Voorbestemd

11. Saella Mordigan

De laatste keer dat mijn hartslag zo luid is geweest, had ik me verstopt voor de pianolessen die ik van mijn moeder moest volgen. Ik zat toen tussen de heggen, bladeren bleven aan mijn jurk kleven en ik kon overal op mijn lichaam wel van een tak voelen prikken. Dienstmeisjes schreeuwden mijn naam en renden door de tuin heen om me te vinden, maar ik bleef goed verstopt. Ik herinner me nog hoe ik dacht dat ik niet de slechterik toen was, dat ik al een jaar stomme bruidslessen tegen mijn wil in volgde en ik voor één keer wel een pauze mocht. Mijn moeder dacht er echter anders over toen ik weer verscheen bij het avondeten.

Ik weet dat ik nu ook niet de slechterik ben, maar toch blijft mijn hart tekeergaan. We kunnen elk moment betrapt worden en die gedachte alleen al zorgt voor onrust in mijn lichaam. Ik volg Vau zwijgend, blij dat hij vooroploopt, het is geruststellend dat er iemand anders bij me is. Mijn handen zijn klam, maar ik bal ze tot vuisten om te stoppen met trillen.

'Volg mij,' zegt Vau dan. We glippen langs de achterkant van het gebouw waar de kinderen slapen naar de zijkant van de fabriek. Mijn blik gaat nog naar het belichte raam op de eerste verdieping, maar Dubroc staat er gelukkig niet.

We snellen langs de muur totdat Vau bij een open raam komt, hij zet zijn voet op het raamkozijn en klimt er soepel in. Ik probeer zijn acties te volgen, maar ik ben wat minder handig ermee. Mijn voet blijft haken aan het kozijn en ik beland met een bonk op mijn knieën op een bureau.

Een hand strekt naar me uit om me te helpen, uit automatisme pak ik de hand vast. Het doet me denken aan de etiquetteregels, ik mag niet de koets uitspringen, ik moet altijd wachten tot de koetsier zijn hand uitsteekt om me elegant omlaag te helpen. De hand is van Vau en onze blikken kruizen kort, ik heb nooit gedacht dat hij me zou helpen, maar ik zou ook nooit kunnen bedenken dat ik hier zou zijn met de Voorbestemden. De hand knijpt in de mijne en ik krabbel overeind. Ik spring dan van het bureau af wat niet de meest elegante manier is, maar het werkt goed genoeg.

'Bedankt,' mompel ik zachtjes. Hij knikt alleen maar en mijn hand glijdt uit de zijne. Hij wrijft zijn hand af aan zijn broek en ik besef me weer dat mijn handen klam zijn. De plek waar zijn vingers hebben gezeten, voelt nog warm aan, ik pak mijn eigen hand vast en wrijf met mijn duim over de rug van mijn hand.

'Oké, nu we compleet zijn, hoe gaan we dit doen?' brengt Carl onze aandacht terug. Ik vergeet bijna waarom we hier zijn. Carl sluit het raam achter me. Lance en Viola liggen op hun bedden met hun gezicht naar ons toe. Ik hoop dat meneer Dubroc niet komt checken, maar dat zal niet gebeuren als hij de privacy van de Voorbestemden respecteert.

'De kinderen zijn gebonden aan een contract met meneer Dubroc door hun ouders,' zeg ik dan, het is belangrijke informatie die we moeten meenemen in ons plan. We moeten de contracten vinden om de kinderen te kunnen bevrijden, anders zal Dubroc ze zo weer te pakken kunnen krijgen.

'En die zitten waarschijnlijk in zijn kantoor,' zegt Lance dan, hij zet zijn hand tegen zijn voorhoofd en laat een grote zucht horen. 'Het kantoor waar hij de hele nacht in zit.' Viola brengt haar handen naar haar wangen, ze is radeloos. Haar gezicht is al de hele tijd gespannen en ik herinner me haar smekende gezicht toen Carl op het punt stond om ons weg te leiden van de fabriek.

'We moeten hem dan daaruit leiden zodat Vau met iemand de contracten kan zoeken,' mompel ik mijn gedachtegang luidop.

'Waarom ik?'

'Als het een magisch contract is, dan kan het contract alleen vernietigd worden door een sterkere spreuk. Als het een normaal contract is, dan kan je het gewoon door tweeën scheuren,' antwoord ik Vau snel. Hij weet sterkere spreuken dan ik en dat beseft hij ook. 'Maar de vraag is hoe we meneer Dubroc uit zijn kantoor kunnen leiden zonder dat hij verdenkt dat wij iets uitvoeren.' Ik zet mijn hand tegen mijn wang aan en tik met mijn vingers op mijn gezicht, Dubroc zal bij elke vreemde gebeurtenis waarschijnlijk meteen aan ons denken. Hij heeft Lance's woede gezien en Viola's frustratie is hem vast ook niet ontkomen.