Voorbestemd

19. Saella Mordigan

We hebben het kamp opgezet en gegeten zoals normaal, maar de stemming is grauwer geworden na het bezoek aan het graf. De anderen maken zich ook zorgen om Mørket, maar om andere redenen dan ik. Nu we eindelijk het spoor van Mørket volgen, zijn we dichter bij de strijd dan ooit en dat feit maakt sommigen nerveus. Het lot van Loralei ligt nog steeds in hun handen, zwaarder dan ooit.

Ik ben een stuk van het kamp af gaan zitten wanneer iedereen onder hun dekens is gaan liggen om te slapen. Door de open vlakte is er meer wind dan in het bos en ik laat het door mijn haren blazen. De wind maakt me ontspannen, het dringt zich door mijn kleren heen en streelt lichtjes over mijn huid. De sterren zijn beter te zien nu we uit het bos zijn, ze schijnen feller op de dode vlakte, alsof ze de aardoppervlakte hier proberen te troosten vanwege het verdorde land. Er zijn ontelbare sterren en ze maken geen uitzondering aan wie ze hun licht geven, iedereen krijgt hun licht te zien.

Het geluid van vertrapte bloemen klinkt achter me, maar ik draai me niet om. Met mijn vinger in het verdorde gras schrijf ik mijn familienaam. Ik wil weten of mijn ouders aan mij denken, zouden ze mij missen? En hoe zit het met Jelmer, mijn broertje? Vergeven ze me voor de problemen die ik heb veroorzaakt of zijn ze juist boos nu hun enige oplossing ervandoor is? Ik weet het antwoord erop niet, wanneer het gaat om mijn familie worden mijn gevoelens een grote mengelmoes.

Iemand komt naast me zitten, ik gooi een nonchalante blik opzij en zie dat Vau erbij is komen zitten. Zijn rode cape wappert in de wind en ik voel jaloezie opkomen dat hij altijd zijn droom als hoftovenaar heeft na kunnen jagen. Ik wend mijn blik weer af en sluit mijn ogen om me te concentreren op de wind. Het zachte geruis klinkt als muziek in mijn oren. Ik hoop dat hij niet hier is komen zitten om met me te praten.

'Hé Saella,' zegt Vau dan. Ik open mijn ogen en probeer niet te fronsen, maar het lukt me niet helemaal. Ik hoop dat hij het niet verkeerd opvat. 'Ik wilde nog een keer mijn excuses aanbieden, voor vijf jaar geleden en toen ik je kamer zomaar binnen kwam toen in de herberg.' Ik rol mijn ogen, we hebben het hier al over gehad. We hebben allebei fouten gemaakt.

'Ik weet dat het je spijt, het is oké, ik zei het toch. We zijn volwassen nu, we kunnen het achter ons laten,' zeg ik dan, mijn irritatie druipt van mijn stem. Ik zit niet te wachten op een diepgaand gesprek momenteel, ik wil gewoon nergens aan denken.

'Ik weet het, maar ik heb toch nog niet gezegd wat ik wilde zeggen. Dus alsjeblieft, luister naar me.' De oprechtheid in zijn stem laat me schuldig voelen voor mijn gedrag, ik besluit niks meer te zeggen voordat ik iets doe waarvan ik spijt zal krijgen en knik naar hem om te beginnen met praten.

'Ik blijf me slecht voelen wanneer ik terugdenk hoe je voor het hele gebeuren was met Sarah en daarna, het was alsof ik een vlam langzaam zag doven, omdat er een deksel overheen werd gezet. En ik heb meegeholpen om de deksel erop te zetten.' Ik probeer Vau's gebrabbel te volgen, maar zijn ongemakkelijke gezicht zegt me dat hij zelf ook niet weet waar het heen gaat.

'Wat ik bedoel is, is dat het me spijt voor het incident. Toen ik je net leerde kennen was je altijd spontaan en vrolijk, maar ik heb het gevoel dat na het incident het minder werd.'

Ik vorm met mijn mond een o-vorm, ik denk dat ik weet waar hij het over heeft.

'Maar dat had niks met jou te maken,' zeg ik dan voordat hij weer in de herhaling valt maar dan met andere woorden. 'Herinner je nog dat ik verloofd was aan de zoon van graaf Loewenfried?' Vau knikt twijfelachtig.

'Nou, de reden waarom ze mij verloofd aan hem maakten was omdat onze titel instabiel is, ze hoopten de Mordigan naam wat meer zekerheid te geven als ik zou trouwen met een zoon of dochter van iemand met minstens de graaftitel. Maar na het Sarah incident, brak graaf Loewenfried de verloving af, hij vond me niet goed genoeg voor zijn zoon.'