Dear Diary ♥

Hoofdstuk 38

POV Angel

"Chayenne, wat ga je doen?" Ik draaide me om. "Naar huis?" Troy knikte. "Zin om iets te doen samen?" Ik zuchtte. "Troy..."

"Luister, gewoon als vrienden, geloof me" Ik knikte. "Vooruit" "Waar loop je dan nu naartoe?" Vroeg hij. "De bushalte?" Hij trok zijn wenkbrauw op. "Ik heb gewoon een auto, dus dat kan ook gewoon."

"We gaan trouwens wel naar jou huis, ik wil weten waar je woont" Zei hij terwijl we het schoolterrein verlieten. "Oké, bij de oude atletiekbaan in de buurt" Hij knikte. Ik zuchtte. Hij reed over de openbare weg. "Waarom ben je verhuisd naar hier? Je komt hier niet echt uit de buurt" Ik knikte.

"Ik moest weg. Het is nogal ingewikkeld" Hij zuchtte. "Dat had ik nog niet door." Een stilte viel.

"Hier links" Zei ik uiteindelijk. Na nog een paar aanwijzingen stopten we voor een klein huisje. "Woon je hier?" Ik knikte. Het was vroeger het huis van mijn moeder toen ze nog klein was. Het stond leeg en er stonden nog degelijke meubels in. Ik opende de deur en liep naar binnen.

Troy keek verbaasd rond. "Je woont hier?" Ik knikte en gooide mijn tas op de krakkemikkige keukentafel. "Met wie?" "Alleen." Ik keek naar Troy. "Je bent de enige die dit weet, alsjeblieft hou het voor jezelf, want als het uitkomt dat ik hier alleen woon, kan het nog wel eens lelijk aflopen."

"Ik had je eerder in een groot wit huis zien wonen, met rijke ouders. Zo zie je eruit, zo gedraag je je. Zo netjes en tja... ik kan het niet uitleggen" Ik keek naar de grond. "Dat was ik ook ooit"

"Ben je weggelopen van huis?" Ik keek even naar hem. "Dat komt wel ongeveer overeen" Hij knikte. "Hoe kom je aan geld? En eten? En hoe kan het dat niemand je heeft gesnapt tot nu toe"

"Ik ben goed in weglopen. Geld krijg ik van een... vriend. En van dat geld koop ik eten"

"Een vriend? Dat is nogal vaag" Ik zuchtte. "Het spijt me, maar ik kan niet zo veel zeggen" "Zit je in een getuigreprogamma?" Ik haalde mijn schouders op. "Zoiets"

Troy ging op de oude bank zitten. "Waarom dit huis?" "Mijn moeder woonde hier als klein kind" "Is ze dood, je moeder?" Ik knikte. "Auto-ongeluk" Troy keek naar de enige foto die ik van de rechercheur had meegekregen. "Zijn dit je ouders?" Ik knikte.

Hij bestudeerde de foto van dichterbij. "Ben je een cheerleader geweest?" Ik knikte. "Ooit, in een ander leven"

Ik pakte snel wat te drinken om even te vluchten uit dit gesprek. Hij kwam de keuken in. "Ik kan je helpen met je problemen als je me vertrouwd" Ik haalde mijn schouders op. "Ik wil het gewoon geheim houden en hier gewoon een leven opbouwen."

Troy kwam naast me staan. "Westbrook?" Vroeg hij. Ik zette een stap achteruit en viel tegen de keukentafel aan waardoor de poot afbrak en alles van de tafel op de grond viel. "Hoe weet je dat?" "Je vader is een van de beste footballers die we ooit op deze school hebben gehad." Ik keek naar de grond. "Maak je geen zorgen, ik vertel niks verder"

Ik zuchtte. "Als je dit al weet kan ik maar beter het hele verhaal vertellen"

~*~

"Jezus" Ik knikte. "Dat kun je wel zeggen" Ik zat op de bank en durfde Troy niet aan te kijken. "Snap je nu waarom ik niet vertel wie ik ben?" Troy pakte mijn hand vast. "Het komt allemaal wel goed" Ik haalde mijn schouders op. "Je weet niet hoe Donny is, hij is waarschijnlijk allang ontsnapt, of heeft iemand gestuurd om mij te vinden."

"Maar je bent al drie jaar veilig, en ik zorg dat je veilig blijft." Ik glimlachte. "Dankje" Hij knipoogde. "Nu je niet meer bang hoeft te zijn dat ik ergens achter kom, aangezien ik al alles weet nu, hoef je ook niet meer voor me weg te rennen" Ik zuchtte. "Ik weet het niet..."

"Stop met alles overdenken, je bent veilig en je kan nooit een nieuw leven opbouwen als je zelf je eigen verleden blijft vasthouden" Hij boog langzaam naar voren toe en zoende me.

Hij legde zijn hand op mijn wang en de andere hand legde hij op mijn rug. "Je bent veilig" Fluisterde hij. Ik ging met hem mee. Voorzichtig liet hij me los. "Zie je wel dat ik gelijk had" Ik lachte. "Je bent een eikel" Hij grijnsde. "Weet ik, dat vindt iedereen ook zo aantrekkelijk aan mij" Ik rolde met mijn ogen. "Eigendunk"

Ik glimlachte naar hem. Ergens vond ik het wel fijn om alles even tegen iemand te vertellen. Ik wist niet of ik nu nog veilig was, maar ik weet wel dat ik Troy me zou kunnen beschermen mocht iemand me vinden...

~*~

Met gym de volgende dag legde Troy zijn arm om me heen. "Ik haat deze les, turnen"Mopperde hij. "Alleen omdat er eindelijk een sport is waar je niet goed in bent" Hij rolde met zijn ogen. "Ik ben niet zo'n huppeltrutje in een kort rokje" Ik trok mijn wenkbrauw op. "Ow wacht, maar voor meiden is dat anders." Ik knikte. "Tuurlijk, weet ik ook weer hoe je over me denkt" Glimlachend keek ik hem aan.

"Ugh, nu komt Ivy, ze denkt dat ze het heel goed kan, ze is misschien wel de beste van de school omdat ze cheercaptain is maar dan nog. Ze kan het niet"

Ivy rende het veld over en deed een paar radslagen en probeerde een salto maar die lukte niet. De jongens deden maar wat koprollen en het zag er heel debiel uit.

"Chayenne, jouw beurt" Ik nam een aanloopje en deed wat trucs. Iedereen stond opeens stil en keek me met grote ogen aan. Ik glimlachte klein en ging toen weer in de rij staan. "Chayenne, heb je interesse in een plekje in het cheerteam, als aanvoerder?" Ivy keek me met grote ogen aan. Ik schudde mijn hoofd. "Liever niet"

Ik ging weer naar Troy. "Waarom niet?" "Dadelijk val ik op" Zei ik zacht. Hij knikte. "Goed punt" Hij glimlachte. Ik keek naar het veld. Kon ik maar, ik wilde zo graag, maar dat kon dus niet...