Dochter van de Maan #Netties2016

Hoofdstuk 7.2

Hunters POV

'Wacht,' zei ik voor hij weg liep. 'Ik heb nog een vraag. Waarom verraad je me? Ik dacht dat het een slimme keuze was om jou als mijn Gamma te kiezen. Je leek me iemand die trouw was,' zei ik. Daarvan was geen woord gelogen en hij wist dat. Ik kende Nathiël al lang, en ik dacht dat ik hem door en door kende, maar ik had het blijkbaar fout.
Nathiël draaide zich om. 'Zie het niet als verraad. Zie het als een wederdienst. Samantha wil jou niet als mate, door mij zal ze je wel willen. Ze zal je als haar mate zien. Als haar zielsverwant. Dat is toch wat je wilde? Een mate? Een Luna die aan je zijde staat bij het leiden van je roedel. Iemand die je steunt wanneer je door de bomen het bos niet meer ziet en iemand die je troost wanneer je in de put zit.'
Ik keek hem na toen hij de deur door liep en hem achter zich sloot. Toen ik een klik hoorde, wat betekende dat de deur in het slot was gevallen, liet ik me langzaam langs de muur op de grond zakken.
Het eerste waar ik aan kon denken wat ik moest doen, was iemand waarschuwen en wie kan je nou beter waarschuwen dan je bloed eigen broertje? Nou, misschien iedereen, behalve mijn moeder. Nu maar hopen dat ik Ashton kon bereiken via Mindlink. Dan hoefde ik mijn lot en dat van Samantha tenminste niet in zijn handen te leggen.
"Ashton. Ashton, reageer." Ik voelde een stekende pijn door mijn hoofd gaan toen Ashton reageerde.
"Hunter! Waar zit je? Iedereen hier is ongerust!" Het horen van zijn stem kalmeerde me. Toch nog iemand die blij was iets van me te horen. "Hunter, ben je daar nog?"
"Ja, ik ben er nog." Ik nam een korte pauze om de hoofdpijn lichtelijk te verminderen. "Je moet iemand voor me waarschuwen. Samantha is in gevaar."
"Wat? Wat is er aan de hand? Waar zit je? Hoezo is Samantha in gevaar? Ze is net naar huis gegaan."
"Ashton, je moet Samantha waarschuwen. Haar nummer staat in mijn telefoon. Vertel haar niets over mij of wat er aan de hand is. Nog -"
"Hoe moet ik haar vertellen wat er aan de hand is als ik niet eens weet wàt er aan de hand is?"
De stekende pijn kwam terug en ik legde mijn hoofd tegen de koude muur aan. "Waarschuw haar. Zeg dat ze moet zorgen dat ze dicht bij haar roedel blijft, het liefste zo dicht mogelijk bij haar ouders en broer. Ze mag verder niemand vertrouwen."
"Zeg me waar je bent. Ben je gevangen genomen? Gevlucht? Zeg alsjeblieft dat je gewoon aan het rennen bent."
"Ik leg alles later uit en over mijn locatie kan ik niets zeggen, ik heb namelijk geen idee waar ik ben. Het enige wat ik weet is dat Nathiël niet te vertrouwen is." Ik ademde diep in en uit. "Zeg tegen mijn moeder dat zij de leiding heeft zolang ik weg ben. Vertel niets aan Chris, hij zal proberen mijn positie over te nemen. Bel haar. Nu."
En nadat ik dat had gezegd verbrak ik de verbinding, maar de hoofdpijn bleef aanhouden. Het voelde alsof er naalden in mijn achterhoofd waren gestoken. Dat gevoel van een slapende voet, alleen dan in je hoofd en pijnlijk.
Ik liet mijn hoofd naar voren hangen en keek naar mijn polsen. De huid onder de kettingen was rood en op sommige plekken kapot wat er voor zorgde dat er bloederige vlekken op mijn polsen en nu ook kleren zaten, maar de wonden genazen snel en waren na een paar seconden weer weg.
Op dit moment haatte ik het dat ik Sam niet zelf kon bereiken, maar Mindlink wil niet zonder haar wolf en mijn telefoon lag nog thuis. Ik nam mijn telefoon overal mee heen, maar als ik ging rennen liet ik hem altijd op mijn kamer liggen. Dat deed ik zodat niemand me lastig kon vallen wanneer ik aan de drukte van de roedel wilde ontsnappen. Weg van al mijn verantwoordelijkheden of ontsnappen aan problemen, zoals nu. Ik wilde weg van de roedel vanwege Samantha, omdat ze me niet wilde als mate.
Er klonk een klik en ik keek geschrokken op. Een kleine gestalte verscheen in de kamer en langzaam maar zeker bewoog het naar me toe. 'Hunter?'
Ik herkende de stem. 'Lydia?'
Er klonk een opgeluchte zucht. 'Toen ze zeiden dat ze de Alpha van de Silent Wolves hadden kon ik mijn oren niet geloven.' Het slanke meisje liep nu het licht in van de tl-buis. 'Hoe hebben ze het voor elkaar gekregen jou te pakken te krijgen?' Ze bleef vlak voor me staan en ik moest omhoog kijken om haar gezicht te zien. Ze was niet veranderd sinds de laatste keer dat ik haar zag, al was ze wel langer geworden en slanker.
'Laten we het erop houden dat ik niet scherp was.'
'Hunter, tegen mij hoef je echt niet te liegen. Ik heb haar gezien.' Ze knielde voor me neer, haar grijzige ogen met verschillende kleuren spikkels erdoorheen glinsterden. 'Ik snap niet waarom je het voor mij en anderen probeert te verbergen. Wat is er mis mee dat je haar eindelijk hebt gevonden? Dat wilde je toch zo graag?'
Ik liet mijn hoofd weer hangen. 'Luister, ik wil het er niet over hebben, oké?'
'Oké, ik snap het.' Ze bleef even stil ging in kleermakerszit voor me zitten. 'Het spijt me zo,' fluisterde ze uiteindelijk. Een opmerking die me verraste.
'Wat spijt je?'
'Dat je hier bij betrokken bent.'
'Lydia, dat is niet jouw schuld. Hier kan jij niets aan doen.'
Ze schudde haar hoofd en vouwde haar handen in haar schoot. 'Ik weet het, maar ik krijg telkens dat gevoel dat ze dood zal gaan door mij.'
'Dood gaan?'
'De enige manier waarop de Maan Godin haar kracht terug kan krijgen is als ze sterft.'
Ik keek haar aan voor ik omhoog sprong en Lydia uitweek voor mijn plotselinge actie. 'Die klootzak! Hij zei dat er een manier was dat ze zou blijven leven! Er zou maar een klein beetje bloed nodig zijn!' Ik draaide me naar de betonnen muur en ramde er tegenaan met mijn vuisten. Mijn botten kraakten bij iedere klap, maar het was nauwelijks te horen door de rammelende kettingen. 'Die klootzak! Ik vermoord hem! Ik snij zijn keel open! Ruk zijn kop eraf!' Klap na klap leek mijn woede zich alleen maar op te stapelen. 'Als ik klaar met hem ben zal niemand hem meer herkennen!'
Twee handen grepen mijn schouders vast. 'Hunter, rustig. Je maakt het alleen maar erger. Nathiël is hier ergens in het complex, als hij je hoort zijn we beiden dood.'
'Dood is een groot woord, Lydia.'
Mijn lichaam beefde van de inspanning die het koste om niet te transformeren en met een ruk draaide ik me om. 'Jij klootzak,' siste ik tussen mijn tanden door. 'Je beloofde me dat ze niet dood zou hoeven.'
Nathiël leek me te negeren, zijn aandacht was volledig gericht op het slanke meisje naast me. 'Lydia toch. Ik had niet van je verwacht dat je me zo zou verraden.' Ze bleef doodstil staan toen Nathiël verder ging. 'Maar ergens had ik het kunnen zien aankomen. Jullie twee hebben namelijk al een geschiedenis samen en het verleden haalt mensen altijd in.' Hij wees naar de grond voor zich. 'Kom hier. Wij moeten even praten.'
Lydia liep angstig naar Nathiël toe en werd snel daarna door hem de kamer uit gesleurd, waardoor ik weer alleen was.
Ik trok woest aan de kettingen. Uit al mijn macht probeerde ik los te komen, maar het leek niet te werken hoe hard ik ook trok. De kettingen waren diep in het gewapende beton verzonken. Ze los proberen te trekken was volkomen kansloos.
Er klonk een gil en daarna geschreeuw, een worsteling en nog meer geschreeuw, en toen was het stil. Alleen het zachte rinkelen van de kettingen en mijn zware ademhaling waren te horen.
Hadden ze haar vermoord? Nee, dat kon niet. Nathiël zou dat niet doen hij zou haar laten lijden. Hij was lang mijn Gamma geweest en ik kende hem door en door. Hij wilde mensen zien lijden voor hij ze de dood in zou jagen. Ze achtervolgen of ze dood laten bloeden.
"Man, wat is er mis met jou?" gromde mijn wolf. "Als je niet wil dat haar iets overkomt ontsnap dan!"
Ik negeerde hem en bleef voor me uit staren. Als ik zou ontsnappen zou hij dood gaan. Ik zou hem eigenhandig zijn nek omdraaien. Voor verraad van de roedel.
"Kom op, gast! Je wilt hem vermoorden, omdat hij de roedel verraadde? Hij wil onze mate vermoorden! Dat is een reden om hèm te laten lijden." Mijn wolf probeerde de overhand te nemen, maar ik wist het tegen te houden.
"Die wraak komt ook," mompelde ik tegen mijn wolf. "Hij zal weten dat hij een verkeerde keuze heeft gemaakt."

___________

OKAY!

Ik ben super hyper/happy dus ik dacht, laat ik een nieuw hoofdstuk plaatsen!

Heb de toetsweek overleefd en heb tot nu toe alleen maar goeie cijfers terug gekregen :)

~ WriterGirlXXX