Dear Diary ♥

Hoofdstuk 43

POV Angel

Alex zat in de keuken en scrolde op zijn telefoon wat op en neer. Ik was in een pijnlijke stilte aan het koken voor  ons tweeën. De enige woorden die we hadden uitgewisseld waren; "Kook jij vanavond?" "Ja geen probleem" "Oké mooi" 

Daarna kwam de telefoon tevoorschijn en hebben we geen woord meer gesproken. Ik snap dat het moeilijk voor hen is geweest maar ik had het ook niet bepaald makkelijk gehad. Het is niet iedere dag dat ik een keuze moet maken tussen de veiligheid van mij en mijn vrienden en een sociaal leven. 

Ik probeerde geen aandacht aan de awkward stilte te besteden maar het was lastig. Ik hield mijn vaders woorden in mijn achterhoofd. Het koste hen tijd om te wennen aan mijn terugkomst en dat moest ik accepteren. 

Langzaam roerde ik in een pan en staarde lang voor me uit. "Het vlees verbrand zo als je het niet af en toe draait" Ik schrok op van Alex stem en keek hem even aan voor ik het vlees mijn aandacht gaf. "Waar zit je met je gedachten?" 

"Mijn vader denkt dat Donny is gevlucht naar een land dat niet uitlevert aan Amerika. Maar ik geloof het bijna niet. Ik ben bang dat hij me komt zoeken en ik wil niet meer vluchten, ik ben nog liever dood dan nog een keer te moeten vluchten, en ik ben nou ook niet bepaald graag dood" 

Alex was even stil. Ik keek hem niet meer aan en pakte twee borden uit de kast. Ik verdeelde het eten over de twee borden en schoof er één voor Alex zijn neus. 

"Hoe was het de afgelopen drie jaar voor jou?" Ik was al onderweg naar de bank en draaide me om zodat ik hem kon zien. "Het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Iedere dag twijfel je of je nog veilig bent, of je de juiste keuze maakt en of het allemaal nog wel zin heeft." Ik staarde hem nog even aan voor ik op de bank ging zitten. 

"Iedere dag dacht ik of ik niet beter naar hier kon komen. Iedere dag dacht ik aan deze plek en het hield me overeind." 

Alex kwam naast me zitten en zette de televisie aan. "Carlos draait bij, geloof me" Ik glimlachte en liet een traan over mijn wang lopen. "Ik hoop het" Ik zette mijn bord op tafel en liep naar mijn slaapkamer. "Ik ga naar bed" "En je eten dan?" "Ik heb geen honger" 

Ik sloot mijn deur en ging op mijn bed zitten. Dat wachten tot iedereen bij gedraaid was, werd lastig. Dat kon nog lang duren en over een paar maanden zou school afgelopen zijn. 

En dan nog zal ik altijd drie jaar van herinneringen missen die ik aan zal moeten horen. De leuke herinneringen die ik niet heb kunnen delen omdat ik rende voor mijn leven. De verdrietige tijden waarin ik er voor niemand was. 

Ongeacht of ze gewend aan mij zullen raken, er zal altijd een reminder blijven dat ik drie jaar heb gemist terwijl hun leven rustig doorging. 

POV Alex

"Carlos, ik ben het, doe de deur open" Binnen enkele seconden ging de deur open en glimlachte hij. "Kom binnen" 

Ik ging op de bank zitten. "Carlos, je moet met haar praten" Hij schudde zijn hoofd. "Ik heb niks tegen haar te zeggen" 

"Carlos, ze heeft iedere dag geleden. Iedere dag vroeg ze wat voor zin het had om nog te blijven leven maar dan dacht ze aan deze plek en dat hield haar overeind, jij hield haar overeind!" 

"Ze heeft me in de steek gelaten en al die jaren heb ik mezelf de schuld gegeven." 

"Je weet ook wel dat ze geen andere keuze had" Carlos schudde zijn hoofd. "Als ik haar zie, denk ik alleen aan de pijn die ik de afgelopen drie jaar heb gevoeld." 

"Je gevoelens voor haar moeten er ook nog zijn" "Waarom, omdat jij ze nog wel hebt?" Ik zuchtte. "IK zal altijd om haar geven en daarom zeg ik nu dat je je over die pijn moet heenzetten. Ze is niet dood, ze is hier en ze wil je terug" 

"Waarom staat zij dan niet hier voor mijn neus?" 

"Ze was hier, voor ze naar iemand anders ging is ze direct naar jou toe gegaan maar jij hebt haar gezegd dat ze weg moest gaan." 

"Ik geloof niet dat ze echt om me geeft" Ik schudde mijn hoofd. "Kirsten heeft het me verteld, jij was de doorslag, voor jou is ze terug gekomen. Ze weet dat Donny vrij rondloopt maar ze loopt het gevaar toch omdat ze jou wil zien. Wees nou een keer niet zo dom en ga naar haar toe!" 

Hij keek me lang aan. "Maar wat als het niet meer kan worden zoals het was?" "Wie zegt dat het zo moet worden zoals het was, wellicht wordt het beter"

"Je hebt gelijk" Mompelde hij zacht..