Voorbestemd

5. Saella Mordigan

De Voorbestemden waren eerst verward dat ik meeging, maar nadat ze hebben geleerd dat ik de Schaduweter draag, veranderden hun expressies al snel in medelijden. Niemand heeft Vau tegengesproken op het besluit en we gingen maar op weg.

We lopen zwijgend op het afgeplatte pad, voorin Carl met zijn kaart. Hij heeft me gewoon een hand gegeven en me geadresseerd als 'jonkvrouw Mordigan', maar ik wil niet als een edel worden gezien. Niet nu ik weg ben van huis, ze zullen me waarschijnlijk ondertussen als erfgenaam hebben verwijderd, mijn naam uit de familieboeken gehaald. Misschien hebben ze al openbaar verklaard dat ik hun dochter niet meer ben, al zou ik in theorie op deze manier wél kunnen worden opgeleid tot een tovenaar aan het hof, maar ik weet dat het me dan nog steeds niet blij zou maken. Anders was ik al eerder weggelopen van huis om een hoftovenaar te worden.

Achter de ridder lopen Vau en Lance, Lance ratelt wat over de bomen hier. Ik weet zeker dat ik het interessant zou hebben gevonden, maar omdat het van Lance komt, wil ik het niet interessant vinden. Ik onderdruk het geïrriteerde gevoel dat ik al heb sinds Lance besloot me compleet te negeren. Zelfs tijdens het korte namenrondje behandelde hij me alsof ik lucht was. Vau luistert alleen maar en knikt af en toe. Hij heeft zijn staf vast en zet die om de stap op de grond als een wandelstok, het oog van Ignis schittert in de zon, het is nog steeds een mooie magische steen. Zijn vuurrode cape is een perfecte match met hem en geeft hem een krachtige aura, eentje die afgeeft om niet met hem te klooien. Er is een dahlia op de cape geborduurd met een lichtere tint rood, de bloem van huize Cagnata. Een krachtige markies in de handel en de bloedlijn van succesvolle tovenaars.

Achter me loopt Viola, haar voetstappen zijn onregelmatig en af en toe laat ze een zucht. Ze heeft de meeste moeite met het lopen. Voor mijn gevoel is ze nog niet echt opgewarmd met de anderen. 'Doet het pijn?' vraagt Viola dan wanneer ze me ziet kijken, haar stem is net zo voorzichtig als een briesje. Haar uiterlijk is die van een engel als die een mensenvorm hadden, haar lange blonde haren zijn misschien wat doffer door het reizen, maar het zijn nog steeds prachtige plukken. Ik houd mijn pas in zodat ze naast me kan lopen, het van voor naar achteren te praten is nogal onhandig.

'Nee,' zeg ik, maar ik verbeter mezelf snel. 'Soms, af en toe een steek en de aanvallen doen wel pijn, maar nu niet.' Mijn hand gaat onbewust naar mijn zij en Viola knikt dan. Ze laat een ongemakkelijk lachje klinken.

'Wat deed je voor je een Voorbestemde was?' vraag ik haar dan. Viola kijkt omhoog naar de verte, met haar hand tegen haar wenkbrauwen aan houdt ze de zon tegen.

'Ik werkte in de tempel en beantwoordde de gebeden van zieke mensen, daarna probeer ik ze zo goed mogelijk te genezen met de helende krachten van Lääke, de genezingsgod.' Ik knik. Magie kan de elementen creëren, we kunnen water en vuur maken met het mana in ons bloed, maar we kunnen geen ziektes genezen, enkel wat symptomen behandelen zoals uitdroging, maar de helende krachten kunnen dat wel. Het is traditie dat er altijd een helende priester meegaat als Voorbestemde, hij of zij zal een helende cirkel maken om de Voorbestemden te steunen in de strijd en de vermoeidheid weg te drukken.

De priesters spelen een grote rol in de strijd tegen Mørket. Met een draai van zijn vinger kan Mørket mensen in zijn zicht een Schaduweter geven, om te voorkomen dat de Voorbestemden ziek worden, moeten ze allemaal een zegen van Lääke halen bij de hoofdtempel. Ze beweren dat er maar vier zegeningen per honderd eeuwen beschikbaar zijn, maar ik geloof dat de tempel er wat achterhoudt voor de koninklijke familie. Het zegen zorgt ervoor dat de drager ervan nooit meer ziek wordt, het geeft hem een immuniteit tegen de Schaduweter en dus de reden waarom Vau wil dat ik met hem meereis, aangezien ik hen in ieder geval niet kan aansteken.

'En jij? Wat deed je voordat je de Schaduweter had?' Het is raar om de tijd te onderscheiden tussen een vóór en na, maar ik laat het rusten. Ik moet terugdenken aan waar ik mijn laatste twee jaar verspild heb. Mijn hand gaat over mijn zij en mijn vingers drukken zich in mijn lichaam.