Dochter van de Maan #Netties2016

Hoofdstuk 4.2

Ik legde hem alles uit. Van wat mijn ouders vertelden tot dat ik wakker werd in een vreemd huis, en vanaf dat ik naar oma ging tot aan het hele gebeuren na onze ontsnapping aan mijn eigen roedel.

'Dus je wilt zeggen dat Joshua, de eerste geboren Beta, jouw broer, je heeft proberen te vermoorden en dat die oliebol van de Silent Wolves je heeft gered?' Adrian keek me aan alsof ik gek was. 'Sam, dat is de omgekeerde wereld! Hij had je vermoord als hij de kans kreeg, maar om de een of andere reden heeft die oliebol van een Alpha...' Adrians blik ging naar Hunter en hij snoof. '... het lef niet om meisjes wat aan te doen, behalve ze om zijn vinger winden om ze zijn bed in te krijgen.'

Hunter gromde van achter me. De badboy voelde zich beledigd. Goed.

Een rilling trok over mijn rug toen de wind door mijn blouse heen drong. 'Adrian, luister naar me. Joshua is gek geworden. Hij is uit op macht, dat is het. Daarom probeerde hij me te vermoorden, daarom dumpte hij me in het bos. Hij wil de Alpha worden voor de macht! Hij is niet de oude Joshua.'

Adrian vouwde zijn armen over elkaar. 'Sam, geef eens een goede reden waarom ik je zou geloven, want op dit moment lijk je meer een verrader.'

'Je bent mijn beste vriend, ik zou nooit tegen je liegen.' Ik keek hem smekend aan. Hij bleef stil en ik beet op mijn lip. 'Wil je de littekens soms zien?' Ik trok mijn kraag een stukje opzij zodat het litteken van de klauwen zichtbaar werd.

'Dat kan ook door een ander zijn gedaan.'

Ik schudde mijn hoofd. Hij geloofde me niet. Mijn beste vriend geloofde me niet! 'Adrian, alsjeblieft. Als zelfs jij me niet gelooft, wie dan wel?'

'Sam, ik wil je wel geloven, maar -'

'Maar wat? Je bent bang voor Joshua? Je wilt niet als verrader worden gezien?'

Adrian schudde zijn hoofd. 'Maar je bent bang. Dat zorgt voor paniek in je hoofd en je gaat er dingen van zien.'

Ik sloeg mijn ogen neer. 'Je noemt me dus een leugenaar.'

'He.' Hij legde zijn hand onder mijn kin en drukte mijn hoofd omhoog, zodat ik hem wel aan moest kijken. 'Je weet dat ik dat nooit zou zeggen. Je hebt nog nooit gelogen, tegen niemand. Waarom zou je dat nu dan wel doen?' Een opbeurende glimlach kroop over zijn gezicht. 'Je bent gewoon bang. Dat zijn we allemaal wel eens. Het is niets ergs en ik weet zeker dat Joshua nooit zoiets zou doen. Zo is hij niet. Je bent zijn kleine zusje, hij houdt van je.'

'En toch is het waar,' fluisterde ik. 'Weet je nog wat Marie altijd zei?' Hij knikte. 'Macht maakt meer kapot dan dat je lief is.'

'Ik weet het. We weten het allemaal.' Adrians glimlach verdween en zijn hand verliet mijn kin. 'Ik geloof je.' Hij pauzeerde even en een opgeluchte zucht ontsnapte uit mijn mond. 'Ik houd Josh in de gaten, als hij iets van plan is stuur ik je een berichtje.' Hij gooide mijn telefoon naar me toe, het zwart witte hoesje herkende ik meteen. 'En Sam, als die oliebol iets probeert wil ik dat je het me meld.' Zijn blik ging naar Hunter die aan het grommen was. 'Ik ben niet bang voor een Alpha,' zei hij op zelfverzekerde toon. 'En ik beloof dat je nog niet klaar met me bent als je Sam pijn doet, oliebol.' Hunter gromde nogmaals. 'Ach, kom op zeg! Kun je praten of ben je naast de jongste Alpha ooit ook nog de eerste Alpha die alleen maar gromde en geen andere manier van communiceren kent?'

Hunter deed een paar stappen richting ons tot hij vlak achter me stond. 'Als ik haar iets aan had willen doen had ik dat toch al eerder gedaan?' Een uitdagende grijns speelde rond zijn lippen. 'En als je dacht dat ik bang was voor jou had je het goed mis. Bovendien denk ik toch echt dat een Alpha het wint van een... Welke rang heb je in je roedel?'

'Jager.'

'Dat bedoel ik.' Hunter stopte zijn handen in zijn zakken en haalde zijn telefoon eruit. 'We moeten terug.'