Dochter van de Maan #Netties2016

Hoofdstuk 5.1

Gillend werd ik wakker. Twee sterke armen hielden me op mijn plek toen ik wild om me heen begon te slaan. 'Rustig, maar. Rustig,' fluisterde iemand in mijn oor. De stem van een jongen. 'Het is al goed. Het was maar een droom.'
Ik liet mijn bevende lichaam tegen hem aan leunen. Het leek wel alsof ik mezelf niet onder controle hand. Mijn handen wilden maar niet stoppen met trillen en mijn hart klopte sneller dan ooit. 'Jo-Joshua viel me w-weer aan.'
'Stil maar. Hij kan je hier niets aandoen.' Hij legde zijn hand achter mijn hoofd en wiegde me zachtjes heen en weer. 'Je bent veilig hier.'
'Ik ben bang,' fluisterde ik zachtjes. 'Ik wil dat alles weer zo wordt als voorheen.' Ik stopte en mijn stem werd nog zachter dan voorheen. 'Ik wil naar huis.' Hunter zei niets, maar zuchtte en maakte geruststellende geluidjes in mijn oor. Ik drukte hem bij me weg en schudde mijn hoofd. 'Ik... Ik wil even alleen zijn.' Voor hij ook maar iets kon zeggen of me tegen kon houden was ik de kamer uitgelopen. Ik knipperde snel achter elkaar om de opwellende tranen tegen te gaan en liep naar beneden.
Een paar mensen keken me na toen ik langs ze liep, maar verder deden ze niets. Ik ging een hoek om en liep naar buiten. Een groepje kinderen renden achter elkaar aan langs het huis. Eentje zag mij en begon te schreeuwen waarna ze allemaal op mij afstormden. Ze begonnen aan mijn kleren te trekken en hingen aan mijn armen en benen. Uiteindelijk belandde ik op de grond met een stuk of zes kleine kinderen bovenop me en begonnen ze me te kietelen en te prikken.
'Ho! Dat is niet de bedoeling!' Er werden twee kindjes van me afgetild, maar al snel kwamen er twee nieuwe. Zo ging het een paar minuten door tot er een zucht klonk. 'Ik tel tot die en dan is íédereen van haar af! Één. Twee. Dr-' verder ging de eigenaar van de stem niet, want alle kinderen waren van me af. Er knielde een jongen naast me neer. 'Gaat het?' vroeg hij lachend. Zijn lichtgroene ogen glinsterden ondeugend en zijn zacht roze lippen waren gevormd in een scheve lach. 'Ze zijn net een levende tornado als ze samen werken.'
'Ik heb het door,' mompelde ik voor ik mezelf in zitstand drukte. Ik keek langs hem naar de kinderen die een kring hadden gevormd en bezig waren met een spel.
De jongen kwam omhoog en stak zijn hand uit om mij omhoog te helpen, maar ik sloeg hem af en ging staan. Ik klopte mijn kleding af en toen ik weer opkeek zat de jongen me onderzoekend aan te kijken met zijn hoofd lichtelijk schuin, maar hij zei niets.
'Zijn ze altijd zo?'
Hij keek achterom en er verscheen een lach op zijn gezicht. 'Meestal wel. Ze kunnen ook rustig zijn, zodra ze eten hebben en een film. Ze vinden de film The Croods het leukste, maar dan gaan de jongens altijd aap geluiden maken.' Hij grinnikte. 'Best wel grappig eigenlijk. Ze rennen door de kamer achter elkaar aan en schreeuwen en krijsen, terwijl de meisje gewoon rustig op de bank zitten.' Hij keek weer naar mij. 'Waarom heb ik jou eigenlijk nog nooit eerder gezien? Ben je nieuw bij de roedel?'
Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, ik ben... Euh... Een gast van Hunter.'
Hij fronste verbaasd. 'Hunter? Alpha Hunter? Meen je die? Hij heeft een gast?'
'Niet meer. Ik ga naar huis.'
'Huis? Bij welke roedel hoor je dan?' Zijn gezicht verschoot van pijn voor ik antwoord kon geven op zijn vraag, terwijl hij naar zijn schouder greep. Achter hem stond een jongetje van een jaar of vijf met een katapult. In zijn andere hand had hij een paar steentjes en knikkers. 'Trevor,' gromde de jongen. 'Geef dat ding hier voor er gewonden vallen. En met gewonden bedoel ik jezelf.' Het jongetje, Trevor, legde de steentjes in zijn uitgestoken hand en wilde wegrennen. 'Katapult.' Trevor trok een pruillip, maar zijn grotere variant leek daar niet in te trappen. 'Nu, Trevor.' En na dat gezegd te hebben zat de katapult in de zak van de jongen voor me en rende Trevor terug naar zijn vriendjes. De jongen draaide een paar keer zijn arm rond en keerde zich toen weer tot mij. 'Zo,' zei hij. 'Dat was dat. Bij welke roedel hoor je nou?'
'Ashton! Let op de kinderen!' Joëlla kwam naar ons toe gerend. 'Hoe vaak moet ik nou nog zeggen dat je ze niet uit het oog moet verliezen? Straks breken ze de hele boel af!'
De jongen, Ashton, knikte naar haar. 'Sorry, mevrouw. Ik ben al bezig.' Hij grijnsde naar me. 'Doei blondie.'
Joëlla begon te lachen. 'Ik zie dat je kennis hebt gemaakt met Ashton. Het is echt een geweldige jongen. Hij is echt geweldig met kinderen.' Haar glimlach verdween toen ze weer naar mij keek een zucht rolde over haar lippen. 'Er is iets dat je moet weten. Ik heb met je moeder gesproken en ze zegt dat het tijd is dat je het weet.'
Ik hield mijn adem in. 'Ze weten dat ik leef?' Joëlla knikte en de paniek sloeg toe. Als mam het wist wist pap het nu ook en... Joshua ook. Ik schudde met mijn hoofd om de gedachtes weg te krijgen en haalde diep adem waarna de kalmte wederkeerde. 'Wat wilde je me vertellen?'
'Wil je met me mee lopen? Ik wil het liever niet hier vertellen.' Ze gebaarde naar het bos. 'We moeten daar heen.'
'Kunnen we dit niet binnen doen?'
Ze schudde haar hoofd. 'Ik wil je meenemen naar een speciale plek. Een plek waar alleen jou ouders en ik van af weten.' We begonnen te lopen en zodra we tussen de bomen liepen begon Joëlla te praten. 'Jaren geleden, toen ik jouw leeftijd had, waren je moeder en ik beste vriendinnen.'
'Mijn moeder?'
Een glimlach verscheen op haar gezicht en ze knikte. 'Ja, je moeder hoorde bij de Silent Wolves. Het bloed van de Silent Wolves stroomt door haar aderen, dus ook door jouw aderen.' Oke, die zag ik niet aan komen. Silent Wolves? Het zal wel. 'Niets of niemand kon ons twee uit elkaar halen, zelfs geen jongens. Iedere minuut van de dag waren we samen. Dat alles veranderde toen we beiden onze mates vonden. We waren beiden zo dol blij, dat we één ding over het hoofd zagen. Zacherias, jouw vader, was van de Full Moon. Dat betekende dat ze moest verhuizen. Dat was ook het moment dat het tot ons doordrong dat we elkaar niet zo vaak meer konden zien. In het begin nog wel, we moesten immers nog naar school, maar na schooltijd spraken we bijna nooit meer af.'
Waarom zou mam me nooit verteld hebben dat ze een lid van de Silent Wolves was? Ik bedoel, dat had ze best wel kunnen vertellen. Het had namelijk verklaard waarom haar kant van de familie nooit op verjaardagen kwam en waarom ik aan die kant zelfs geen namen wist.
Joëlla vervolgde haar verhaal en ik zag dat ze een traan weg knipperde. 'Toen, jaren later, gingen Ferron en ik trouwen.' Notitie voor mezelf: Ferron is Hunters vader. Beetje een rare naam als je het mij vraagt. 'Natuurlijk had ik jou ouders ook uitgenodigd, al had ik je vader nog nooit ontmoet. Ze kwamen alleen niet.' Ze pauzeerde even en nam een diepe hap adem. 'Na die dag verslechterde het contact steeds meer en meer, maar anderhalf jaar daarna kwamen we elkaar weer tegen. In het ziekenhuis. We waren beiden zwanger. Ik van Hunter en zij van Joshua. We hebben uren bijgepraat in de kantine van het ziekenhuis en daarna nog in een café. Ik was er bij toen Joshua werd geboren en ik weet nog precies wat je moeder die dag tegen me zei. "Ik hoop dat kleine Hunter ook snel komt. Ik kan niet wachten met hem kennis te maken." En hij kwam ook snel. Zes weken later waren de rollen omgedraaid. Het was de mooiste het mooiste moment van mijn leven toen ik Hunter voor het eerst zag en in mijn armen kon houden. Geboren met nieuwe maan.' Een zacht lachje rolde over haar lippen. 'Zijn haar zo zwart als de nachtelijke hemel zonder sterren en maan, het haar van zijn vader.'
Ik beet aarzelend op mijn lip en wriemelde met mijn vingers. 'Weet je misschien waarom mijn moeder me dit nooit heeft verteld?'
'Ik weet het niet, Samantha,' zei ze tot mijn grote spijt. 'Maar ik heb wel een idee en dat heeft te maken met jouw geboorte.'

_____________

Heey!
Hier is weer een hoofdstuk afgemaakt zondag om 23:23... Ik kan niet geloven dat ik nu nog wakker ben... Nou ja, ik ben vandaag denk ik lekker gezellig op school! Gelukkig vallen de drie laatste uren uit! *doet vreugdes dansje* Tot 13:00 les, maar wel eerste beginnen...

Hoe dan ook...
School begint weer en vrijdag begint toetsweek ook weer... Yeeej... VOELEN JULLIE DE SARCASME? Zes toetsen + plus Engels gesprekje. Dat betekent leren, een woord wat mijn beste vriendinnen me begin van dit jaar geleerd hebben. He he he.
Ik denk dus jammergenoeg dat ik de twaalfde dus niet kan updaten, maar ik ga m'n uiterste best doen!

~ WriterGirlXXX