Dear Diary ♥

Hoofdstuk 29

"Ik wist wel dat je hierheen zou komen!" 

Ik draaide me om en de rechercheur stond recht voor mijn neus. Ik haalde opgelucht adem. "Alsjeblieft, ik wil naar huis. Ik wil niet bij Donny zijn" Smeekte ik haar. Ze knikte. "Angel... Ben je opzettelijk met hem mee gegaan?" Ik schudde mijn hoofd hevig. "Ik haat hem, maar toen jullie mij belde was ik zo bang wat hij zou doen als ik opnam dat ik hem uit het raam in de berm gooide. Ik was bang dat ik het daarmee erger zou maken" Snikte ik. 

"De rest praten we op het bureau wel over, we gaan je eerst terug brengen naar je vader, die maakt zich zorgen" Ik knikte en liep achter de rechercheur aan. Ik stapte achter in de zwarte wagen van haar en keek naar buiten. Voor ik de deur dicht deed zwaaide ik naar iedereen. "Ik hoop dat je straks wel tegen me praat, want ik heb je gemist" Zei ik tegen Carlos. Hij zei niks en liep weg. 

Een steek in mijn hart maakte de pijn erger. Ik deed de deur dicht en keek naar mijn handen die trilden. 

"Hoe ben je weggekomen bij Donny?" Vroeg de rechercheur. "Hij ging eens in de zoveel dagen weg naar een stadje of dorpje ver weg om daar geld te pinnen, tot zijn rekening werd geblokkeerd, of het geld op. Meisje uit het dorp vroeg of ik mee ging kijken naar het cheerkamp van haar vriendinnen, ik wist dat dat een uitvlucht kon zijn, Donny zou morgenavond laat pas weer terug zijn bij ons huis" 

"Jullie hebben een huis?" Vroeg ze verbaasd. "Donny, hij had het helemaal opgeknapt voor hij vluchtte. Hij had er niet op gerekend dat ik mee zou gaan maar toen hij erachter kwam dat ik hem erin luisde kon hij geen risico nemen en moest hij me wel meenemen, zei hij" Ze knikte. "Dat begrijp ik, je was een bedreiging, jij was de enige die hem erin kon lokken omdat hij nog steeds verliefd op je is" 

Ik haalde mijn schouders op. "Ik weet niet of hij mij als een bedreiging ziet, maar ik weet wel dat als hij erachter komt dat ik niet thuis ben, dat hij al weet dat hij snel weg moet, voor jullie komen" De rechercheur knikte. "We moeten een slim plan bedenken om hem me te nemen. Om hem toch in die val te krijgen" 

"Ik heb misschien een idee, waardoor hij het eerste moment niet iets zal merken" Ze keek me even verbaasd aan en richtte zich toen weer op de weg. "Vertel" Ik haalde mijn schouders op. "Als hij mij niet hoort of ziet in het huis weet hij al genoeg en is hij binnen enkele seconde weg. Als ik er wel ben zal die denken dat er geen problemen zijn en dat we nog gewoon veilig zijn." 

De rechercheur knikte. "Maar wij zijn dan ook in het huis en voor hij het huis uit kan hebben we hem omsingeld, kan jij naar huis en dan kunnen we hem eindelijk opsluiten" Ik knikte. "Precies, zo heb je de meeste kans dat hij niet meteen agressief wordt of er meteen vandoor gaat." Ze knikte. 

"Dan gaan we daar morgen in de ochtend naar toe, dan wachten we hem op, nemen we hem weer mee en voor je het weet kan je terug naar school, hoef je niet bang te zijn voor hem en kan je verder met een tiener zijn" Ik knikte. 

"Dat is lang geleden. Dat is meer dan twee jaar" Ze keek me aan. "Voor de moord?" Ik knikte. "Tot de dag voor de moord was ik de meest normale tiener die er was. Ik was een cheerleader met een perfect, althans dat dacht ik dan, vriendje, geweldige ouders, geweldig leven, populair, geliefd en het belangrijkste, ik was niet bang" Ze knikte. 

"Die jongen heeft je leven in alle manieren mogelijk omgegooid" Ik staarde naar buiten. "Hij heeft mijn leven verpest, ik kan nooit meer hetzelfde meisje als eerst worden, ik zal vaak nog bang zijn, nachtmerries hebben van de dag van de moord en ik zal nog altijd mensen niet snel vertrouwen. Mensen op school zullen dit voorlopig ook nog wel onthouden want dit is niet zomaar iets. Ik zal altijd het meisje blijven dat voor verdenking van moord opgepakt, het meisje wat meerdere malen was verdwenen voor periodes of het meisje dat een gevaarlijke ex had die haar niet zomaar liet weggaan" 

Ze keek me strak aan. "Is het dan niet makkelijker om... om een nieuw leven te beginnen, Angel Westbrook maar dan in een andere stad, waar je gewoon cheerleader kan zijn en weer zoals twee jaar geleden, samen met je vader." Ik haalde mijn schouders op. "Er zijn ook wel redenen om te blijven. Het team waar ik nu mee cheer zijn geweldig en ik hou van iedereen in dat team. Ik hou van Carlos ook al haat die me voorlopig nog wel. Ik heb twee beste vrienden, Alex en Kirsten, die er altijd voor me zijn geweest hoe lelijk het er voor me uitzag. Dat zijn mensen die ik niet wil kwijtraken" 

"Angel, de enige die die keuze kan maken dat ben jij zelf. Jij bent de enige die weet of het een slim plan is om hier te blijven of een nieuwe start te maken, alleen jij kan dat. Ik kan die keuze niet voor je maken, je vader niet, Kirsten niet, Carlos niet, Alex niet, je cheerteam niet, alleen jij kan dat"

Ik zuchtte. "Waarom moet het leven altijd zo moeilijk zijn?" Ze haalde haar schouders op en keek me met een scheve glimlach op haar gezicht aan. "Als het altijd makkelijk was, dan werden we ook niet uitgedaagd om er iets beters van te maken" 

Ik rolde met mijn ogen. "Je moet het niet zien als een slecht leven wat jij leidt. Je moet het zien als een uitdaging. Je bent een sterke meid, dat zag ik al vanaf de eerste keer dat ik je zag, maar je moet er wel voor vechten, en als jij vecht voor wat jij belangrijk vindt, dan weet ik zeker dat jij binnen de kortste keren weer een geweldig leven leidt, misschien nog wel beter als die voor de moord" 

Ik was even stil en liet de woorden binnen dringen. "Het maakt niet uit of je hier woont of ergens anders, zolang je maar kiest voor wat jij belangrijk vindt, en natuurlijk maak je nog een paar fouten her en der, maar daar ben je mens voor en van je fouten kan je alleen maar leren" 

"Dat was diep" zei ik zacht. Ze begon te lachen. "Ik weet ook niet waar ik deze wijze woorden zomaar vandaan tover maar ik weet wel dat ik gelijk heb en zodra we van Donny af zijn je er iets mee moet gaan doen"