Voorbestemd

0. Vau Cagnata

'Mørket is herrezen.'

De aankondiging is kort, maar krachtig. Het is een breuk in de rechte lijn van ons leven, alsof het lot vindt dat ons land te welvarend is geweest de laatste eeuwen en er weer een periode van duisternis moet komen. Mørket is weer vrij. De eerste keer dat Het op de vrije loop was, heeft Het ongeveer de helft van Loralei in duisternis bekleed, Het zou Loralei compleet hebben bedolven onder zijn schaduw, en daarna de hele wereld. De schaduweters verspreidden zich over driekwart van de inwoners van Loralei. En iedereen die lijdt aan de schaduweter zou onvermijdelijk sterven.

Mensen waren in paniek en angst heerste over de inwoners van Loralei, tot Mørket werd vernietigd door een groepje mensen. Ze werden 'de Voorbestemden' genoemd, want men geloofde dat ze waren geboren puur om de strijd met Mørket aan te gaan.

En nu Mørket weer is opgedaagd, is het weer tijd om de Voorbestemden bij elkaar te brengen, en opnieuw de strijd aan te gaan met hem.

Althans, dat is wat mijn ouders me altijd hebben verteld, maar ik weet beter dan elk ander dat de Voorbestemden maar een groepje mensen zijn die gekozen worden door de koninklijke familie. Mensen noemen me de Voorbestemde tovenaar, een wonder van de goden, maar het is allemaal een act.

Op één knie sta ik voor de priester, ik voel me als een ridder in deze houding. Mijn rechterhand ligt over mijn bovenbeen en mijn linker heeft mijn staf vast. Ik heb mijn blik naar de grond gericht en staar naar de versleten sandalen die de priester aan heeft onder zijn gewaad.

'Hierbij schenk ik aan Vau Cagnata het laatste zegen van Lääke, die hem zal beschermen van Mørkets duisternis en de schaduweters die hem metgezellen.' Ik hef mijn hoofd op om het zegen te ontvangen en de hoofdpriester kijkt me met een beleefde glimlach aan. Zijn vingers vegen de haren van mijn voorhoofd weg, met zijn ogen gesloten begint hij dan het zegen op mij te plaatsen. Warmte verspreidt zich op de plekken waar zijn vingers tekenen, alsof het zegen me verwelkomt in zijn bescherming. Ik lik kort over mijn lippen en probeer zo stil mogelijk te zitten, bang dat ik misschien het ritueel kan verpesten door een kleine beweging. De blikken van de bijwoners van het ritueel branden in mijn rug en maken me nerveus, ik kan de hoge verwachtingen die ze voor me hebben al op mijn schouders voelen.

'Het is klaar, jonkheer Cagnata,' fluistert de hoofdpriester dan, zijn vingers verdwijnen van mijn voorhoofd. Ik knik kort naar hem. De hoofdpriester zet een stap naar achteren en gebaart naar me om op te staan. Ik haal diep adem.

Leunend op mijn staf kom ik overeind. Ik recht mijn rug en draai me om naar de mensen die zich in de tempel hebben verzameld om het ritueel te bijwonen. Het zijn inwoners van het kapitaal, bewoners van Loralei, mensen die hun hoop in de Voorbestemden vestigen. De drie andere Voorbestemden staan naast me, zij hebben hun zegen al ontvangen. We staan hier voor de inwoners, om ze hoop te geven, maar de waarheid is voor ons zo helder als het water. We zijn niet voorbestemd, er is niks besloten voor onze geboorte en we zijn geen wonderen. We zijn gewoon vier uitgekozen mensen die een levensgevaarlijke strijd worden ingestuurd, maar tegelijkertijd moeten we zelfverzekerd overkomen, zodat het volk gerustgesteld is.

'Zoals velen van jullie weten is ongeveer week geleden een persoon met een schaduweter gevonden. Het eerste teken van Mørkets opwekking. Al eeuwen volgen we dezelfde traditie om Mørket uit te schakelen, de traditie vereist een priester, een jager, een ridder en een tovenaar, elk gezegend door Lääke.'

De hoofdpriester staat achter ons en praat langzaam zodat iedereen hem kan verstaan. Er zitten kleine kinderen in de groep die ons bewonderend aankijken, ik glimlach nepjes, een glimlach die ik vaker gebruik wanneer ik met andere edelen aan een tafel moet zitten. Ouders kijken ons dankbaar aan, ze zijn blij dat we de periode van duisternis zullen wegjagen, zodat hun kinderen die niet mee hoeven te maken. Tenminste, dat is de uitkomst waar we voor hopen.