Dear Diary ♥

Hoofdstuk 17

“Weet je het zeker?” Vroeg de detective. “Ik weet niet maar jij dwong me half, ga me nu niet in twijfel brengen door te vragen of ik het zeker weet want dat weet ik niet!” Hij zei niks. Ik keek weer naar mijn school. “Zijn mijn spullen er al” Hij knikte. “Alles staat op zijn plek in je oude kamer. Ik knikte en stapte uit. “Kom” Zei de detective. “Nee, ik ga alleen”

Ik duwde langzaam de deur van de school open en liet hem achter me dicht vallen. In de aula zat bijna niemand, het was ook al 8 uur in de avond. Ik liep naar de trappen en liet mijn hand over de leuning glijden. Ik stapte langzaam de trap op, en toen nog een.

Ik liep de gang in en liet mijn hand langs het behang glijden. Ik stopte voor mijn deur en haalde met trillende hand mijn sleutel uit mijn zak. Ik trilde zo erg dat ik hem er niet in kreeg. Ik ging even tegen de muur aanstaan en probeerde even tot rust te komen. Het was stil in de gangen. Niemand was te horen. Het maakte me rustiger. Ik stak de sleutel in het slot en draaide hem een keer om. Ik opende hem voorzichtig en kwam in een donkere woonkamer. Er was niemand.

Ik legde mijn tas op het kookeiland tussen de woonkamer en de keuken. Ik legde mijn sleutel ernaast en keek nog eens rond. Er was niet veel veranderd. Ik keek in Alex zijn kamer. Ook daar was niks veranderd. Ik keek in alle kamers, bijna niks anders. Ik liep als laatste naar mijn kamer. Ik opende hem voorzichtig.

Het leek alsof ik nooit was weggegaan. Het leek alsof ik nooit was weggeweest. Alsof er niks was veranderd, alsof er niks aan de hand was en hier een normaal meisje genoot van haar schooljaren.

Ik keek naar mijn trofeeën en bekeek ze een voor een. Ik ging alle foto’s af en bleef staan bij mijn bed. Op mijn bed lag mijn cheerleaders pakje uitgespreid op het bed. Ik pakte het vast en liet het stof door mijn vingers glijden. Ik ging op mijn bed zitten en keek rond. Ik kon niet geloven dat ik hier echt terug was.

Ik liep naar beneden, naar de gymzaal en bekeek alles. Ik zat even op de tramponline en keek de zaal rond. Ik liep door naar de kleedkamers en bleef bij mijn kluisje hangen. Er hingen allemaal lintjes omheen. Allemaal verschillende kleuren. Op ieder lintje stond Silver Spirit en dan tegen welke club we moesten. Mijn kluisje was een soort geluksplekje geworden.

Ik ging terug naar mijn kamer. De lampen waren aan. Ik weet zeker dat ik ze net had uitgedaan. Ik liet de deur zacht in het slot vallen en liep naar de woonkamer. De deur naar Alex zijn kamer stond open. Ik liep er naartoe en zag Alex voor het raam staan. Ik duwde de deur iets verder open. De deur kraakte een beetje en Alex draaide abrupt om. “Angel?” Ik glimlachte. “Hey” Hij liep naar me toe en knuffelde me.

“Ik wist het. Jij was dat meisje met de blonde haren. Carlos en ik waren de enige die het geloofden. Kirsten twijfelde” Ik glimlachte. “Ik had nog met Kirsten gepraat, ze vroeg waar ik was” “Ja, ze zat dus al te twijfelen of jij dat was” Ik lachte alleen. “Hoe gaat het?” Ik haalde mijn schouders op. “Ik weet niet. Ik ben nu terug, maar ik voel me niet eens veilig”

Hij gaf me nog een knuffel. “Hier kan je je veilig voelen. Ik zorg daar voor” Ik knikte. Ik ging zitten op de bank en schopte mijn leren laarsjes uit. Ik ging als een balletje op de bank zitten en legde mijn hoofd op mijn knieën en staarde vooruit. Alex liep naar de keuken voor wat drinken toen de deur open ging. “Angel!” Kirsten rende op mij af en sprong op mij en knuffelde me dood.

Ik was eindelijk vrij en merkte Carlos op in de deuropening. Het was een beetje awkward want hij stond daar maar, niet wetende of hij op me af moest rennen of moest wegrennen. Ik wist het ook niet. De laatste keer dat ik hem echt sprak en echt omhelsde was hij mijn vriendje. Ik had hem ondertussen gedumpt via de telefoon en daarna genegeerd.

Ik stond op en liep langzaam naar hem toe en gaf hem voorzichtig een knuffel. Hij hield me stevig vast en zo stonden we voor lange tijd. We gingen allemaal in de woonkamer zitten en ik voelde me zeer ongemakkelijk.

Ze gingen gelukkig niet in op mijn verdwijning maar ze lieten me wel alle leuke dingen die ik had gemist uitgebreid weten. Ze wisten niet van ophouden en vertelde allerlei verhalen die me eigenlijk helemaal niet opvrolijkten. Uiteindelijk gingen we allemaal naar bed. Toen ik zeker wist dat Alex in bed lag liep ik naar Carlos kamer en klopte ik zacht aan de deur.

Carlos opende de deur en liet me verbaasd binnen. “Hoezo ben je niet in je bed?” “Kunnen wij praten?” Hij knikte. “Graag” We gingen op zijn bed zitten. “Hoe zit het nou tussen ons?” Ik haalde mijn schouders op. “Hou je echt van mij?” vroeg ik. Hij knikte. “Ang, ik ben nog nooit zo serieus geweest”

“Ik zal eerlijk zijn, dat verdien je op zijn minst. Ik heb in die tussentijd met iemand anders gehad, ik dacht dat ik je toch nooit meer zou zien. Ik merkte dat ik hem wel leuk vond maar hij was niet wat ik echt wilde…. Dat was jij”

Carlos keek me lang aan. “Wil je het opnieuw proberen?” Ik knikte en gaf hem een kus. Hij zoende me terug. “Blijf je hier vannacht?” ik knikte. “is goed.”

Misschien komt het toch allemaal goed…

Heyyy

Jullie moeten me echt wat tips gaan geven want ik raak uit ideeën en ik weet echt niet meer wat ik moet schrijven

Laat dus alsjeblieft weten wat jullie willen lezen en laat weten wat je graag als verhaallijn een beetje wil hebben

Alsjeblieft

Alsjeblieft

Alsjeblieft

Alsjeblieft

Alsjeblieft

Alsjeblieft

Oke ik hoop dat jullie het echt doen want anders weet ik het niet meer

Ik moet hulp!!!!

AHHHH

Oke

Ik stop

Ik word volgens mij irritant

Haha

Oke

Lovee yaaa allll