Voorbestemd

13. Saella Mordigan

Nadat Vau en Carl op weg zijn naar het vakantiehuisje van Sarah, binden we Dubroc vast op zijn bureaustoel zodat hij niet ontsnapt. Hij stribbelt flink tegen tijdens het vastbindproces en ik sta op het randje om te vragen aan Lance of hij nog een pijl in zijn schouder kan schieten. We hadden hem niet moeten helen, de wond zou een herinnering zijn aan wat hij de kinderen heeft aangedaan. Zelfs wanneer hij aan de stoel is gebonden, blijft hij door razen.

'Je kan me niet opsluiten! Je hebt geen bewijs dat de kinderen aan mij waren gebonden, je hebt zelf de contracten verbrand!' schreeuwt hij met een trotse grijns, ik schud mijn hoofd.

'Ik kan je wel opsluiten voor een poging tot doodslag op een edel,' zeg ik dan, mijn blik strak op hem gericht. Vanbinnen voel ik me triomfantelijk, maar ik laat het niet op mijn gezicht zien. 'En we hebben de befaamde tovenaar Cagnata, een priesteres en een koninklijke ridder als ooggetuige. Het is jouw woord tegen het onze.'

Met een strakke blik daag ik hem uit om nog meer onzin te spuwen, maar hij begrijpt de boodschap. Ik gedraag me als de edel die mijn ouders hebben willen zien, iemand die trots is op haar titel en laat weten wat haar grenzen zijn en de consequenties die volgen als iemand over de grenzen stapt. Een jonkvrouw die haar titel gebruikt om haar zin te krijgen en een masker voor haar gezicht hield. Ik slik nerveus, de bruidslessen zijn beter in mijn hoofd gestampt dan ik dacht.

'Je bent edel?' zegt Dubroc nerveus, ik knik alleen. Mijn ogen zijn ijskoud en ik zie de paniek bij hem opkomen. 'Wacht, dit is een misverstand! Het spijt me!' Ik negeer zijn gesmeek en draai mijn rug naar hem toe. Viola en Lance lopen de kamer uit en ik trek de deur achter me dicht. Ik wil dat hij nadenkt over de kinderen en de littekens die hij hun fysiek en mentaal heeft gegeven.

'Wat nu?' vraagt Viola me dan. Ze knijpt één oog dicht en verbergt haar gaap met haar hand. We zijn de hele nacht al bezig geweest. De vermoeidheid begint aan mijn oogleden te trekken, maar ik probeer ze open te houden.

'We kunnen beter even gaan slapen, de kinderen slapen nu toch al en morgen kunnen we wat te eten voor ze bereiden,' oppert Lance. Ik knik, we kunnen nu niks meer doen.

Ik hoop dat Vau en Carl niet te moe zijn, ze moeten de hele nacht doorlopen naar Sarahs zomerhuis. Tegelijkertijd voel ik me slecht dat wij wel gaan uitrusten terwijl die twee nog de hele nacht bezig zijn, het lijkt me niet eerlijk. Maar op dit moment kunnen we niets doen en een beetje slaap klinkt als muziek in mijn oren.

De nacht is sneller voorbij dan we gedacht hadden. Lance maakt Viola en mij wakker, maar mijn lichaam voelt als een baksteen aan. Ik heb niet het gevoel gehad dat ik geslapen heb, al is dit weer de eerste keer in een bed na zeventien nachten. Mijn haren staan overeind en ik probeer het een beetje netjes te kammen met mijn vingers. Mijn rug is stijf door de verandering van een harde ondergrond naar een zacht matras die nog een beetje ruikt naar Vau, maar dat zal ik nooit aan iemand vertellen.

Ik rol van het bed af op de grond zodat ik mijn hoofd niet stoot aan het bovenste bed, ik moet opschrijven welke dag het is voordat ik het vergeet. Het is dag acht sinds de laatste aanval, wat betekent dat ik nog twee dagen heb tot de volgende, het is niet iets waar ik naar uitkijk.

Viola komt ook het bed uit, haar haren zitten nog perfect tot mijn verbazing. Haar gezicht geeft alleen aan dat ze totaal niet wakker is, ik kan niet zien of haar ogen in hele dunne spleetjes open zijn of gewoon dicht.

'Laten we wat ontbijt voorbereiden,' zeg ik dan. Ik wrijf de laatste slaap uit mijn ogen en strek mezelf. Mijn rug kraakt zachtjes en het voelt alsof ik weer wat beter kan bewegen. 'Ik zag wat eten in de kasten liggen gisteren, Viola als jij dat pakt. Lance, zorg jij voor wat brandhout dan zal ik dat aansteken straks.' Viola steekt alleen haar duim op en strompelt de fabriek in.