Voorbestemd

3. Saella Mordigan

Met mijn natte schoenen bungelend aan twee vingers loop ik terug naar waar ik mijn spullen heb gelaten. Mijn voeten zijn heerlijk koel na een dipje in het meer en ik wiebel met mijn tenen om alle aarde er tussenuit te krijgen. Mijn mondkapje hangt losjes onder mijn kin, ik geniet gulzig van de frisse lucht nu ik buiten het dorp ben. Mijn broek plakt aan mijn schenen en de grassprieten kietelen mijn voeten bij elke stap.

Ik heb nog nooit op blote voeten gelopen in het gras, het voelt grappig aan. Thuis kon ik nooit zoiets doen, mijn moeder zou me waarschijnlijk bij mijn arm hebben gegrepen en me een les gegeven over hoe de dochter van een baron dit niet hoort te doen. Een steek gaat door mijn hart bij de gedachte, zouden ze me thuis missen? Het lijkt me sterk, maar het zou een fijne gedachte zijn geweest.

De zon schijnt sterk en begint mijn schoenen te drogen, het is warm vandaag. Ik wil eigenlijk mijn cape afdoen, het is te warm, maar ik kan niet riskeren dat iemand de schaduweter op mijn zij zal zien. Ik kan nooit te voorzichtig zijn. Het spotten van de schaduweter zal onnodige paniek zaaien, datgene wat ik juist wilde vermijden door weg te gaan uit het kapitaal. Daarbovenop heb ik alles onder de controle, behalve het feit dat ik langzaam vanbinnen wegrot.

Ik gooi mijn schoenen naast mijn buidel neer, er is nog tijd voordat het avond wordt, ik hoef niet meteen terug naar Penny's. In een vloeiende beweging laat ik mezelf achterovervallen in het gras. De zon schijnt fel in mijn ogen waardoor ik zelfs met gesloten ogen nog rode vlekken zie in mijn beeld. Ik kan hier nog genieten van de zonnestralen voordat ik terugga. Het is vandaag zo'n mooie dag, vogels fluiten opgewekt hun lied naar elkaar. De grond is oneven wat een last is voor mijn rug, maar het is wel warm. Ik zou hier zo in slaap kunnen vallen.

Vanavond gaat een zware avond zijn. Er zijn tien dagen voorbij sinds de laatste keer dat ik een aanval heb gekregen dus vanavond zal ik er weer eentje krijgen. Ik ben blij dat het tenminste in een regelmatig patroon valt, dan kan ik nog rekening houden met wanneer het zal gebeuren. De aanvallen kunnen het best omschreven worden als de pogingen die de schaduweter doet om me te doden.

Ik heb tekeningen gezien in boeken van uitgedroogde lijken met zwarte lijnen, mensen met bloed aan hun lippen en weggedraaide ogen. Tijdens de eerste aanval heb ik een manier gevonden om te overleven, eentje die alleen een tovenaar zou kunnen toepassen, maar de manier maakt de schaduweter niet beter. Het stelt alleen mijn doodslag uit.

Ik blijf liggen tot mijn broek opgedroogd is, mijn schoenen zijn een verloren zaak, maar door een dag met natte sokken te lopen, ga ik niet dood. De avond valt al snel en de realisatie dat er weer een dag voorbij is gegaan, weegt zwaar op me. Ik weet niet eens waar ik naar uitkijk, de hele wereld lijkt zich ergens naartoe te werken en ik breng mijn dagen door zonder iets uit te voeren.

Zuchtend kom ik overeind, mijn voeten wurm ik in de nog natte schoenen. Ik zou ze zelf kunnen drogen, maar het is beter om mijn mana te besparen voor vanavond. Mijn voet komt neer met een zompig geluid. Het is nu wel heel verleidelijk om mijn schoenen te drogen, maar ik schud de gedachte uit mijn hoofd en schuif het mondkapje weer over mijn neus en mond. Het wordt weer tijd om terug te gaan naar de herberg.

Zoals elke avond is het druk rondom Penny's, het dorp is klein en mensen vervelen zich mateloos. Elke dag is hetzelfde verhaal hier, maar vandaag lijkt er wat anders te zijn. Mensen proosten met elkaar met hun armen aan elkaar gehaakt terwijl ze langs het looppad zitten. 'Op de Voorbestemden!' hoor ik mensen roepen. Ze klinken hun bierglazen ruig tegen elkaar waardoor er wat bier aan de zijkant naar beneden druipt.

Zijn de Voorbestemden langs het dorp geweest? Ik wil de kaart checken om te kijken waarom ze hierlangs komen. Zelf had ik gedacht dat ze zuidelijker zouden gaan, er gaan geruchten rond dat de volgelingen van Mørket, De Varjo, die hun leven hebben gewijd aan Mørket en geloven dat Het over Loralei moet heersen, in het zuiden verblijven.