Dochter van de Maan #Netties2016

Hoofdstuk 3.2

Één paar voetstappen liep naar de gordijnen toe en even was ik bang dat ik ontdekt zou worden, maar dat gebeurde niet. Er werd een briefje achter het gordijn gedrukt. Ik staarde er wantrouwend naar. "Kom naar de grote eik in het bos, middernacht. Ik wil uitleg. Adrian." Het briefje werd weggehaald en ik hoorde een kreet van Hunter.
'Wie niet horen wil, moet voelen.' Hoorde ik Joshua zeggen voor ze allebei weg liepen.
De deur viel dicht en ik hoorde Hunter binnensmonds kreunen. 'Sam... Ze zijn weg.'
Ik drukte als een gek de gordijnen opzij en zag Hunter tegen de piano aanleunen. Met een arm rond zijn buik. 'Wat heeft hij gedaan?'
Hij liet de sneeën zien. 'Het is niets.'
Ik prikte zachtjes in zijn buik en hij kromp ineen. 'Het is wel wat,' zei ik.
Hij zuchtte. 'Sam -'
'Mond dicht.'
Hunter grinnikte. 'Sam, weerwolf. Wonden genezen snel,' zei hij.
'Weet ik, maar -'
Hij legde een vinger tegen mijn lippen. 'Eh eh, mondje dicht.'
'Als je gehecht ben aan die vinger zou ik hem weg halen,' waarschuwde ik. Er verscheen een grijns op zijn gezicht en hij haalde zijn vinger weg. 'Slimme keuze.'
'Weet je wat,' begon Hunter. 'Ik ga even een ander shirt aan trekken. Ik ben zo terug.'
'Dus ik moet gewoon hier blijven?'
'Ja,' zei hij voor hij zich omdraaide en de kamer uitliep. De deur viel dicht en ik hoorde geen klik. Niet op slot, mooi. Kan ik even op onderzoek uit.
Ik sloop naar de deur en opende hem stilletjes. Links niets, rechts... Shit.
'Van plan ergens heen te gaan?' Hunter stond met zijn armen over elkaar naast de deur.
'Ja,' gaf ik toe. 'Ik wil het huis gaan verkennen.'
'Daar komt niets van in.'
'Waarom n-'
'Nee is nee, Samantha.' Hij sprak op zijn Alpha toon. 'De Full Moon is nog steeds dichtbij en de kans is te groot dat ze terug komen en je ontdekken.' Hij pauzeerde even. 'Bethany gaat op je letten zolang ik bezig ben.'
Ik staarde hem aan. 'Wat?! Ik heb geen oppas nodig! Laat staan iemand die jonger is dan mij!' Ik zette mijn handen uit protest op mijn heupen. 'En je gaat me ook niet weer opsluiten in een kamer! En als je dat wel doet heb je een heel groot probleem, meneertje de Alpha!'
'Dat klopt, ik ben de Alpha en zolang jij hier bent luister je naar mij. En als ik wat zeg gebeurt het ook.' Hij deed een stap in mijn richting en drukte de deur dicht. 'Wanneer dat niet gebeurt zal ik maatregelen moeten treffen.'
Ik trok een wenkbrauw op. 'Dus ik moet naar jou luisteren ondanks dat ik de Beta ben van een van d-'
'Je kan dan wel een Beta zijn, ik ben de Alpha en zolang je in mijn territorium bent luister je naar mij.' Hunter ging verder voordat ik wat kon zeggen. 'Dus Bethany gaat op jou letten en jij blijft hier!'
'Nee,' zei ik. 'Ik ben geen klein kind die een oppas nodig is, Hunter!'
Hunter greep mijn arm vast. 'Gedraag je dan ook niet zo. Ik wil dat er iemand is om je te beschermen en omdat Chris en Bethany de enigen zijn die ik echt vertrouw en waarvan ik zeker weet dat ze niets gaan verraden. Ze zijn niets voor niets mijn twee Beta's. Chris is vijftien, net als Bethany, maar ze zijn slim, snel en sterk. En omdat Chris een hekel heeft aan andere roedels leek het me niet bepaald slim dat hij op je zou letten.'
'En een van je Gamma's dan?'
'Je voelt je niet veilig bij een Alpha, niet bij een Beta en je denkt van wel bij een Gamma? Straks ga je nog zeggen dat je een Omega wilt.' Hij zuchtte overdreven en zag de blik in mijn ogen. 'Waag het niet! Het is niets voor niets Alpha, dan Beta, dan Gamma en helemaal onderaan de Omega's! Het gaat van sterk naar zwak, weet je nog?'
'Ja, maar Omega's zijn meestal de liefsten. Dat zijn tenminste geen patsers.'
'Dus je vindt mij een patser?' Een van zijn wenkbrauwen ging omhoog wat er behoorlijk sexy uit zag. 'Je zal niet de eerste zijn.'
'Dat weet ik wel zeker,' mompelde ik.
Hij vouwde zijn handen ineen en trok een pruillip. 'Samantha, ik smeek je. Luister voor deze ene keer naar me en blijf binnen.'
Oke, als kleine kindjes dat doen is het schattig, bij jongen van zijn leeftijd niet meer. Maar die heldere blauwe ogen... Ik zuchtte. 'Alleen als jij met mij mee gaat naar de grote eik in het bos om middernacht.'
'Goed! Wacht, wat? Waarom...?' Hunter fronste en zijn gezicht veranderde na een paar seconden in een masker. 'Nee, daar komt niets van in.'
Ik ging tegen hem aan staan en keek hem strak aan. 'Probeer me maar eens tegen te houden, Alpha,' zei ik op een uitdagende toon. 'Ik ga daarheen of je nou wilt of niet. Dit is wel míjn leven en jíj gaat me mooi niet tegen houden.'
'Je gaat niet. Desnoods bind ik je vast aan iets zodat je niet ontsnapt.' Hij drukte me tegen de muur en ging tegen me aan staan.
Konden die rot tintelingen niet weg gaan? Ik begon er namelijk echt gek van te worden. En dan bedoel ik echt gek.
'Sam. Je moet begrijpen dat ik je wil beschermen, hoe moeilijk het ook is.'
'Hunter. Er is ook iets dat jij moet begrijpen. Adrian is een vriend van me, mijn beste vriend. Hij is vreselijk bezorgd om me en ik moet naar hem toe.' Ik beet op mijn lip. 'Ik ben hem nodig en ik wil hem niet kwijt door dit alles.'
Hunter zuchtte en sloot zijn ogen. 'Goed, maar ik blijf bij je en als hij wat wil doen -'
'Dat doet hij niet.'
Hunter liet me los. 'Samantha, nog één ding. Onderbreek nóóit een Alpha.'
'Of anders?'
'Dat zie je dan wel weer.' Hij deed een stap maar achteren. 'Weet je wat. Ik geef je een kans. Als je binnen de muren van het huis blijft gaan we vannacht naar waar je dan ook heen moet.'
'Je lijkt op mijn moeder,' mompelde ik.
'Over moeders gesproken. Mijn moeder wil met je praten. Volg mij.' Hij draaide zich om en begon te lopen. Ik volgde hem naar de keuken. Een vrouw met kort bruin haar stond aan het aanrecht. 'Moeder, ik wil u aan iemand voorstellen.'
De vrouw draaide zich om en ik zag haar heldere blauwe ogen. Ze stonden vrolijk en bestudeerden me van top tot teen. 'Dus jij bent Samantha Nicolas, dochter van Alpha Zacherias. Wat is het fijn om je nu eindelijk eens te ontmoeten. Mijn naam is Joëlla Johnson Torrence.'
'Het is een eer u te mogen ontmoeten mevrouw Johnson.'
Ze glimlachte. 'Zeg maar gewoon Joëlla. Anders klink ik direct zo oud.'
Ik knikte. 'Zal ik doen.'
'Ik weet niet of ik het moet vragen, maar verf je je haar?'
Hunter gooide zijn handen in de lucht. 'Zie je! Zo'n rare vraag is dat niet.'
Ik schudde lachend mijn hoofd. 'Ik verf mijn haar niet.'
'Hmm. Hier kom ik later op terug,' mompelde ze voordat ze de keuken uitliep.
En toen was ik weer alleen met Hunter. 'Dat was een kort gesprek.' Ik draaide me om naar Hunter. Hij fronste en staarde voor zich uit. 'Oke, waar denk je aan?'
'Hoe ik jou hier ga houden.'
'Ik blijf heus wel hier,' zuchtte ik.
'En wat nou als ik... We gaan naar Bethany.' Hunter wilde weg lopen, maar ik hield hem tegen.
'Ik heb geen oppas nodig, Hunter. Ik ben geen vijf meer.' Ik zette mijn handen op het aanrecht en het kookeiland om hem de weg te versperren. 'Bovendien lijkt het eerder dat Bethany een oppas nodig is, zij is de jongste.'
Hunter zuchtte. 'Waarom zijn meiden altijd zo koppig?'
'Misschien omdat jongens nog erger zijn? Kom op, Hunter! Ik ga heus niet weg. Ik weet dat hij gevaarlijk is. Het is mijn broer, ik weet wat hij kan en wat hij zal doen om te krijgen wat hij wil.' Ik keek hem smekend aan. 'Alsjeblieft?'
'Goed,' zuchtte hij. 'Maar je blijft binnen.'
'Dat kan ik niet beloven.'

_______________________________

Heyhey!!!!!!! Zal het haar lukken om binnen te blijven en om naar Adrian te gaan?
Oke, en als je vragen hebt, gewoon vragen!!! Maakt niet uit wat je wilt vragen!

~ WriterGirlXXX