Dochter van de Maan #Netties2016

Hoofdstuk 8

Samantha's pov

'Adrian, stop, ik krijg geen lucht.' Ik drukte mijn beste vriend van me af en keek hem lachend aan, een lach die hij ook op zijn gezicht had.
'Ik kan gewoon niet geloven dat je Alpha wordt! Mijn beste vriendin wordt gewoon Alpha!' Hij tilde me op en draaide me in het rond. 'Je wordt Alpha!'
Ik slaakte een kort gilletje. 'Adrian! Zet me neer! Ze kijken!'
'Wat maakt dat uit? Mogen ze hun toekomstige Alpha niet bekijken?'
'Nee! En ze me neer!'
Hij zette me neer en probeerde serieus te kijken, maar de grijns werkte tegen. 'Wanneer gaat het gebeuren?'
'Over een week,' zei ik.
Hij fronste. 'Je klinkt niet zo vrolijk, terwijl dat wel zou moeten. Wat is er aan de hand?'
Ik schudde mijn hoofd. 'Niets, ik ben gewoon een beetje overrompeld door alles wat er op mijn bord is gekomen om het zo te zeggen. Ik denk dat het net iets te veel is.'
'Je wilt geen Alpha worden?'
'Jawel, maar er komt zoveel bij kijken. Ik weet niet of ik het nú wil.'
Adrian legde een arm om mijn schouders en haalde een hand door mijn haar. 'Ik zal niet van je zijde wijken, dat weet je toch?'
Ik prikte hem in zijn zij. 'Jij wilt gewoon Beta worden.'
'Wil je zeggen dat ik niet jouw Beta zal worden?'
'Nou, eigenlijk zat ik te denken aan Mary of Kassandra of Niels of -'
'Ik snap het al. Je beste vriend is niet goed genoeg om je Beta te zijn.' Hij haalde zijn arm om me weg en keek me zielig aan. 'Ben ik nooit goed genoeg geweest?'
Ik gaf hem een kus op zijn wang. 'Je bent echt een sukkel, weet je dat? Je bent als een broer voor me, aangezien je zo vreselijk vaak bij me bent.' Ik pakte zijn pols. 'Kom op. We gaan naar binnen. Ik heb het koud en wil warme choco.'
'Oeh, choco!' Hij rende naar het huis van mijn ouders en sleepte mij met zich mee.
Zeg één keer choco bij Adrian en hij veranderd in een zes jarig meisje dat net een nieuwe pop heeft gekregen die ze heel graag wilde hebben. Hij is verslaafd aan chocomelk. Normaal zijn mensen verslaafd aan internet, sigaretten, computeren, gamen, televisie of telefoons, maar mijn beste vriend is verslaafd aan chocomelk. Het is beter dan de andere opties, dus mij hoor je niet zeuren.
Mijn moeder en Joshua zaten in de woonkamer een bordspel te doen toen wij binnen kwamen. Adrian liep direct door naar de keuken en begon te rammelen in de kastjes. 'Waar is de cacao poeder?'
Joshua lachte. 'Rechter kastje middelste plank.'
'Dat kaste heeft vier planken!' schreeuwde hij vanuit de keuken. 'Oh, wacht, ik heb hem al! Hij stond op de onderste plank.'
'Sam, moet je hem niet helpen?' Mijn moeder keek me aan en lachte toen er een bonk klonk. 'Hij breekt het huis straks nog af.'
Ik liep naar de keuken en was net op tijd om te zien dat Adrian een mok bijna liet vallen, maar hem net op tijd weer te pakken kreeg. 'Echt waar, dat wordt nog wat als jij echt mijn Beta wordt,' mompelde ik. Hij keek me aan en ik zag de twinkeling in zijn ogen. Oh shit, dat had ik niet moeten zeggen. 'Adrian, nee. Geen knuffel! Niet weer!'
Een grijns trok aan zijn lippen en hij liep op me af met de pot cacaopoeder is zijn hand. Hij haalde de deksel van de pot af en greep een hand vol cacaopoeder, terwijl ik angstig achter het kookeiland dook. Het volgende moment dwarrelde het cacaopoeder om me heen.
'Adrian!' gilde ik, mijn handen voor mijn mond om het poeder niet in te ademen. Het poeder lag overal over de grond en over het aanrecht. Ik stampte op hem af en greep de pot uit zijn handen, cacaopoeder stoof van me af terwijl ik het deed, waarna de inhoud van de pot over hem heen vloog. In de kamer klonken voetstappen richting de keuken en Adrian en ik stonden direct stil. Oke, nu waren we zwaar de pineut.
'Wat is hier gebeurd?' Mijn moeder stond met grote ogen naar de rotzooi te kijken voor ze de stoffige versies van Adrian en mij aankeek en in lachen uitbarstte.
Nu kwam Joshua ook nog de keuken in lopen en hij fronste toen hij ons zag. 'Hoe hebben jullie dat voor elkaar gekregen?'
'De pot ontplofte toen we hem opende?' zei Adrian alsof er niets aan de hand was en haalde zijn schouders op.
Joshua keek naar onze moeder, die nog steeds aan het lachen was, en schudde toen zijn hoofd. 'Volgens mij moet ik voor moeder spelen. Dit opruimen en jullie douchen.' Hij liep naar de kast en gooide een emmer, dweil en doekjes naar ons toe. 'Begin maar alvast, pap kan ieder moment thuis komen.' Joshua pakte de arm van onze moeder vast en sleurde haar de keuken uit.
Mijn beste vriend begon de emmer te vullen met water terwijl ik de stofzuiger haalde en alles op begon te zuigen.
Na een half uur van soppen, vegen en stoffen waren we eindelijk klaar met de keuken opruimen en nu was het een wedstrijd wie het eerste de trap op was om de badkamer te kunnen gebruiken. Natuurlijk was Adrian sneller, maar ik was slimmer en ik trok hem aan zijn shirt naar achteren voor ik de badkamer instoof.
Hij bonsde op de deur toen ik de deur op slot draaide. 'Dat is niet eerlijk! Ik was eerder!'
Ik draaide de douche aan en lachte toen hij bleef bonzen op de deur. Snel douchte ik me en wikkelde daarna de handdoek om me heen voor ik de badkamer uit liep.
Adrian, die inmiddels al kleding van mijn broer had gepakt, snelde de badkamer in en wierp me bijna omver. Hij gooide de deur achter hem dicht en deed hem op slot.
Ik liep naar mijn slaapkamer en gooide onderweg mijn met cacaopoeder bedekte kleding in het washok. Eenmaal in mijn kamer draaide ik mijn deur op slot om daarna mijn gordijnen dicht te doen en kleding uit te zoeken. Het liefste zou ik direct mijn pyjama aan trekken, maar om dat te doen om zes uur 's avonds is nog een beetje vroeg.
Het duurde niet lang voor ik kleding uit de kast had getrokken en het op mijn bed had gesmeten. Snel trok ik de simpele jeans aan en het iets te grote vest dat ik al jaren droeg. Ik was nog maar net omgekleed toen mijn telefoon ging.
Beller onbekend stond er in beeld toen ik hem oppakte. Ik drukte op weigeren, maar tien seconden later werd ik weer gebeld. Zo ging het nog vier keer door voor ik redelijk geïrriteerd opnam.
'Met Samantha,' zei ik, met moeite de neiging om te snauwen te onderdrukken.
'Samantha, met Ashton.'
De irritatie was direct verdwenen als sneeuw voor de zon bij het horen van de paniek in zijn stem. 'Ashton, wat is er aan de hand?'
'Hij Mindlinkte me. Hij zit in de problemen. Ik heb geen idee wat er aan de hand is maar hij reageert niet meer als ik hem probeer te bereiken. Hij zei dat ik jou moest -'
'Rustig! Over wie heb je het?'
'Hunter.' Er klonk geschreeuw op de achtergrond en even later hoorde ik een meisjes stem. 'Lydia zegt dat Hunter gevangen is genomen door een groep Hybrides onder leiding van een weerwolf. Ze zegt ook dat ze achter jou aan zitten. Er zijn twee op weg naar jou, ze kunnen er ieder moment zijn.'
Ik liep naar het raam en keek tussen de gordijnen door. 'Waarom zouden ze achter mij aan zitten?'
Er klonk gerommel aan de andere kant van de lijn en het volgende moment had ik een meisje aan de telefoon. 'Samantha, ik ben Lydia. Het is belangrijk dat je bij je familie in de buurt blijft en alleen mensen om je heen hebt die je kunt vertrouwen. Waar ben je?'
'Thuis, maar wa-'
'Goed, blijf daar, we komen eraan. Waarschuw je vader dat we eraan komen zodat we niet worden aan gevallen zodra we de grens van jullie territorium over zijn. Zorg ook dat je vader een groep op weg stuurt om de Hybrides op te sporen. Ze zijn gevaarlijk en zullen alles doen om hun taak te volbrengen.'
'Ik snap het, maar waarom zitten ze achter mij aan? En wat heeft Hunter...' Ik stopte midden in mijn zin en hoorde Lydia mijn naam een paar keer zeggen. 'Heeft dit te maken met het mate gebeuren?'
'Nee! Nee, dat is het niet. Oke, het heeft er deels mee te maken, maar niet helemaal. Ze zijn bang dat wanneer ze jou te pakken krijgen Hunter ze zal tegenhouden, daarom hebben ze hem eerst gegrepen.'
'Maar waarom zitten ze achter mij aan?'
'Omdat jij de Dochter van de Maan bent,' zei ze. Waar had ik dat eerder gehoord?
Ik liet het gordijn los. 'Wacht, hoor jij bij die creeps die me aanvielen in het bos? Een van hen noemde me ook Dochter van de Maan. Hij zei dat het tijd was om afscheid te nemen. Wat bedoelde hij daarmee? Wat is er allemaal aan de hand? Ik wil antwoorden.'
'Ik hoorde bij ze. Ze hebben me eruit getrapt en daar ben ik blij om.' Er klonk een zucht. 'Ik leg alles uit als we er zijn. Waarschuw je vader en alles moet goed komen.'
'Nog een ding,' zei ik voor ze kon ophangen. 'Hoe weet je van het mate gebeuren?'
Ze lachte. 'Zoiets kan Hunter niet verborgen houden voor me.' Nog geen seconde later hoorde ik een pieptoon. Ze had opgehangen.
Ik legde mijn telefoon op het bureau en schrok toen er op mijn deur geklopt werd. 'Sam, kom je ook? Het eten is klaar.' De kalme stem van Adrian kwam vanaf de andere kant van de deur.
Snel liep ik naar de deur toe en draaide de deur van slot. 'Hey, geen cacaopoeder meer?'
Hij schudde met zijn hand zijn haar door de war. 'Volgens mij is het eruit en anders heb ik straks chocowater in mijn haar zitten.'
'Dat bestaat niet eens, sukkel,' zei ik.
'Weet ik.' Hij grijnsde. 'Met wie was je aan het bellen?'
'Een vriend.'
'Ben ik vervangen?' Hij trok een pruillip en keek me aan met puppy-oogjes.
Ik sloeg tegen zijn arm. 'Nee, sukkel. Ik was met gewoon een vriend aan het bellen.'
'Wie?'
'Vertel ik zo, eerst naar beneden.' Ik pakte zijn pols en trok hem mee de trap af. Het was fijn dat wij gewoon een eigen huis hadden en geen roedel huis. Meer privacy en geen mensen die rond rennen of die je kamer binnen kunnen wandelen. We hadden we een roedel huis, ergens dieper in het bos. De huizen van de roedel leden stonden verspreid door de stad en aan de rand van het bos. Zoals ons huis. Onze achtertuin was omringd met een hek en aan de andere kant van dat hek was het bos.
Beneden zaten mijn ouders en Joshua al aan tafel. Chinese tomatensoep, lekker. Ik schoof aan aan tafel en Adrain kwam naast me zitten. We begonnen te eten en na een paar minuutjes begon ik te praten.
'Pap, mam? Ik moet wat vertellen.' Iedereen werd doodstil en mijn moeder legde haar lepel neer. 'Er komen zo vrienden van me. Ashton en Lydia. Er is alleen een probleem. Het zijn weerwolven en ze zijn van een andere roedel, dus als je de wachters zou kunnen waarschuwen zou dat fijn zijn.'
'Nee,' zei mijn vader kortaf.
'Hoezo nee?'
'Nee, ze komen hier niet binnen ons territorium.' Hij nam weer een hap van zijn soep en de rest keek me aan.
'Waar slaat dat op?' Ik zette mijn handen op tafel en kreeg een waarschuwende blik van Joshua, maar negeerde hem zoals gewoonlijk. 'Waarom mogen ze niet komen? Het zijn vrienden!' Oke, leugen, ik kende die Lydia alleen via de telefoon, maar dan alsnog. Mijn vader antwoordde niet en bleef rustig dooreten. Ik kreunde geërgerd. 'Het heeft te maken met mijn mate, oke?' schreeuwde ik.
De woorden hadden nog maar net mijn mond verlaten of iedereen staarde me vol verbazing aan, zo ook mijn vader. 'Je hebt je mate gevonden?' vroeg hij. Hij klonk heel onverschillig, maar ik kon de blije ondertoon in zijn stem horen.
'Ja en hij zit in de problemen.' Ik leunde achterover in mijn stoel. Nu zal het komen hoor.
'Is hij een Rogue? Zeg alsjeblieft dat hij geen Rogue is.'
Een Rouge? Serieus? Ze dachten dat mijn mate een roedel loze weerwolf was? Ze moesten eens weten. 'Nee, het is geen Rouge.'
Mijn vader bleef doorvragen, natuurlijk beginnend bij het laagste. 'Een Omega?'
'Verdien ik niet beter ofzo?' mompelde ik. 'Het is geen Omega, geen Gamma, geen Beta, geen jager, geen verzorger, geen vechter, dus je kunt net zo goed stoppen met vragen.' Ik vouwde mijn armen over elkaar en keek de tafel rond. 'Klaar met staren?'
'Kun je niet vertellen wie het is?' vroeg Joshua.
'Jullie willen het niet eens weten.'
'Samantha, vertel het ons. Je maakt ons nieuwsgierig.'
'Hunter Johnson.' En dat was het moment dat mijn vader zijn lepel liet vallen van verbazing.
Hij staarde me aan. 'De Alpha van de Silent Wolves?' Ik knikte. 'Dat kun je niet menen. Dat gaat niet gebeuren.'
'Dat beslis ik zelf! Daar heb je niets over te zeggen!' Ik verhief mijn stem en stond op van tafel. 'Mam is ook van de Silent Wolves!' Mijn vaders ogen leken uit hun kassen te poppen van verbazing en alle anderen staarden ons doodstil aan.
'Je weet het?' fluisterde mijn vader.
'Ja, ik weet het! Hunters moeder heeft het me verteld! Net zoals dat ik dood hoorde te zijn tijdens mijn geboorte en dat de enige reden waarom ik leef is omdat de Maan Godin een deel van haar krachten aan me heeft afgestaan en dat er nu een groep idioten achter me aan zit die me dood willen hebben! Ze hebben Hunter, zodat hij die groep niet tegen kan houden als ze iets met me willen doen! Dat is de reden dat Ashton en Lydia hierheen komen, ze weten er meer van! Ik heb geen idee wat ze van me willen, maar als ze daarvoor het risico nemen de Alpha van de Silent Wolves gevangen te nemen, zal het vast iets zijn wat belangrijk voor ze is en ik wil liever niet op geofferd worden aan de Maan Godin of iets anders wat slecht afloopt!'
'Samantha, zitten.' Mijn vader zette zijn Alpha stem op. Man, wat had ik er een hekel aan wanneer hij dat deed.
Ik luisterde niet en bleef koppig staan.
'Samantha.'
'Nee, ik ga niet zitten. Niet tot Ashton en Lydia mogen komen.'
Mijn vader stond nu ook op en sloeg mijn zijn vuist op tafel. Oh, shit. 'Samantha Nicolas, zitten! Nu!'
'Nee.'
'Ik zeg het nog één keer. Zitten en wel nu meteen.'
Ik snoof en keek mijn vader recht aan voor ik voor de derde keer "nee" zei. Een lach trok aan zijn lippen. 'En dat is nou het bewijs waarom jij Alpha wordt. Je laat je niet op je plek zetten door iemand.'
'Pap! Er is iets belangrijkers aan de hand dan Alpha worden! Ik moet Hunter helpen!'
'Dat komt wel. Hij houdt het vast wel een poosje vol.'
Ik staarde hem met open mond aan. 'Ik weet zeker dat jij mam had willen helpen als ze in de problemen zat en dat terwijl ze ook van de Silent Wolves was.'
'Samantha, stop.'
'Nee, ik stop niet. Ik weet dat ik gelijk heb. Jij zou alles doen als het om mam ging. Je zou zelfs je eigen leven voor haar geven, maar ik mag niet eens de twee mensen hier ontvangen die weten hoe het met Hunter gaat en waar hij is.' Ik ging rechtop staan. 'En weet je wat, vader. Het kan me niet schelen wat jij wil dat ik doe. Ik ga Hunter helpen, zoals hij mij heeft geholpen, en probeer niet om me tegen te houden.'
'Jij blijft hier. Ik stuur wel een groep om die vrienden van je te zoeken en stuur ze dan met ze mee om Alpha Hunter te bevrijden. Ik ga niet het leven van mijn dochter riskeren,' zei mijn vader. 'Je gaat nu naar je kamer.'
'Waarom?'
'Voor de toon die je net tegen me aansloeg. Ik ben je vader en je Alpha, dat betekent dat ik zulk gedrag niet hoef te tolereren. Nu naar je kamer.'
Ik zuchtte. 'Best, maar ik neem m'n soep mee,' zei ik voor ik de kom pakte en de trap opliep. Eenmaal op mijn kamer sloot ik mijn deur en draaide hem op slot.

_____________

Okey guys,
Vanaf nu weer volledige hoofdstukken, maar wel latere updates. Dus jullie moeten langer wachten, maar hoeven niet meer te wachten op de andere helft van een hoofdstuk. Sorry, voor de mensen die liever snelle, korte updates hebben, maar ik ben erachter gekomen dat ik het zelf ook vervelend vind als ik het dan terug lees.

~ WriterGirlXXX