ogen. Iedereen is bang dat ik me nu opeens terugtrek. Ik vervloek mezelf dat mentaal zo zwak ben. 'Het gaat niet lang duren.

Saella pakt mijn pols en trekt me even een stukje van de anderen vandaan, haar stappen zijn wiebelig. Alle kleur is uit haar gezicht verdwenen, maar zelfs de zorgen over Saella passen niet meer in mijn gedachten.

'Oké, waar je ook aan denkt, stop daarmee,' zegt Saella dan streng. Haar groene ogen boren in de mijne en ik heb haar nog nooit zo tegen me horen praten. Ze heeft nooit haar stem durven te verheffen tegen me vanwege het verschil in status.